भेट

त्या घरातल्या चिमुकलीचा, तो पहिला वाढदिवस होता. घर रंगीबेरंगी सजलं होतं. फुगे सगळ्यांच्याच मनाला तरंगवत होते. बाळ नटलं होतं. "अगं, अजून ती यायचीय." "हा आला का?" "चला जमले सगळे?" बाळाचे काकामामा, मावश्या आत्या, दादा ताई सगळे आवर्जून हजर होते. एक मेणबत्ती डोक्यावर घेऊन केकही आला. बाळाचा चिमुकला हात हातात घेऊन आईने केक कापला.

आणि नंतर एक म्हटली तर साधीशी आणि म्हटली तर महत्वाची घटना आकार घेऊ लागली.

नातेवाईक एकेक करून आपापल्या भेटवस्तू घेऊन पुढे सरसावू लागले. बहुतेक सगळ्याच भेटी बाळाच्या आवाक्याबाहेरच्या होत्या. बाजूला आई उभी होती. तिच्या बाजूला ढीग उभा आडवा पसरू लागला. मी कालच सोन्याची चिमुकली बुगडी घेतली होती. बजेट मध्ये बसतील अशी. माझ्या नंतर त्या घरची धाकटी सून पुढे आली. तिच्या हातात होतं एक दीड फुट उंचीचं मऊ मऊ गुलाबी अस्वल.
"अरे वा! किती गोड आहे! कुठे मिळाला हा तुला?" मी विचारलं.
"अगं नाही! मी बनवला!"
"बनवलास? इतका सुंदर? अगदी विकत आणल्यासारखा वाटतोय हा तर!"
ह्यावर आलं एक मंद स्मित.
भेटवस्तू देण्याचा पहिला भाग आटपला. भेटवस्तू उघडण्याचा दुसरा भाग सुरु झाला. रंगीबेरंगी कागद टराटरा फाटू लागले. आनंद व आश्चर्यमिश्रीत आवाज खोलीमध्ये ऐकू येऊ लागले. माझीही भेट उघडली गेली आणि मग घरातील जेष्ठ बाई आल्यागेल्याला अतिशय कौतुकाने बुगडी दाखवू लागल्या. धाकटी सून खोलीतच इथेतिथे वावरत होती. दूर कोपऱ्यात अस्वल पडलं होतं. सुनेचा चेहेरा हिरमुसत चालला होता.
"मां, मी दिलेल्या वस्तूसारख्या, सोन्याच्या हजार वस्तू बाजारात मिळतात." मी बाईंना म्हटलं.
"तर?"
"तर काही नाही. मी अजून थोडे पैसे घातले असते तर एखादा अजून मोठा दागिना आला असता."
बाईंना हे असंतसं नव्हतंच कळणार.
"सीमाने ते अस्वल रात्ररात्र जागून खूप प्रेमाने बनवलंय. आणि दुकानात जी अशी मऊ खेळणी विकत मिळतात, तितकच हे सुंदरही झालंय." वयाचा मान राखून हे एव्हढंच बोलणं शक्य होतं.
सीमा सासूबाईंसमोर कावरीबावरी झाली.

श्रमदान तोलता येते?
सोन्याची कर्णफुले की एखादं स्वहस्ते तयार केलेलं, मऊ गुबगुबीत अस्वल...काय भावते मनाला?