आवराआवर

खिडकीतून हलकाच प्रकाश टेबलावर. निळा प्रकाश. काच निळी म्हणून प्रकाश निळा. वरून खालपर्यंत आलेला केशरी जाडजूड पडदा. म्हणजे सूर्याने जो काही प्रकाश पाडायचा तो बाकी राहिलेल्या आयतातून. टेबलावर पसारा. म्हणजे कागद, फायली, फोन वगैरे, वगैरे. जसा डोक्यात विचारांचा पसारा? तसाच. टेबलावर पसरलेला पसारा. ना डोक्यातील विचारांना शिस्त...ना ह्या टेबलाला काही आवडनिवड. काही शोभेच्या वस्तूही त्यातच. म्हणजे आता त्या वस्तूंचे पसाऱ्यातच रुपांतर झाले म्हणायचे. दोन अर्धे अर्धे कॉफी मग्स. एकत्र ठेवले की एक वर्तुळ पूर्ण. बाहेरून दोन्ही काळे. आतून एक हिरवागार तर दुसरा भगवा. म्हणजे जणू बाहेरून माणूस काळा कुळकुळीत असला तरी आतून रंगीन असू शकतो असाच काहीसा संदेश देणारे. रस्त्यात विकत घेतले. स्वस्तात. त्यावेळी असंच काहीसं वाटत होतं. बाहेरून अंधारलेलं पण तरीही आत धुगधुगी. म्हणून घेतले विकत. वापर शून्य. म्हणजे आत मगात डोकावलं तर आत काय वाट्टेल ते. पेन्सिल, शार्पनर, पिना, टाचण्या, टिश्यू पेपर...काहीही. बाजूला तीन गणपती. तीन का? सहज. तीन मिळाले म्हणून तीन. कधी एकमेकांकडे तोंड करून बसलेले तर कधी एकटे एकटे. त्या बाजूला हा मॅक. २१ इंची. त्याच्याही अंगावर पसाराच. फायली, फोल्डर्स इत्यादी इत्यादी. रोज नव्या फायली. रोज नवी फोल्डर्स. म्हणजे आधीचा कचरा तसाच आणि त्यावर रोज नवा नवा. इंटरनेट दिवसभर चालूच. घरच्यासारखं नाही. इथे फुकट. म्हणून मॅकला त्याची साथ दिवसाच्या शेवटपर्यंत. मग त्यात हा मेलबॉक्स. भरलेला. ८०० पत्रांनी. हे एक बरं. नाही उघडली सर्व पत्र, तरीही रहातात ती आपली शांत बसून. आणि कचरा लपून. तसं घरी पडलेल्या पत्रांचं नाही होत. पोस्टमन आणून टाकतो. आणि ती उघडायलाच लागतात. आणि मग फाडून फेकून द्यायची. पण उघडायची नक्की. त्यात कधी तुझं पत्र नसतं. ह्या जागतिक मेलबॉक्स मध्ये मात्र आहेत. तुझी जुनी पत्र आहेत. कचऱ्यात न टाकलेली. आज मेलबॉक्स थोडा रिकामा केला. 'A' पासून सुरुवात केली. मग 'R' ला कचरा काढणं थांबवलं. म्हणजे स्वैंपाकघरापासून सुरुवात केली आणि बेडरुमच्या दारात थांबवलं. माहित होतं त्यापुढे आता तुझी पत्र येणार. नजरेसमोर. ती काही प्रेमपत्र नव्हेत. आल्यागेल्या, काही कामाची तर पत्र. म्हणजे हे कर, ते कर अशी. तू असं केलंस, मग मला राग आला वगैरे. प्रियबिय काही नाही. आणि 'तुझाच' तर नाहीच नाही. असू दे. तरी ती तुझी पत्र. आता तू नाहीसच म्हटल्यावर जपायलाच हवी. तू गेल्यावर तुझ्या डायरीत मिळाले तुझे सर्व पासवर्डस. बाकी काही नाही मिळालं पण हे मिळालं. पासवर्डस. म्हटलं हे चांगलंच आहे. म्हणजे तुझ्या अनेक चांगल्या सवयीमधील ही एक चांगलीच सवय आहे. मग मी देखील लिहून ठेवले. माझे सर्व पासवर्डस. आपल्या लेकीला माहित असावे म्हणून ते वर्ड डॉक्यूमेंट तिला मेल केलं. पण ती चिडली. असे पासवर्डस कधी मेल करतात का म्हणाली. म्हणजे चुकलंच. तसं तर माझं नेहेमीच चुकतं. सगळंच चुकलंय. नाही का? म्हणून तू गेलास. निघून. काय मिळवलंस हे सर्व करून तुझं तुलाच माहित. बाहेर नोकरी करायची, निर्णय तुझा. मरायचा...निर्णय तुझा. मरणाची तऱ्हां? तोही निर्णय तुझाच. मी जबाबदाऱ्या चांगल्या पार पाडते ह्याची तू दिलेली ही सर्वात मोठी पावती. म्हणजे कसं, आता सांभाळ तूच. जबाबदाऱ्या! जबाबदाऱ्यांचा पसारा. एकावर एक अस्ताव्यस्त पसरलेल्या. जुन्या न संपता त्यावर नवीन येऊन पडलेल्या. लादल्या गेलेल्या. कधी आवरला जाणार हा पसारा, कोण जाणे. ते काही तुझं कपाट नव्हे. जिथलं तिथे. जास्ती ओढवून घ्यायचंच नाही. नीटनेटकं. हे आता माझं आयुष्य. तेव्हा हा माझा पसारा. जबाबदाऱ्यांचा का होईना. पण आवरेन तो. हळूहळू. तू झटकलेल्या सगळ्या जबाबदाऱ्या पार पाडेन. बघंच तू. आणि आटपाआटपीतील शेवटचं काम म्हणजे हा मेलबॉक्स रिकामा करणं असेल. रिकामं टेबल, रिकामा मेलबॉक्स. जबाबदाऱ्यांची निरवानिरव.

आणि...आणि मग काय?
रहाता राहिलं, रितं आयुष्य.