खांदेरी-उंदेरी

आपण सगळे गेल्या रविवारी खांदेरी-उंदेरी जलदुर्ग बघायला गेलो.
आपापल्या ब्लॉगवर सगळ्यांनी फोटो टाकले.  

सुंदर लेख लिहिले.
मग आता मी काय वेगळं लिहू ?

तुम्हां सगळ्यांमुळे असं काही नवंनवं मला बघायला मिळतं.
नाहीतर मी 'तिकोना'ला जाणे कठीण... 

कासच्या पठारावरील इंद्रधनुषी फुलांपर्यंत मी पोचणं महाकठीण... 

आणि खांदेरी-उंदेरी जलदुर्ग केवळ अशक्य !

माणसं आपापल्या वाटची सापशिडी खेळत असतात.
निसर्ग आपल्या जागी ऊनपावसाळे झेलत असतो.
जसा निसर्ग धडे देतो...तशीच माणसे देखील शिकवत असतात.

आयुष्याचे धडे, प्रत्यक्ष जगून पाठ झाले तरीही, संपत नाहीत हे मात्र खरे.
आणि पुढचं पाठ मागचं सपाट...ह्या नियमानुसार आयुष्य नित्य नव्या दमाने पुढे सरकतच रहातं.

तो समुद्र, ते काळे पाषाण.
तिथे फिरताना, जाणवणारी त्यावेळच्या आयुष्याची कठीणता.
पायात चांगले शूज घालून देखील धडपडणारे आम्हीं...मग त्यावेळी हातात भाले तलवारी घेऊन वेगाने त्या दगडावर चढणारे सैनिक, ही करामत कसे करीत असत हे त्यांचे त्यांनाच माहित.
ते त्यांचे त्या काळातील खडतर आयुष्य. आज सीमेवर आमच्या सुरक्षिततेसाठी खडतर आयुष्य जगणारे आमचे सैनिक.

आणि आम्हीं....साधा रोजच्या आयुष्यातील एक कुठला नियम पाळताना आमची मारामार.
एखाद्या ऐतिहासिक वा नयनरम्य ठिकाणी देखील दारुच्या बाटल्या, प्लास्टिकच्या प्लेट्स, सिगारेटची थोटकं, कागदाचे बोळे....टाकताना आम्हांला ना लाजा वाटत...ना आमचे हात कचरत !
कसले आम्हीं स्वाभिमानी, आणि कसली आमची देशभक्ती ?! आमच्या रक्तारक्तात अस्वच्छता मुरली आहे. अस्वच्छतेतेच आम्हीं पुजारी आहोत...आम्हीं गलिच्छ आहोत...आणि आम्हीं कुठल्याही देवाला कचऱ्याने माखायला कचरत नाही. मग तो सिद्धिविनायक असो...वा महालक्ष्मी असो वा असो एखादा वेताळदेव.
हेच सत्य आहे !

आमचा देव सर्वत्र वसतो.
आम्हीं सर्वत्र कचरा करतो.
आमचा देव कचऱ्यात वसतो.
अ = ब.
ब = क.
अ = क....ह्या धर्तीवर.
देव अदृश्य. कचरा सदृश्य.
फक्त म्हणून तो कचऱ्यात बुडून गेलेला, आपल्या आंधळ्या डोळ्यांना दिसत नाही इतकंच !

असो...

...खास सगळे मिळून काही ठरवलं...की आयुष्यातील एखादा दिवस हसतखेळत, सहजगत्या सरून जातो.

मग मंडळी आता पुन्हां कधी ?

:)

ग्रुप फोटो आकाशच्या सौजन्याने ! :)