सीने में जलन...

ना ती रात्र अमावस्येची, ना कोजागिरीची. काळ्याभोर आकाशात चंद्रकोर होती की नाही, आणि असलीच तर पंचमीची होती की अष्टमीची, काही कल्पना नाही. हवा थंड होती आणि नजर दूर टाकावी तर काळोखंच होता. नोव्हेंबर महिना. शांत सुस्तावलेलं जम्मू रेल्वे स्थानक.

रस्ता परतीचा होता. १८-१९ हे वय काही दमण्याचे नाही. अमृतसर, जयपूर, काश्मीर, पेहेलगाम, गुलमर्ग. तीस मुलामुलींची स्टडी टूर दिवसागणिक रंगत गेली होती. नुकत्याच उमललेल्या कळीसारख्या, नवथर चित्रकारांची ती टूर. आत्ताशी कुठे रंगांवर हात बसू लागला होता. समोर दिसणारा असीमित निसर्ग कागदावर उतरवणे, थोडं थोडं जमू लागलं होतं. अर्थात हे बालबुद्धीला वाटत होतं. मास्तरांनी त्याला संमती नव्हती दिली. सोनेरी देवळासमोरील सोनेरी पाणी, धुरसट दिसणारं दल सरोवर, काश्मिरी सुरेख तरुणी, टमाटर हेच गाल असलेली बाळं, शहाजहानच्या सदाबहार बागा आणि गुलाबी शहर. येताना भरलेल्या धोपटीतील स्केच बुकं आता शेवटच्या पानावर पोचली होती. चित्रं छोटी आणि पानावर गर्दी करू लागली होती. जलरंगाच्या सोंगट्या आता चवळीच्या दाण्याएव्हढ्या राहिल्या होत्या. पोस्टर रंगाच्या बाटल्या खडखडाट करू लागल्या होत्या. आणि दप्तरं निसर्गचित्रांनी भरून वहात होती.

रात्रीचे अकरा वाजत आले होते. जेवण आटपली होती. जम्मू तावी सकाळी निघायची होती. रात्र स्थानकावरच काढायची होती. आक्षेप कोणाचाच नव्हता. फक्त आजची रात्र संपूच नये एव्हढीच इच्छा मनोमनी. मुलं आणि मास्तर आपापल्या धोपट्यांवर विसावली. पिवळ्या दिव्यांखाली बस्तान, मुलींनी टाकलं. रातकिडे आसपासच कुठे सराव करत होते. इथेतिथे गप्पा रंगत होत्या. हास्याचे फवारे उडत होते.
"अभय, चल रे, मस्त हवा आहे. होऊन जाऊ दे एक!"
"नाही रे! थंडीने बसलाय घसा!"
सगळ्यांनी जोर धरला. अभयचा बसलेला घसा सुटला.

रात्रीच्या त्या काळोखात, मस्त गुलाबी थंडीत....'सीने में जलन'.

मंद आवाजात सुरु झालेली गझल पूर्ण स्थानकावर पसरली. दिल है तो धडकने का बहाना कोई ढूॅंढे...गहिरा सूर. अंगावर शहारा. हृदयात तरंग तरंग. तन्हहाइसी ये कौनसी मंझील है रफी को....क्या कोई नयी बात नजर आती है हममें...आईना हमे देखके हैरांनसा क्यों है...नजर शून्यात. मुंबईतील गर्दीत हरवलेला फारुख शेख. आणि ते काळोखात हरवलेलं सुनसान जम्मू. आॅंखों में तुफानसा क्यूॅं है?

अचानक, त्याच पिसाटलेल्या मुंबईची ओढ!

१२ दिवसांचा कलाकारी, मुक्त संचार...
आता मात्र 'परेशान शक्स'वाल्या शहराचीच ओढ.

काही क्षणांपूर्वी रात्र संपू नये म्हणणारं मन...
नजरेसमोर मात्र ती गल्ली, तो जिना, त्या पायऱ्या...सताड उघडं दार.
...आणि सूर्यप्रकाशात लख्ख उजळून गेलेलं घर!

'बाबा येतील ना स्टेशनवर घ्यायला?'