शहरी डोंगर

जर तुमच्या डोळ्यांना पट्टी बांधून आमच्या पहिल्या मजल्यावर असलेल्या छोट्याश्या घरी आणलं, आणि खिडकीपाशी बसवून जर ती डोळ्यांवरची पट्टी काढली, तर नक्की तुमचा पहिला प्रश्न, ' मै कहाँ हूँ," हाच असेल. कारण समोर दिसणारी गर्द हिरवी झाडी तुम्हांला विश्वास ठेवू देणार नाही की तुम्ही मुंबईच्या मध्यभागी, दादर मध्ये आहात. आणि त्यातून तो जर मे महिना असेल तर ती कोकिळेची आर्त हाक तुमच्या गोंधळात भरच घालेल. कुठूनतरी चिमण्यांची किलबिल ऐकू येईल, तर कावळ्याची कावकाव तर सदाचीच. त्या दाट झाडीतून मानेला ताण देत वर बघितलंत तर छोटे छोटे निळे तुकडे, वर असलेल्या आकाशाची जाणीव करून देतील...

मी बघितलंय, जेव्हा आपण शहरापासून दूरदूर जाऊ लागतो तेंव्हा वर पसरलेलं आकाश, कधी कधी अकस्मात येणाऱ्या डोंगरामागे नाहीसं होतं..तुकड्यांमध्ये दिसू लागतं. परंतु त्या डोंगराची स्वत:ची एक गंमत असते. स्वतःचे एक व्यक्तिमत्व असते. कधी त्याचा आकार एखाद्या हत्तीसारखा असतो तर कधी मान जिराफासारखी. त्यांचे रंग दिवसाच्या वेळांप्रमाणे बदलतात ती तर वेगळीच गंमत! कधी एखादा डोंगर हिरवागार असतो, तर कधी एखाद्या डोंगराला जांभळा रंग आवडतो..

हे माझं, खिडकीच्या लाकडी फ्रेममध्ये बरोब्बर बसलेलं, हिरव्या आणि निळ्या रंगामधील चित्रं मात्र नाहीसं होईल...उंच उंच कुरूप सिमेंटच्या डोंगराआड. वर्षभरात ते निळे तुकडे, नाहीसे होतील. परत कधीच न दिसण्यासाठी. फोटो काढून, कम्पुटरवर घेऊन ह्या चित्रांवर फोटोशॉप नाही करता येत.

आणि मग त्या सिमेंटच्या रुक्ष डोंगरावर कशाला माझ्या चिमण्या, कावळे, कोकीळ रहातील? दुबई मधल्या फक्त तपकिरी, करड्या आणि खुज्या डोंगरावर कधी नाही बघितली कोकिळा...न तिथे साधी चिमणी दिसली...

ह्या पुढचे उन्हाळे कुहूकुहू साद ऐकल्याशिवायच काढावे लागणार वाटतं...