एक होता ससा

हातात चिमुकला हात. सकाळचे सव्वा सात आणि पंधरा मिनिटांचा रस्ता. दोन शिंग डोक्याला, इस्त्रीचा गणवेश, काळे बूट... हा आहे पाच वर्षांचा बडबड्या ससा. आता तो निघाला आहे शाळेत. उड्या मारत जिने उतरावे आणि रस्त्याला लागावं.

इतक्या सकाळी सिग्नल तर बंद. मग अगदी जपून रस्ता ओलांडावा, आईवर विसंबून. मग लागावा फुटपाथ. टुणकन उडी मारून चढावा. जसं काही नीट पाऊल उचलून टाकलं तर त्या फुटपाथाला वाईटच वाटेल. परत टुणूक टुणूक. आईला अगदी प्रश्र्न पडावा, मी सश्याला का शाळेत सोडतेय? मग दूर दिसू लागतं वडाचं झाड. पारंब्या, जश्या वाढलेली दाढी. ससा मग दुरूनच, "आले मी! वडकाका, कसे आहात तुम्ही? आणि आता मला दोन दिवस सुट्टी हां. शनिवार रविवार आहे ना! वाट नका बघू माझी!" वडकाका ह्या सश्याची वाट बघतच असायचे. मग थोडे खट्टू व्हायचे. पण तरी, पानं हलवायचे, तरंगत्या कोवळ्या पारंब्यांनी, अगदी निरोप पण घ्यायचे. मग पुढे पेट्रोल पंपवाले काका. सश्याचा एक टाटा त्यांना. आली आता गणपतीची गल्ली. तेंव्हा तिथे गणपती त्याच्या देवळात रहायचा. आता त्या अजस्त्र मंदिरात राजकारणी रहातात. "बाप्पा. टाटा!" ससा टुणूक टुणूक.

दुरून लागली दिसायला सश्याची शाळा. आता मात्र त्याच्या उड्या थांबल्या. ससा चिमुकल्या पावलांनी चालू लागला. पुढच्या मिनिटाला ससा आणि सश्याची आई शाळेच्या दारात उभे. आणि काय म्हणावं? गेली पंधरा मिनिटं उड्या मारणारा ससा, आईचं बोट घट्ट धरून. डोळे डबडबलेले!

"पिल्लू, जा आता."
"तू येशील ना घ्यायला आई?"
"हो तर! मी येणार नाही असं होईल का पिल्लू?" आईचे डोळे पण डबडबलेले.

आता ससा उड्या नाही मारत. शाळेच्या भल्या मोठ्या द्वारातून आत शिरतो. पुन्हा पुन्हा वळून आईकडे बघतो. इमारतीत शिरण्याआधी वळून अजून तिथेच उभ्या असलेल्या आईकडे बघतो. सश्याचा चिमुकला हात आईला टाटा करतो.
परतीचा रस्ता...एकट्या आईला जड.

ससा दुसरीत गेला...ससा तिसरीत गेला...तरी ह्यांचे डोळे डबडबलेलेच!

सकाळचे सव्वा सात ते साडे सात....
हा रिवाज...
ससा आणि त्याच्या आईच्या आयुष्यातला.