चित्र...

एखादं चित्र मनात घर करून रहातं.

पुन्हा पुन्हा नजरेसमोर तरळत रहातं.
जणू संथ वहाणाऱ्या पाण्यावर तरंगणारं पान.
कधी नजरेला पडतं तर कधी हलकेच पाण्याखाली लपून बसतं.

तसंच एक चित्र का कोण जाणे पण माझ्या मनाच्या कोपऱ्यात दडून बसलं आहे. 

त्यादिवशी मी रत्नागिरीत होते. काही तास फक्त थांबायचं होतं व परतीच्या रस्त्याला लागायचं होतं. मी हॉटेलच्या खोलीमधील खिडकी उघडली. खिडकीबाहेर आपल्याच नादात डोलणारी आंब्याची डहाळी नजरेस पडली. आणि तिच्यावर झोका घेणारी कोकिळा !

काही गोष्टी मला वाटतं आपल्या रक्तात वहात असतात. दडून. 

आपल्याच रक्तात वहाणाऱ्या गोष्टींचा आपल्यालाच थांगपत्ता नसतो.

मलाही बाबांच्या गावी घर हवं.
लालचुटूक कौलारू घर.
त्याला जावं तिथे खिडक्या हव्यात.
समोर आंब्याचं झाड हवं.
आंब्याचं झाड मला सतत दिसायला हवं.

आणि आंब्याच्या झाडाला देखील सतत नजरेला मी पडायला हवी.
आम्ही दोघे सखेसोबती.
झाडावर कोकिळा हवी.
पानांची सळसळ. 

जोडीला तिने जोडीदाराला घातलेली साद...

… मात्र तिच्या सादेला प्रतिसाद मिळावा !