रोपटं

माझ्या मनात येणाऱ्या चांगल्या विचारांना मला धरून ठेवावसं वाटतं. 

स्वच्छ, निर्मल पाणी वाहून जाऊ नये म्हणून एखादा बांध घालावा तसं.
कारण,
कारण मी बघितलंय…
माझेच कोमल विचार मला उघड्यावर टाकून निघून जाताना मी माझ्या उघड्या डोळ्यांनी बघितलंय.
आणि मी रिकामी होत राहिले.
मात्र एखाद्या घड्याला भोक पडलं आणि पाणी निसरून गेलं म्हणून घडा रिकामाच राहील ह्याची काय शाश्वती ?
त्यात झुरळं, किडामुंगी, कोळीष्टकं नाहीनाही ते जमत राहिलं.
तीन दशकं उलटली.
आज आता पुन्हा एकदा माझा घडा निर्मळ पाणी भरू बघतंय.
त्यात ती सगळी जळमटं निघून जावीत ही इच्छा.
आणि घड्याला पडलेलं भगदाड ?
त्यातूनच एखादं रोप फुटावं…
निळ्या निळ्या आभाळाकडे त्याने झेपावं…
त्या रोपाने माझ्या हळव्या मनाला सावरावं…
ओंजारावं…गोंजरावं…
आणि कधी एखाद्या झुळूकीसह जेव्हा हे माझं वेडं मन उडू इच्छेल…
तेव्हा ?

तेव्हा त्याने त्याला मुक्त उडू द्यावं.