पुत्र व्हावा ऐसा गुंडा....?

त्या दिवशी केशकर्तनालयात जाणे झाले. सोफी. गेले जवळजवळ आठेक वर्षांची माझी जिवाभावाची मैत्रीण. ती ज्या कुठल्या पार्लरमध्ये नोकरी धरते, तिथे मी तिच्या मागे मागे फिरते. आणि बाईसाहेब सुट्टीवर गेल्या तर मी तिच्यापाठी माझे डोके घेऊन अगदी वसईला जाते. पण माझे हे मौल्यवान डोके मी दुसऱ्या कोणाच्याही ताब्यात देत नाही. तर मग ही आजची गोष्ट सोफीची आहे काय ? नाही. गोष्ट सोफीची नाही. परंतु, तिच्यामुळे सुरु झालेली एक विचारधारा...

दुपारची वेळ. थंडगार वातानुकुलीत एक पॉश दालन. समोरील काचांबाहेर पडलेले ऊन आणि त्यातून वहाता वारा. दूरवरील झाडांच्या, हलत्या पानातून जाणवणारा. सोफीची वाट पहाणे भाग होतं. बाहेरचा हलता रस्ता न्याहाळता पंधरा मिनिटे सहज पसार झाली.

सोफीची निमुळती सराईत बोटं केसात शिरली आणि मी डोळे मिटले.

"हाय"
सोफी कोणाशी बोलत होती. केसातील स्पर्शातून स्वत:ला बाहेर काढून डोळे उघडले तर समोर आरशात सोफी व साठीच्या आसपासची एक बाई, दोघी दिसत होत्या. सोफीने जरी हसून त्यांचं स्वागत केलं होतं, तरी त्यांच्या चेहेऱ्यावरील रेषा काही फारशा हलत्या नव्हत्या. चेहेरा गोरा. गर्भश्रीमंत.
"ती शेजारी बसलेली बाई माहितेय का कोण आहे?" सोफी कानी कुजबुजली.
"नाही बाई ! कोण आहे ?"
"ते मध्ये रेप केला ना एका बाई वर, मिल मध्ये नेऊन ! त्या मुलाची आई !"
दुसऱ्या स्त्रीवर बलात्कार करणाऱ्या पुरुषाची माता कशी असेल, असा कधी प्रश्र्न नव्हता पडला. परंतु, आज दर्शन झाले. त्या चेहेऱ्यावर हास्य नव्हते. 'एका स्त्रीवर बलात्कार करणाऱ्या पुरुषाची आई' म्हणून समाजात ओळख असणे काही सोप्पे असणार नव्हते...

"त्या दिवशी पाटील, मी ठाण्याला गेलो होतो...आणि माझी गाडी टो झाली."
पन्नाशीच्या आसपासचे तेंडुलकर साठीच्या पाटलांना एक अनुभव कथन करत होते.
"हो ? काय झालं मग ?"
"काही नाही. गेलो मी स्टेशन वर. लायसन्स दिलं. आणि पैसे भरत होतो. तर त्या माणसाने माझे नाव वाचले."
पाटील हळूच हसले. "मग ?"
"अरे ! तो मला एकदम विचारायला लागला ! सचिन तेंडुलकरचे बाबा का तुम्हीं ?....म्हटलं हो !...मी दिलेले पैसे तो लगेच परत करायला लागला ! अहो, आधी सांगायचं ना! कसला लाडका आहे, अहो तो आमचा ! मी कसले तुमच्याकडून पैसे घेतोय !"
पुढे काय घडले असणार ते खरं तर पाटलांना वेगळं सांगायची गरज नव्हती...पाटील हसत होते. "मग ?"
"म्हटलं, असं कसं ? माझी चूक झालेली आहे ! तेव्हा दंड भरणे मला भाग आहे ! असं चालणार नाही ! घ्यायला लावले मी त्याला पैसे !....गंमत आली पण ! आजपर्यंत मला लोकं 'रमेश तेंडुलकर' म्हणून ओळखत होते...आज सचिनचे बाबा म्हणून ओळखतात...आनंद झाला !"
एकमेकांवर जिवाभावाचे प्रेम असलेले, सम स्वभावाचे मित्रवर्य, खुशीत हसले.

असे काही आयुष्यात करून जावे...
...ज्यांनी जन्म दिला त्यांना असे निर्मळ हसता यावे...