डोक्यावर हात!

दुबई. गाडीच्या डिकीत तिचे दोन हात बरेच दिवस पडून होते. गोरेपान हात आणि लांबसडक बोटं. बिचारे, किती दिवस हातावर हात घेऊन एकटेच बसलेले. म्हणून हातात घेतले. थोपटले. मी मागच्या सीटवर, नवरा गाडीचालक आणि लेक बाबाबरोबर पुढे. मग कधी ते नाजूक हात बाबाच्या खांद्यावर विराजमान होत, तर कधी ते त्याला गुदगुल्या करीत.

एक दिवस, गाडीच्या उघड्या खिडकीतून तिने, हात बाहेर काढले आणि हलवायला सुरुवात केली...जसं काही गाडीतून कोणी गोरी बाहेरच्यांना हातच करतेय. तेव्हढ्यात शिटी वाजली. मी डोकं बाहेर काढलं...मागून पोलिसांची गाडी. जवळजवळ ५ ते ६ दुबईचे पोलीस, मळकट करड्या गणवेषातील. त्यांच्या चेहेऱ्यावरची एकही रेघ कधी हलत नाही. आजही नव्हती हलत. ती हात हलवतच होती. एका पोलिसाशी माझी नजर मिळाली...त्याने भुवया उडवल्या, तिच्या हातांकडे बघत. त्यांचा चालक सोडून सगळ्यांची नजर त्या सुंदर हातांकडे! सगळ्यांच्या कपाळाला आठ्या. मी त्यांच्या नजरेचा रोख पकडला आणि तिच्या हातांकडे बघितलं. आपल्याला बघून कोण गोरी हात करतेय हे बघायला पोलीस बहुधा पुढे आले होते. त्यांच्याकडे बघितलं. एकाने पुन्हां शिटी मारली. काय चाललंय, खाणाखुणांतून विचारणा झाली. तिने हात वर केले आणि हलवून दाखवले. आठ्या अधिकच जमा झाल्या. 'हात बाहेर काढू नका, आतच ठेवा' आज्ञादर्शक खुणा झाल्या. लेक खोखो आणि मी आपली त्यांच्याकडे बघून हसले. आता काय कोणी लहान मुलगा थोडीच हात बाहेर काढत होता...उगाच शिट्या मारायला! मी गोरीचे हात मागे घेतले. पोलिसांची गाडी निघून गेली.

मॅनिक़्किनचे हात! नवऱ्याने शूटसाठी आणलेले.

आता मुंबईत कपाटावर...जणू, कपाट कुठला तरी ताल धरतंय...आपल्याच विचारात.