स्पॅनिश निरोप...

आकाश खरं तर दुसऱ्या देशाचे होते. म्हटले तर परके. करडे. दाट. जसे दूर कुठेतरी कोणाचे मन दाटून आलेले असावे. बंद पापण्यांच्या काठाशी अश्रू वाट बघत असावेत. रस्ता रुंद. स्पेनमधील मायोरका बेटावरील एक रस्ता. आणि त्या रस्त्यावर, छत धरून ठेवणारे आकाश. कधीकधी कोसळणारे छत. फुटून ओसंडून वहाणारे छत. तसाच होता तो अनोळखी काळा रस्ता. आणि त्याचे ते करडे छत.

आम्हीं गाडीत बसलो होतो. बाहेर पडलो होतो स्पेनच्या त्या हलक्या थंडीत. मी, माझी बहिण, तिचा नवरा आणि माझ्या चिमुकल्या दोन भाच्या. वय वर्षे पाच आणि आठ. दोघी माझ्याबरोबर मागे बसल्या होत्या. बहिण आमची दिशादर्शक तर तिचा नवरा आमचा वाहक. आणि सोबत GPS वरील बाई. विश्वास न टाकता येण्यासारखी. ती काहीही बरळत असते...असे माझे आता स्पेनला जाऊन आल्यापासून ठाम मत बनले आहे. त्या बाईच्या नादाला लागून आम्ही कधी मायोरका बेटावर तर कधी फ्रान्सच्या जंगलात मिट्ट काळोखात भरकटलो. बहिणीच्या कर्तृत्वाच्या जोरावर आम्ही शेवटी मार्गाला लागलो हे नक्की. आज माझ्या घरात टेबलावरील मॅकवर बसून ही पोस्ट लिहिताना ते दाट जंगल व तो काळोख मात्र आठवतो.

"मावशी, तुला माहितेय का आपलं हॉटेल कुठे आहे ते ?" पाच वर्षांचा स्वर. खोल. घाबरलेला.

असो. विषयांतर होतंय.

मी खिडकीबाहेर नजर टाकली. आणि अकस्मात ती दिसली.

आयरिस. ढगाळ आभाळात एका टोकावर हळूच उमटली. क्षणार्धात प्रवास करीत दुसऱ्या टोकावर जाऊन पोहोचली.

GPS बाईच्या मदतीशिवाय.

आयरिस.

वेगवान गतीने जगाच्या ह्या टोकापासून त्या टोकावर काही क्षणांसाठी विसावणारी, सप्तरंगी आयरिस.
देवाचा निरोप. पृथ्वीपर्यंत पोहोचवणारी.

ग्रीक पौराणिक कथांमधील देवता.
इंद्रधनुषी.

काही क्षण निसटले आणि मी कधीही न बघितलेले मला काही दिसले. ना कधी बघितले. ना असे काही घडते हे माहित होते.

एक नव्हे. दोन आयरिस !

जणू देवाचा आजचा निरोप काही वेगळाच होता. फार महत्त्वाचा होता.

काय म्हणून तो एकट्या आयरीसवर विसंबला नव्हता ?

त्याने जुळ्या पाठवल्या.

जुळ्या बहिणी.

एक आली पुढे.

धाकटी तिची पाठराखीण.

तितक्याच नम्रतेने उमटली.

थोरलीचा मान राखून.

जुळं इंद्रधनुष्य.

असा काय होता तो गूढ निरोप ?

निसर्गाचा.

पृथ्वीसाठी....?