सिटीलाईट ते सायप्रस

मुंबईच्या किनाऱ्यावरच्या चिंबोऱ्या, सायप्रसच्या मातीत मिसळतील, असं त्या चिंबोऱ्यांना माझ्या ओट्यावर ठेवताना, मला वाटलं नव्हतं.
ते झालं असं.
"अगं, मस्त भरलेल्या दे हं," मी माझ्या कोळीण कम मैत्रिणीला सांगितलं.
" तुला कधी फसवलय का ग मी?"
तिने अगदी स्वतःच्या प्रामाणिकपणाचा माझ्याकडून हास्यरुपात दाखला घेतला. घरी पोचल्यावर त्या करड्या चिंबोऱ्या, मस्त केशरी होईस्तोवर भिंतीवरचं घड्याळ जास्तीच भरभर धावत होतं. त्या दिवशी दुबईचं विमान मला आणि माझ्या लेकीला पकडायचं होतं. त्या चिंबोर्यांसकट. तिथे नोकरी करत असलेल्या माझ्या मालवणी नवऱ्याला चिंबोऱ्या खायची तल्लफ आली होती.
सगळी कसरत करीत आम्ही दोघी आमच्या दुबईच्या घरी पोचलो, कालवणातला एकही थेंब न सांडवता, तेंव्हा त्या आळशी शहरात झोपाझोप झालेली होती.
सकाळ झाली, आम्हाला टाटाबायबाय करून नवरेबुवा हापिसला गेले. आणि आमची बॅग मी रिकामी करतेय न करतेय तेव्हढ्यात फोन करून त्याने आम्हांला सांगितले कि बॅगा भरा आपल्याला विमानतळावर जायचय. म्हटलं असं आमचं काय चुकलं की हा आम्हांला परत मुंबईला पोचवायला निघालाय? त्याच्या बोलण्यात एकच आधार होता तो म्हणजे माझेही कपडे भर असं साहेब म्हणाले!
आणि मग आम्हांला काही कळायच्या आत आम्ही सायप्रसच्या विमानतळावर होतो! हा तर जादूच्या गालिच्यावरचाच प्रवास होता!
आमच्यासाठी तिथे एक टुमदार घर त्याने तीन दिवसांसाठी भाड्याने घेतलं होतं.
हे होतं त्याचं सरप्राईज'! पण मीही काही कमी नाही! अगदी टिपिकल बायको सारख्या त्या सिटीलाईट मार्केट मधल्या चिंबोऱ्या मी सायप्रसच्या त्या ओट्यावर ठेवल्या! मग काय? त्यांची सगळी कवचकुंडलं तिथल्या कचराकुंडीत जायला फक्त अर्धा तास पुरला!

कोणाचं नशीब कोणाला कुठे घेऊन जाईल हे कधी सांगता आलंय?