टाळ्या आणि डोकं.

ता थई तक तक थई ...
नऊ दगडांचा रचलेला विषमतोल लगोरीचा डोंगर. एक डोळा बारीक करून नेम धरावा आणि हे स्वर कानावर पडावे. तळमजल्यावर उघड्या दारातून डोकावलं तर एक हाडकुळे गुरुजी डाव्या हातावर उजव्या हाताच्या टाळ्या वाजवत हे असे स्वर फेकत होते. आणि त्यांच्यासमोर माझी मैत्रीण पाय आपटत होती. तीही माझ्याच एव्हढी. दहा बारा वर्षांची.
हे काय आता नवीनच?
"ते माझे डान्सचे गुरुजी आहेत. रोज संध्याकाळी शिकवायला येणार आहेत."
"हो?" माझी चक्र चालू झाली.
" बाबा, माझ्या मैत्रिणीला न डान्स शिकवायला रोज गुरुजी येणार आहेत."
"मग?"
"मग, मी पण जाऊ का बाबा?"
पुस्तकातून डोकं वर काढत बाबा,"म्हणजे काय होईल?"
" मला पण डान्स येईल न बाबा!"
डोकं परत पुस्तकात.
"हो, पण मग पुढे काय होईल?"
एव्हढा पुढचा विचार मी नव्हता केला!
"काही गरज नाही."
"पण का बाबा?"
शांतता.
"बाबा, सांगा ना." मी पण तिच्यासारखा जमिनीवर पाय आपटला.
"मग तू कार्यक्रम करायला निघशील."
?
"आणि मग टाळ्या डोक्यात शिरतात!"
पुस्तकात शिरलेल्या डोक्याकडून पुढे उत्तर मिळायची काहीही सोय नव्हती.

'टाळ्या डोक्यात शिरतात' म्हणजे काय होतं हे काही माझ्या डोक्यात शिरलं नाही.

परंतु नंतर ते 'ता थई तक तक थई' कडे दुर्लक्ष करून, नेम धरून लगोरी फोडणं बरेच दिवस कठीण गेलं खरं!