कातरवेळ

सूर्यास्त झाला की आमचं घर पूर्ण केशरी होऊन जायचं.
आजघर, माजघर केशरी रंगात बुडून गेलेलं असायचं. स्वैपाकघर मात्र ९० अंशात वळून बसल्यामुळे त्यावर सूर्याचा कमी आणि चंद्राचा जास्त परिणाम.
मग घरात बसून, न बघता मला कळून चुकायचं की सूर्यदेवाने समुद्रात डूबकी मारलीय.
वाटे जणू काही आपण एका स्वच्छ पाण्याच्या ग्लासात आहोत. वरून कोणीतरी मोसंबी पेयाचा अर्क ओतलाय आणि पाणी हळूहळू रंग बदलत पूर्ण केशरी होऊन गेलंय. आजूबाजूला सगळं कसं केशरी. टेबल, सोफा, अगदी बाबांची पुस्तकं देखील केशरी.

आणि मग तो रंग नाहीसा होत जाई. जसा आला तसाच.
हळूहळू कातरवेळ घरभर पसरत जाई.
आईबाबा कामावरून नक्की परत येतील ना ही भीती सर्पासारखी मनात सरकायला सुरुवात होई. गॅलरीतून ते घराकडे परतताना दिसेपर्यंत. आणि मग आलेले बाबा हे आपले बाबाच आहेत की दुसराच कोणी बाबांचं रूप घेऊन घरात शिरकाव करतोय ही भीती. बाबांकडे बारकाईने, ते वाचनात गुंतले असता लपूनछपून बघितलं तरी हे भूत बिछान्यावर पडेपर्यंत डोक्यात घुमत राही.

जसा सूर्यास्त रोजचा तसा हा भुताचा खेळ रोजचा...