गढूळ पाणी

काही नळ असे असतात की ते तुम्हीं चालू केलेत तर त्यातून फक्त गढूळच पाणी येऊ शकते. 

कारण त्या पाण्याचा साठा जिथे आहे ते उगमस्थान मुळात गढूळलेले असते. कधी एकाच जागी राहून तुंबलेले...त्यावर शेवाळ जमू लागलेले. तर कधी विविध प्रकारच्या गरज नसलेल्या वस्तूंनी भरून गेलेले. तेथील आसमंतात एक प्रकारचा कुबट वास भरून राहिलेला असतो. तो जलसाठा असा नसतो,  ज्याच्या काठाशी दोन क्षण विसावावे...आणि मनावरचे मळभ दूर होऊन जावे.
मग जर उगमच नासका तर त्यातून निघालेले पाणी कोणा वाटसरूची तहान कशी भागवणार ?

अशी माणसे आपल्या आयुष्यात येतात. आणि कधी टाळता न येण्यासारखी असतात. आपल्या मेंदूचा ती नाश करू लागतात. म्हणजे हे नकळत चालू असलेली विषबाधाच म्हणायची. काय हे सर्व ते जाणून बुजून करतात ? नाही. परंतु, नकारघंटा त्यांच्या डोक्यात सतत घणघणत असते. ती ते नाही थांबवू शकत. आणि आपल्या कानावर त्याचा कटू नाद येतच रहातो...आपली इच्छा असो वा नसो.

नळाची उपमा. त्याला नकारघंटेचा नाद.

कचेरीतील सहकाऱ्यांचे दोन गट पाडू शकतो का ? शत्रू वा मित्र. सगळ्यांशी आपण काही मैत्री करू शकत नाही पण त्यामुळे ते आपले शत्रू बनत नाहीत. परंतु, त्यांच्याबरोबर काम तर करावेच लागते.  कधी त्यांची जबाबदारी तुमच्यावर टाकली जाते. कारण त्यांना बडतर्फ केले जाईल अशी परिस्थिती असते. हे असे घडू नये असे आपल्याला मनापासून वाटत तर असते. परंतु मग त्यांना वाचवता वाचवता आपण आपला मेंदूच किडींसाठी उघडा करून ठेवला आहे की काय अशी शंका येते. म्हणजे हळूहळू नकारात्मक विचारांची कीड, आपला मेंदू पोखरू लागेल...आणि अकस्मात लक्षात येईल, ताटलीतील मेंदू संपत आलेला आहे. ते गढूळ पाणी पिऊन पिऊन शरीरात विष पसरत जाईल आणि मग ज्या सकारात्मक विचारांच्या बळावर उभे रहाण्याची ताकद हे शरीर मिळवत आले आहे तीच ताकद एक दिवस शरीर गमावून बसेल.

एकाच मिटिंग वरून आम्ही दोघे परत येतो. आणि आमच्या दोघांच्या बॉसला, काल क्लायन्टबरोबर झालेल्या मिटिंगविषयी सांगत असतो. आणि इतिहासाची पुनरावृत्ती घडू लागते.
कालच्या चर्चेतील घटना मी सकारात्मक मांडून सांगत असते. माझा सहकारी तीच गोष्ट पूर्ण नकारात्मक दृष्टीकोनातून मांडत जातो. ऐकणारा शेवटी त्यातून काय समज करून घेतो त्याचे त्यालाच माहित !

कुठेतरी आत मला माहित असते. गेली कित्येक वर्षे आयुष्यात घडत गेलेल्या अनेक वाईट घटनांवर पाय देऊन उभे रहाण्याचा मी माझ्या परीने प्रयत्न केलेला असतो. अप्रिय, भीषण, अटळ घटना. ह्या घटना 'कालिया' होत्या...परंतु, मी कृष्ण नव्हते. माझ्या पायांत तितके बळ नव्हते. सहजगत्या मर्दन करणे मला शक्य झालेले नसते. हे 'कालियामर्दन' माझ्या आयुष्याची घट करूनच गेलेले असते.
आणि तरीही मी माझा प्रयत्न चालूच ठेवते.
कारण मला हार मानता येत नाही.
मला नकारघंटा वाजवता येत नाही.

मात्र थकवा येतो. मानसिक थकवा.

मी काही त्या पाण्याच्या उगमापर्यंत पोचू शकत नाही.

एक प्रश्र्न मात्र राहून राहून मनात येतो. ज्यावेळी अशा माणसांना मुले होतात, त्यावेळी एक 'खंबीर माणूस उभा करण्याची' आयुष्यातील सर्वात कठीण जबाबदारी हे काय अशाच नकारात्मक दृष्टिकोनातून पार पाडू पहातात ? मग ह्या अजाण बालकांचे मोठेपणी होते तरी काय ? ते नक्की कसे घडतात ?

अर्थात, मी त्या बाळाची चिंता का करत आहे ?

...नाहक कोणावर तरी मी खेकसते. आणि ह्या 'नकारघंटे'च्या सहवासातील धोका मला जाणवू लागतो.
आणि खरं तर मला माझीच चिंता वाटू लागते.

May be....I need a break.