काकदृष्टी...

तो एक कावळा होता. आणि त्या दिवशी तो माझ्या आयुष्यात आला होता. खिडकीवर बसला होता. दिवाणखान्याची लांबसडक खिडकी. जशी कावळ्याची लांबसडक शेपटी ? ती काळी तर माझी खिडकी तपकिरी. लाकडी. मी माझ्या लाडक्या भारतीय बैठकीवर पाय पसरून बसले होते. हातात कॉफीचा मग घेऊन. सकाळचे आठ वाजत आले होते. दिवस आठवड्याचा होता. मान मोडून काम करण्याचा.

कावळ्याने माझ्याकडे बघितले तिरक्या मानेने. आमची नजरानजर झाली. अचानक त्याने आपली चोच पंखांत खुपसली. एकदा दोनदा तीनदा. मान वर खाली. खांदा टोचून टोचून काढला. डावा पंख टोचून झाला. मग मान उजवीकडे. तसेच जोरकसतेने उजव्या खांद्याला टोचून झाले. उजवा पंख विस्कटून झाला. मध्येच माझ्याकडे नजर टाकली. मी बघते आहे की नाही ह्याची त्याने खात्री करून घेतली. आता डाव्या पायाचा कुंचला केला गेला. नखांचा. अणकुचीदार कुंचला. कान, मान. पंख विस्फारून झाले. नखांचा तो कुंचला त्याने आपल्या पंखांवरून फिरवला. मोठ्या तोऱ्यात. खास रुबाबात. खसखस खसखस. उजवा पंख आणि मग डावा पंख. खसखस खसखस. अधूनमधून माझ्या अस्तित्वाची जाणीव. म्हणजे असं नाही म्हणू शकत की मी त्याच्या खिजगणतीत नव्हते. त्याला चांगली जाणीव होती...मी त्याला न्याहाळत होते. त्याने माझ्याकडे बघितले की मी हलकेच हसत देखील होते. त्याचा कुंचला चांगलाच उपयुक्त दिसत होता. पूर्ण शरीरभर उजव्या पायाचा व डाव्या पायाचा कुंचला फिरवून त्याने आपले अंग साफसूफ करून घेतले. मग कुंचला चोचीवर फिरवला. चोच साफ झाली. त्याने मान वेळावली. माझ्याकडे बघितले.

त्याच्या त्या नजरेतून अकस्मात माझ्या नजरेसमोर काही वेगळेच आले. चक्र चित्रपटातील स्मिता पाटील. तिची ती उघड्यावरील अंघोळ. हे असेच काहीसे दृश्य होते. 'तो' समोर बसून 'तिला' न्याहाळत होता. तिला काही गत्यंतर नव्हते. जर अंघोळ करणे गरजेचे तर ती लालचावलेली नजर सहन करणे भाग. सर्वच अगदी न टाळता येण्याजोगे. 

माझ्याकडे नजर टाकत मनसोक्त आनंद लुटत केलेली...कावळ्याची ती कोरडी अंघोळ. समजा ती कावळी असेल...मग तरीही तिने हे असे केले असते ? माझ्या मनात उगाच आले...तसेही माझ्या मनात कधीही काहीही येऊ शकते.

कळले नाही...हे जे घडले ते कावळ्याला आनंद देऊन गेले...की मला ?

"आई, काय तू त्या कावळ्याकडे बघत बसलेयस ?"
"अगं, तो बघ ना किती तन्मयतेने त्याचं अंग स्वच्छ करतोय ! उगाच आपण म्हणतो...कावळ्याची अंघोळ ! चांगली तब्बल दहा मिनिटं चाललेय त्याची साफसफाई !"
"तू उगाच कौतुकाने बघत बसू नकोस ! इथे खाली माझ्या अंगावर त्याची पिसं पडतायत !" लेक ओरडली. ती त्या खिडकीखाली तिचा चहा पीत बसली होती.
"अगं ! अशी काय ? मी खरं तर ते रेकोर्ड करणार होते ! पण जर मी कॅमेरा आणायला उठले तर तो उडून जाईल ना...म्हणून एकदम शांत बसलेय !"
पण तिचा चिडका आवाज ऐकून माझा कावळा उडून गेला !

जशी स्मिता पाटील ओलेती उठून चालू पडली व तिच्या मागोमाग तोही उठला तशी मीही मग माझा रिकामा कॉफी मग घेऊन उठले.
माझी अंघोळ पहाटेच आटोपलेली होती.
आणि ह्या अंघोळ दर्शनात उशीर झाला होता.
चाकरमानी मी. घाईघाईत ऑफिसच्या तयारीला लागले.