क्षणार्ध

ठाकुर्ली स्टेशन. फारसं न गजबजलेलं. सकाळी दहाची वेळ तर तशी रिकामीच म्हणायची. आणि त्यातून शनिवार. प्लॅटफॉर्मवर पोचले तर एक ट्रेन उभीच होती. जशी काही माझीच वाट पहात. मी चढले आणि तिने तिचं बुड हलवलं. आत शिरावं. नशीब असेल तर जागा मिळून जाईल असा विचार करत मी दोन पावलं पुढे सरकले आणि प्रचंड कोलाहल झाला. मुंबईच्या ह्या रोजच्या गाड्या. जसा काही यमाचा फास. बारा गाठींचा. एखादी गाठ गळा लागली की कारभार आटोपलाच म्हणायचं. मागे वळून बघितलं तर एक आई आणि तिचं छोटंसं बाळ आत शिरले होते. आई जशी बालिका बधू आणि बाळ जेमतेम चार पाच महिन्यांचं. आईच्या खांद्यावर मोठी भरलेली बॅग. कडेवर बाळ.

कोलाहल उठला होता त्यातून एकच भयावह प्रसंग घडून गेलेला कळत होता. ती मुलगी बाळाला कडेवर घेऊन चालत्या गाडीत शिरली होती. शिरली कसली दारातल्या बायकांनी तिला आत खेचूनच घेतली होती. क्षणार्धात दोन जीव वाचले होते. आणि म्हणून सगळ्या बायकांनी तिची अक्कल अभ्यासाला घेतली होती. मुलगी थरथरत होती. सर्वांगातून. बाळाने भोकाड पसरलं होतं. ते काही न कळून पण डब्यातील लोकं आईकडे बघून जोरजोरात बोलत आहेत हेच बघून असावं. त्या आरडाओरड्यात बाजूच्या पुरुषांच्या डब्याचा देखील सहभाग.
ती उभी होती तिथेच मटकन बसली. डोळ्यातील पाणी हळूहळू वरवर चढत होतं. मग पूर गालावर वाहू लागला.
"पण मी त्याला सांगत होते...नको पकडूया ही गाडी म्हणून..."
"मग काय झालं?"
मुंबईच्या लोकल ट्रेनमध्ये कोणीच एकमेकांना परकं नसतं.
"तो म्हणाला मिळून जाईल."
"अगं, नवऱ्याला अक्कल नाही पण तुला कळत नाही?"
आता मुलगी आणि बाळ दोघेही रडायला लागले होते. ती हमसाहमशी आणि बाळ जोरदार भोकाड.
"जाऊ द्या हो. आहेत ना सुखरूप... उगाच आणि नका घाबरवू." सल्ला दिला गेला आणि मानला देखील गेला. हळूहळू आई आणि बाळ शांत झाले.

डबा आपापल्या गप्पांत पुन्हा रंगला. मला घाटकोपर पार झाल्यावर चवथं का होईना पण आसन मिळून गेलं. बसल्या जागेवरून मायलेकी दिसत होत्या. अजूनही दारात बसलेल्या. आता बऱ्याच सावरलेल्या. स्टेशनं आली गेली. डब्यात आवकजावक झाली. एकूण डबा भरलेलाच राहिला.

दादर जवळ येऊ लागलं. मी उठले. तीही लेकीला कडेवर घेऊन दारात मागेच उभी राहिली. मी पुढे झाले. दोघींचे चेहेरे वादळाच्या खुणा सोडून गेलेले. आम्हीं दोघी उतरलो.

पुरुषांच्या गर्दीतून तिचा नवरा पुढे आला. तिने त्याच्याकडे बघितलं. माझी नजर तिच्यावर खिळलेली. तिचे डोळे त्याच्याकडे लागलेले. आणि त्याचे? ना त्याने घेतली तिच्याकडून ती जड बॅग ना त्याने घेतलं तिच्या खांद्यावर रडून निरागस झोपून गेलेलं त्याचं बाळ. ना त्याला दिसला तिचा केविलवाणा रडवेला चेहेरा.

तिची काही अपेक्षेने त्याच्याकडे लागलेली नजर वळली आणि आणि आमची दोघींची क्षणभर नजरभेट झाली. केविलवाणं हसली ती...तेव्हां का कोण जाणे पण माझ्या हृदयात काळ्या ढगांची दाटी झाली आणि डोळ्यांत पाणी जमा होऊ लागले...