"शाब्बास!"

लहानपणी, म्हणजे जेव्हांपासून अंगावर कामे टाकली जाऊ लागली तेव्हांपासून...ती कामे चांगलीच करण्याचा प्रयत्न असे. अर्थात त्या वयात ती कामे म्हणजे; केर काढ, गाद्या घाल, भांडी घास आणि धूळ पूस ही आणि अश्याच धर्तीची असत. परंतु ती पूर्ण झाली की घरातील वडिलधारी माणसं आपलं कौतुक करणार आहेत अशी एक अपेक्षा असे आणि म्हणून ते काम उत्तम करण्याचा जीवापाड प्रयत्न असे.

आजही मोठे झाल्यावर आपण त्याच अनुषंगाने जात असतो. अंगावर पडलेले काम चांगलेच करायचा प्रयत्न करतो. कौतुकाची थाप पाठीवर पडलीच पाहिजे ही इच्छा मनाशी बाळगून असतो.

आज एक अभ्यास वाचनात आला. काही संशोधकांनी उंदरांवर प्रयोग केला. त्यांना असे आढळून आले की बालपणी झालेल्या घटनांचा अतिशय तीव्र स्वरूपाचा परिणाम, आपल्या मेंदूच्या घडणीवर होतो.

"शाब्बास!"
ह्या शब्दाला फार महत्त्व आहे....
चिमुकल्या बाळाला देखील त्याचं महत्त्व कळतं आणि मग ते दुगण्या उत्साहाने पुढचं पाउल टाकतं! आपण आपल्या मुलांना लहानाचे मोठे करत असताना एक खात्री नाही का बाळगत, की पिल्लूने अगदी पेला जागेवर नेऊन ठेवला तरी देखील,"अरे वा! अगदी छानच केलेस बुवा तू हे काम!" अशी दाद आपण देत? आणि आपण बारकाईने जर बघितले तर आपल्याला दिसून येते की आपल्या ह्या दोन गोड शब्दांनी आपल्या बाळाला हुरूप आलेला आहे आणि त्याचा आत्मविश्वास देखील वृद्धिंगत झालेला आहे.

मग आपल्या ह्या पुढाऱ्यांचे लहानपण कसे गेले असावे? त्यांना ज्यावेळी अशी कामे सांगितली जात, त्यावेळी त्यांनी ती उत्तमरित्या पूर्ण केल्यानंतर (त्यांनी लहानपणी तरी ती केली असतील असे येथे गृहीत धरण्यात आले आहे) त्यांना अपेक्षित असलेले कौतुक कधी मिळालेच नाही काय? आणि त्यामुळे मग हळूहळू आपण केलेले काम कौतुकाच्या लायकीचेच असावे असा प्रयत्न करण्याची त्यांची इछाच नष्ट झाली?

वाटतं....
आपल्या बहुतेक नेत्यांनी, मेंदूला धक्का बसण्याइतक्या भयानक स्वरूपाच्या घटना त्यांच्या बालपणी अनुभवल्या असाव्यात!
आणि म्हणूनच कौतुकाला पात्र असे काही फार कमी प्रमाणात त्यांच्याकडून घडते!