आवाज की दुनिया के दोस्तों...

आजूबाजूला होणारे सगळेच आवाज आपण ऐकतो असे नाही, परंतु काही आवाज मात्र आयुष्यभर आपल्या कानात घर करून राहतात. आशा भोसले, लता मंगेशकर, किशोर कुमार ह्या 'सार्वजनिक' आवाजाबद्दल नाही बोलत मी. जे आवाज फक्त आपण ऐकलेले असतात आणि जे फक्त आपल्याच डोक्यात घुमत असतात, ते आवाज.

मला आठवतं, बाबांच्या घरी, दादरला, बाहेरच्या खोलीत झोपलं तर, रात्रीच्या निरव शांततेत ऐकू येत असे, थोड्याच अंतरावर असलेल्या समुद्राची गाज. आतल्या खोलीत झोपलं तर त्याच शांततेत ऐकू येई, दूरदूरवरून, विलक्षण गतीत जाणाऱ्या आगगाडीचा भोंगा आणि तीची ती रुळावरून जाताना होणारी धडधड.

हीच धडधड मला परत ऐकू आली ती डोंबिवलीच्या घरात.
लग्न झाल्यावर काही वर्ष आम्ही तिथे रहात होतो.
त्या तिथल्या काळ्या, एकट्या रात्री, मला गादीवर पडल्या पडल्या तोच आगगाडीचा आवाज ऐकू येई. मग काही वेळ शांतता...आणि मग ती शांतता भेदून टाकणारा रिक्षाचा आवाज. तो आवाज बरोब्बर आमच्या इमारती खाली थांबत असे. पुढच्याच क्षणी यायचा आमचं गेट उघडल्याचा आवाज. मग कोणीतरी जिना चढत असल्याचा आवाज..आणि नंतर ती शांतता भेदून टाकणारा आमच्या दारावरच्या घंटीचा तो आवाज. मुंबईहून निघणारी शेवटची आगगाडी पकडून अडीचच्या सुमारास माझा नवरा घरी परतलेला असे.

एखादी रेकॉर्ड लावल्यावर कशी एकामागून एक गाणी लागतात...आणि मग सवयीने, एक गाणं संपायच्या आत पुढचं गाणं आपल्या डोक्यात आधीच सुरू होतं...त्याचप्रमाणे हे सगळे आवाज एकदा सुरु झाले की एका मागोमाग एक माझ्या मेंदूत वाजू लागतात...क्रम अजिबात न चुकवता.

...असेच बाहेर ऐकू न येणारे परंतु जोडीदाराच्या मनातले आवाज ऐकण्याची कला अवगत झाली तर जीवनाची लढाई निम्मी जिंकता येईल काय?