शोध चांदण्यांचा ...

"ती, ती चांदणी आहे नं, ती आपली आजी आहे."
माझ्याहून दोन वर्षांनी मोठ्या असलेल्या माझ्या मावसबहीणीने जेव्हा मला हे सांगितले तेव्हा वयाच्या सातव्या वर्षी ते खरेच वाटले. सातआठ दिवसांपूर्वीच आमच्या आजीचं निधन झालेलं होतं. आकाश काळंभोर होतं आणि मुंबईत देखील त्यावेळी रात्री आकाशात चांदण्याचा सडा पडलेला असे.
त्यानंतर माझा चंद्राशी संबंध आला तो थोड्याश्या भीतीतून.
गणेशचतुर्थीच्या दिवशी चंद्राकडे बघशील तर तुझ्यावर चोरीचा आळ येईल असे जेंव्हा मला सांगण्यात आले तेंव्हा. तेंव्हादेखील बुद्धी बालच होती आणि सांगणारी बहिण मोठीच होती.
नंतर एकदम दिल्लीत मोठ्या मामेबहीणीबरोबर आकाशातल्या त्या अनोळखी जगात शिरायचो तेंव्हा. उन्हाळ्याची सुट्टी, मामाच्या घराची मोकळी गच्ची, खाट, दूर दूर असलेल्या ग्रह्ताऱ्याविषयी चित्रांसहित माहिती देणारा एक जाडजूड ग्रंथ आणि त्यांचा अभ्यास असलेली माझी मोठी मामेबहीण!
रोज रात्री आम्ही मुक्तपणे त्या तारांगणात फिरत असू.
त्यानंतर माझ्या छोट्या लेकीला घेऊन मी जेव्हा नेहरू तारांगणात जायचे तेव्हा फक्त तिथेच हा खजिना दिसायचा. मुंबईच्या आकाशातून तोपर्यंत तो नाहीसाच झालेला होता.
आजीला तिथे वर का होईना पण अस्तित्वात बघून मला खूपच आधार वाटला होता. आता मात्र वर पसरलेल्या रिकाम्या काळ्या विवरात; कोणाला शोधायचा प्रश्र्नच उरलेला नाही..
चांदण्या वाढल्या...पण ते आकाश नाही राहिलं...