मी माझा...

सूर्यास्ताच्या थोडं आधी...आज अपघात बघितला. बाईकवरुन काही क्षणांपूर्वी डावीकडून पुढे निघून गेलेल्या जोडप्याला झाला होता. जमाव होता, पोलीस आलेले होते. डोक्यावर सुरक्षा कवच चढवलेला, ३० ते ३५ वर्षांचा तरुण, मोबाईलवरुन कोणाला घडल्या अपघाताबद्दल सांगत होता. त्याच्या बरोबर असलेली, तरुणी रस्त्यावर तळमळत होती. रक्तबंबाळ. पुढे दोन गाड्या थांबवलेल्या होत्या. भोवती गर्दी जमलेली होती. जमावाने गाडीतल्या लोकांना खाली उतरवले होते. वातावरण तापत होते.

पहिली गोष्ट मनात आली ती ही...चालक तरुणाने स्वतःचे शीर तर वाचवलेले होते. त्याच्या सहचारीणीचे तसे नव्हते. त्यामुळे जो काही अपघात झाला, त्यात तो तरुण तर शिरसलामत, धडधाकट स्वतः च्या पायांवर उभा दिसत होता. तरुणीचा प्रवास वेगळ्याच रस्त्याला गेला होता.

असे का? नेहेमीच बाईक चालवणारे तरुण स्वतः कवच घालून आणि पाठीपुढे बसलेले त्यांचे कुटुंब, विना संरक्षण का दिसून येते? ह्यात त्याचा स्वतः च्या वाहनशैलीवरील प्रचंड विश्वास दिसून येतो की अख्या जगात त्याचे स्वतः व्यतिरिक्त दुसऱ्या कोणावरही तितके प्रेम नसते? अगदी आपल्या बायकापोरांवर देखील? की बायका आपले वाऱ्यावर भुरभुरणारे केस आवरून, आपले डोके कवचात अडकवायला नकार देतात? की ते लोखंडी आवरण परिधान करणे म्हणजे आपल्या जोडीदाराच्या वाहनशैलीवर अविश्वास दाखवणे, असे त्यांच्या मनात येते? शक्य आहे. काही सांगू शकत नाही.

आशा आहे, आज यमराजाने पाश सैलच सोडला असेल...घट्ट घट्ट आवळलेला नसेल.