अगं,

विसरलीस मला?
तिने दूरवरून आपल्या जिवलग मैत्रिणीला मुकी साद घातली. पण हे काय? ती नाही थांबली. आपल्याच तंद्रीत काळोखात दूरदूर जाऊ लागली. मैत्रीण आज तिला विसरून गेली होती काय? जवळजवळ सात वर्षांची मैत्री ती विसरली होती? रोज मारलेल्या सुखदुःखाच्या गप्पा देखील विसरली? दोघींनीच मारलेल्या सुनसान रस्त्यांवरच्या चकरा विसरली?

अंधारात तीस चाळीस पावलं चालून ही पुढे आली होती. आणि मुकी साद जाणवली. ही वळली. मागे बघितलं. दूर ती उभी होती. अंधारात देखील उठून दिसणारी. खांबामागुन डोकावणारी. हिला वाटले, असे कसे टाकले मी सखीला उघड्यावर? तीच तर असते नेहेमी बरोबर...जगासमोर उभं रहाण्याआधी. कधी हमसाहमशी तर कधी ओक्साबोक्शी. त्या त्या वेळी जे असेल ते. जसे असेल तसे. हा असा एकांत कधी आणि कुठे मिळणार? एक शब्द देखील न उच्चारता स्तब्ध, फक्त ऐकून घेणारी...ही सख्खी सखी.

ही जेव्हा वळली तेंव्हा तिला खुदकन हसू आलं.... ह्या टेलीपथीचं.
इतक्या दुरून मी तुला मूक साद घातली, आणि आलीच कि नाही तुला ऐकू?

ही देखील हसली...नुकतीच बॅगेत जाऊन बसलेली किल्ली तिने बाहेर काढली.
आणि किल्लीचं बटण दाबून हिने दुरूनच स्वतःची पांढरीशुभ्र गाडी बंद केली.
इतक्या दुरून देखील तिने टाकलेला निश्वास हिला ऐकू आला.
ही हसली. आणि काळोख्या बिळातून प्रकाशाकडे नेणाऱ्या पायऱ्या चढू लागली.