बाल हक्क...

तेच ते आळोखेपिळोखे. तीच ती ओठांना जबरीने पाडलेली मुरड आणि तेच ते अश्रू. तीन ते चार वर्षांचा इतकुसा तो जीव. पण काय ते थैमान. आणि कोणासमोर? तर ती सात ते आठ वर्षांची ताई. काय सांभाळणार ताई ह्या आकांड तांडवाला? काळासा चेहेरा. केसांच्या झिपऱ्या. गळत नाक. गोबरे गाल. फुटपाथावरील ग्रीलमध्ये हात अडकवलेले. ताईचा प्रयत्न त्यातून तिला दूर करण्याचा. परंतु, लोखंडी ग्रील व त्यावरील चिमुकल्या हातांची घट्ट पकड. ताईच्या सर्व आवाक्याबाहेरचे.

नजरेसमोर आलं ते हेच. काही वर्षांपूर्वीचे. तेच ते आळोखेपिळोखे. गाल गोबरे. गोरे गोरे. थैमान घालून लालबुंद झालेले. अंग सगळे सोडून द्यावयाचे. रस्त्यात फतकल मारायचे. ओठ असे काढायचे. टपोऱ्या डोळ्यांतून पाण्याचे हुकमी लोट वहावायाचे. आसपास लोक बघत बसावे. आणि हे भर रस्त्यावील नाटक अगदी रंगात यावे. फुटपाथाच्या अलीकडील एका जीवाला कधीच कळून गेले होते. बालहट्ट हा असाच करावा. भोकांड हे असेच पसरावे. आसपासच्या जनतेचे लक्ष हे असेच वेधून घ्यावे. आईला वा बाबांना आपल्याला हवे ते करावयास भाग पाडावे.

वय तेच. हट्ट पुरवून घेण्याची तऱ्हा तीच. पण मग वेगळे काय?

...वेगळे, नशीब.

फुटपाथावरील त्या चिमुकल्या जीवाला बालहट्ट करण्याचा अधिकार, नियतीने नव्हता दिला. कधीतरी एक दिवस त्या जीवाला हे कळून चुकेल. त्याच्या आयुष्याचे सत्य...हट्ट, हा हक्क आपला नव्हे....

तिच्या ताईने तिचं बखोट हाती पकडलं...फरफटत ती वरात फुटपाथाच्या कोपऱ्यावर असलेल्या झोपडीकडे चालती झाली...तितक्यात सिग्नल सुटला व टॅक्सीवाल्याने गाडी सुरू केली.

जर जन्माला यावयाच्या आधी कोणा पोटी जन्म घ्यावा ह्याची निवड करता आली...तर काय मग काहीजण निपुत्रिक रहातील?