कवाडं

रातराणी फुललेय. फांदीफांदीवर झुबक्याने. अस्ताव्यस्त पसरलेल्या झुडूपाने आपल्या सगळ्या अत्तराच्या कुप्या उघड्या टाकल्या आहेत. छोट्या छोट्या कुप्या. चिंचोळ्या चार चिमुकल्या पाकळ्या, मधोमध खोलवर दरी आणि त्यातून येणारा मादक, स्वर्गीय गंध. दरीच्या काठावर उभं राहून खोल एकटक बघत राहिलं तर तो गंध साद घालणारा. दरीत लोळण घेतली तर काय मी त्या अंतरंगात पोचेन? राणीच्या अंतरंगात? तिच्या महालात?
खेळ चार दिवसांचा. मग ह्या कुप्या निखळतील. नवीन कुप्या उघडतील. गंध तोच. वेडावणारा.
राणीचं अबाधित साम्राज्य...काळाचं गणित नसलेलं...वार्धक्य नसलेलं...

कवाडं उघडायचा अवकाश.
घमघमाट घरात घुसला. मला हसू आलं.
"राणी, ये. तुला मी कशी बाहेर ठेवेन? दाता बाहेर...अन् भिक्षुक घरात?"