अजून एक...

ऐंशी नव्वद वर्षांची वृद्धा. काही माणसे नजाकतीने म्हातारी होतात. तशीच ही एक मजली, गेल्या वर्षापर्यंत वावर असलेली इमारत. वय झालं, तर उलट तिचे आवाज वाढले. लहान मुले वाढली. हसण्याचा, ओरडण्याचा आवाज वाढला. तेव्हढीच त्या उतारवयाला सोबत. परंतु एका वर्षापूर्वी कोणा बिल्डरने तिला फाशी सुनावली. मग एकेक करून सगळे सोडून गेले. थोरांबरोबर लहानगे देखील गेले. दाराशी स्कूलबस थांबेनाशी झाली. तिचा भोंगा वाजेनासा झाला. भाजीवाला दार ओलांडून पुढे जाऊ लागला. दारातला कडूनिंब साथीला खंबीर उभा. परसातली विहीर जाणार कुठे? तीही पोटचं पाणी देखील न डुचंमळता साथीला उभी.
कालचक्राप्रमाणे पाऊस लागलाय. सकाळी पाणी पडलं. समोर डबकं जमलं. कागदी बोट कोण सोडणार...वृध्येने निश्वास सोडला. माडीवरच्या लाकडी खिडकीतून खाली पाण्याकडे नजर लावली.
पाऊस का थांबलाय....चिन्ह तर होती. आता रस्ते तुंबले, लोकल बंद पडली... उशिरा येणारं..घोर लावणारं कोणीच नाही उरलं.
उसासा सोडला...आणि पाऊस सुरु झाला. वृद्धेची नजर पुन्हा डबक्यात शिरली.
आणि एका लांबलचक वर्षानंतर विटलेल्या चेहेऱ्यावर हसू आलं. थेंब झरझर डबक्यात डुबकी मारत होते आणि पाण्यातील वृध्द इमारतीचं प्रतिबिंब थरारत होतं. एकाच तालात. गोलगोल. वेगवेगळी चक्र घेत. एका क्षणाची देखील विश्रांती न घेता.
"चला वर्षभराने का होईना आयुष्यात हालचाल झाली." म्हाताऱ्या इमारतीचं हसू विरलं देखील नसेल आणि दाराशी सर्व हत्यारांसहित दहा पंधरा माणसांची टोळी लॉरीतून उतरली आणि काही तासांतच तीक्ष्ण हत्याराचा पहिला घाव म्हातारीच्या मस्तकावर पडला.