आभूषण प्रेमाचे...

सख्यांनो,
कानाच्या पाळीहून मोठी सुवर्ण कर्णफुले...नाजूक मानेला घट्ट गळाभेट करून बसलेला ठसठशीत हार....लांबसडक बोटांना उठाव देणाऱ्या सुवर्णाच्या अंगठ्या...

...इतके सर्व दागिने बँकेच्या लॉकरमधून यातायात करून काढून आणावे...तासभर मेहेनत करून अंगावर चढवावे...दर्पणाने पहिली दाद द्यावी...सख्यांच्या नजरेत उगाच एक मत्सराची झाक उमटावी...

...आणि हे सर्व उपद्वयाप करून शेवटी ज्यावेळी निद्रादेवीपुढे नतमस्तक व्हावे त्यावेळी हे सर्व उतरवून ठेवणे भागच...हे सर्व अंगावर लेऊन निद्रादेवीची आराधना केली तर ती प्रसन्न होते काय ? कशी होणार ? थोडी मान वळवली तर टोकेरी कर्णफुले गालाला टोचणार...हार वेडावाकडा मानेला बोचकारणार...एखाद्या अंगठीने झोपेत डोळ्याला जखम न केली म्हणजे मिळवली...

...उग्र सोन्यापेक्षा त्या निरागस निसर्गाची मदत घेऊन आपण ही आभूषणे बनवली तर ? महागड्या सोन्याच्या दागिन्यांचा हट्ट जिवलगापुढे केलात तर कदाचित वक्रदृष्टीच पदरी पडेल...परंतु त्याच्यापुढे अंगणात विराजमान झालेला, शुभ्र नाजूक पिवळी छटा असलेला टपोरा चाफा आणून ठेवा...आणि मग करा मागणी शुभ्र हिऱ्यांच्या मधोमध, चपखल बसलेल्या पुष्कराजाच्या अंगठीची...

घ्या हातात तो चाफा...


उमटवा एकेक नाजूक नखक्षत पाकळ्यांवर...


वळवा एकेक पाकळी देठाकडे...

आता हळुवार त्या नखक्षतांतून येऊ द्या तो देठ बाहेर. अगदी नाजूकतेने...बरं का...हे जिवलगाला सांगायला मात्र विसरू नका...नाहीतर मग येईल तुटकीमुटकी अंगठी हातात...

फूल नाजूक मग त्याची हाताळणी हवी नाजूक...हो ना ?

झाली आपली मुद्रिका तयार...काही क्षणांत...नाजुकशी...हलक्या पीत छटेची...

...सीता...शुभ्र दागिन्यांनी सजलेली...

काय श्रीरामाने ओवल्या असतील त्या माळा...तो गजरा...ती कर्णफुले ?
तिच्या चेहेऱ्यावर पसरलेल्या मंद स्मितहास्यात, कुठे आहे वनवासाची खंत ?
श्रीरामाची साथ...श्रीरामाचे प्रेम...
त्याची तुलना काय सुवर्णाशी...?

(श्रीराम सीता व लक्ष्मणाचे मनोहारी चित्र, जालावरून साभार...)