शून्य

सविताने फाईल उलटी नव्हती धरली म्हणजे समोरचा मजकूर वाचला जात होता असं नव्हे. नाहीतरी अरबी भाषा शिकायची गरज उभी राहील असे नव्हते कधी वाटले. नजर फक्त शून्यात होती. खोल शून्य. रिकामं शून्य. असंख्य शून्य. त्यातल्याच एका शून्यात सविता उभी होती. ते शून्य इतके पातळ कि फक्त अंगुठ्याचा आधार. धारदार. हृदयात घुसलं तर पार चिरत जाईल इतकी धार. शून्य, एक सर्कशीतला झुला. पल्याड अंधारात मिणमिणते गत. अल्ल्याड गर्द अंधार. कधीतरी झुला सोडला होता आणि हात सोपवले होते. अगदी पार सोळाव्या वर्षात. पण तो भास होता. भास समोरून कोणी हात स्विकारल्याचा. आणि मग वर्तमान निखळले. जमिनीवर आपटले तेव्हा ते अगदी निःशब्द फुटले.

"Madam, have you seen his face? He is your husband, right?" हिरव्या गणवेषातील अरबी पोलिसाने मोडक्या इंग्रजीत तिला विचारले. स्ट्रेचरकडे नजर टाकली. झाकलेल्या शरीराची उंची परिचयाची होती. त्या निश्चल शरीराने दुरूनच तिला खोल गर्तेत ढकलून दिले.

"Madam, sign please."

"Does this document say accidental death?"

"Yes Madam."

सविताने अरबी कागदांवर सही केली. प्रेतालयातून ती बाहेर पडली. सुन्न मनाला ते पळतं शहर दिसत होतं, जसं काही पांढऱ्या पडद्यावरील हलतं चित्रं. फक्त घडलेली गोष्ट कुठल्या सिनेमाची रंजक कथा नव्हती. कुठल्याही एडिटरने त्या कथेला कातर लावली नव्हती. सेन्सॉर बोर्डाचे काहीही आक्षेप नव्हते. सगळं कसं उपरवाल्याने लिहिले आणि पृथ्वीवर बाहुल्यांनी जसेच्या तसे पूर्णत्वास नेले. लिहिणाऱ्याच्या मनात सरसरली तशीच ती कथा सत्यात उतरली. बिभत्स, करूण...अगदी 'कहानी में ट्विस्ट' सहित.

नवऱ्याच्या मित्राने सवितासाठी गाडीचं दार उघडलं.

कन्या जेव्हां येऊन बाजूला बसली त्यावेळी सविता पुन्हा आपल्या शून्यात शिरलेली होती.

शून्य...

तरंगता झुला.