चुटपूट

काही दिवसांपूर्वी, मुंबईचे पालकमंत्री जयंत पाटील ह्यांच्यासमोर जाण्याचा योग आला होता. त्यांनी व मी, पाटीवरील गमभन, एकाच वेळी एकाच शाळेत गिरवले होते. मग मनात आलं, त्यांना आपली छापील पाटी भेट द्यावी. 'पाटी माझी पटेल का' पुस्तकावर सुवाच्च अक्षरात त्यांचे नाव टाकले. माझी नेहेमीची मराठमोळी सही उमटवली...आणि पाटी त्यांच्यापुढे धरली. त्याआधी पाच मिनिटे, १२ डिसेंबर २००२ साली बाबा गेल्याच्या दुसऱ्या दिवसापासून पुढील काही दिवस विविध वर्तमानपत्रात आलेली त्यांच्याविषयक कात्रणे पाटीलसाहेबांसमोर ठेवली होती. आणि मग त्यावर माझी पाटी ! साहेबांनी पुस्तक चाळायला सुरुवात केली होती. आणि मनाला काही विचित्र वाटले. काहीतरी चुकीचे. स्पष्टीकरण गरजेचे.
"हे माझ्या ब्लॉगवरील लेखांचे एक छोटेसे पुस्तक." मी दोन्ही हात एकत्र गुंफत, बोटं मोडत म्हटलं. साहेब मान खाली घालून पाने उलटत होते.
"म्हणजे बाबा, वैचारिक, गंभीर विषयांवर लिहित असत..."
"...हं..."
जणू, सोन्यापुढे, पितळाने मिथ्या मिरवावे...आणि बघणाऱ्याने पितळ हाती घ्यावे...
मला एका वाक्यात 'पाटी'चा सारांश करणे व त्यांच्या कानावर घालणे अत्यंत जरुरीचे झाले.
"माझं आपलं साधसुधं लिखाण आहे...म्हणजे जन्मल्यापासून, मुंबईतील स्पर्धात्मक आयुष्य जगता जगता...सामान्य माणसाचे आयुष्य जगताना आलेले हे आपले माझे अनुभव...त्याव्यतिरिक्त काही नाही...!"
पालकमंत्री हसले.
एकच शाळा आणि एकाच इयत्तेच्या प्रेमाने त्यांनी पुस्तक गुळगुळीत लाकडी काळ्या मंचावर ठेवले.

...एक चुटपूट आपली माझ्या मनात...

...उंच भरारी मारणाऱ्या, अवकाशात पंख पसरलेल्या पक्ष्याच्या अथांग सावलीत; कोणा चिमणीने रहावे आणि उगा ती धरतीवर क्षितिजापार पसरलेली सावली माझीच म्हणून शेखी मिरवावी....असेच काहीसे.