ब्ला, ब्ला, ब्ला आणि ब्ला, ब्ला, ब्ला ब्ला!

त्या दिवशी ती मिटिंग दिवसभर चालू होती. दिवसभर कसली, दुपारच्या जेवणानंतर जी मिटिंग सुरु झाली होती ती सूर्यास्त कधीच होऊन गेला होता.. आणि आता दुसरा दिवस उजाडायची वेळ जवळच आलेली होती..जवळजवळ पंधराजण हजर होतो. विषय होता नवीन कामासंदर्भात. प्रत्येकजण बोलत होता. काहीजणांसाठी मुद्दा महत्वाचा होता तर काहीजणांचा प्रवास दुसऱ्या प्रदेशात कधीच सुरु झाला होता. वाटलं, आपण म्हणतो नं "पगार किती आणि बोलतोस किती?" त्या तत्त्वाने सगळं कसं बरोबरच होतं. पगार जास्त तसं बोलणं जास्त....आणि मी ..... कमी बोलत होते!! हा विचार मनात आला आणि मग त्या मिटींगमध्ये मला हसू आलं. माझ्या बाजूलाच बसलेल्या माझ्या ऑफिसमधल्या सहकारी मित्राला काहीही न सांगता माझ्या त्या अवेळी हसण्याचा अर्थ कळून गेला. आणि मग त्याच्याही कंटाळलेल्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं.