डबके

ती मान खाली घालून फुटपाथावर बसली होती. पावसाची जोरदार सर नेमकी त्याच वेळी का यावी हा एक चिडका प्रश्र्न मनात घेऊन. कालच निळे प्लास्टिक कसेबसे मिळवले होते. गळणाऱ्या झोपडीवर घातले होते. पाण्याची डबकी अस्ताव्यस्त पसरलेली दिसत होती. त्यात पडलेली पिवळ्या दिव्यांची प्रतिबिंबे. गोल गोल..नाजूक. वाटले, ते उचलून घ्यावे...आणि बाजारात विकावे...पिवळे चमचमते हिरे. अचानक त्या डबक्यात वरून थेंब पडू लागले. उमटणाऱ्या लहरी. सगळे हिरेच फुटले. पाण्याने एक क्षण मन शांत करावे आणि वरून अजून एक थेंब टपकवा आणि पाणी थरारून उठावं...पुन्हा तेच...एक क्षण शांत व पुन्हा थैमान. तिची नजर पायाजवळील डबक्यावर पडली. तिला तिचे प्रतिबिंब दिसले...एकच क्षण आणि वरून अकस्मात चारपाच थेंब त्याकडे झेपावले आणि पाणी थरारून उठलं. त्या थेंबांना त्या शांत पाण्यात कोसळताना धीर नव्हता...ते डबकं आत्ता कुठे श्वास घेत होतं...एका संकटातून बाहेर आल्याच्या सुखात एक निश्वास टाकत होतं...आणि पुन्हा तेच...पुन्हा नवीन संकट...आणि पुन्हा उलथापालथ...
डाव्या बाजूने भर्रकन एक गाडी गेली व तिने ते अख्खं डबकं तिच्या अंगावर उडवलं...
एक डबक्याच्या आयुष्यातील सर्व थरार थांबले...ते आयुष्यातून उठलं...
पुढल्या क्षणाला दुसरीकडे जन्म घेऊन परत एकदा जगायचा प्रयत्न करू लागलं...
डबक्याचे आयुष्य ते...माझ्यासारखे उकिरड्याचे थोडे...माश्या घोंघावत. तिने तिरस्कारात मान झटकली.
समोर चार पोरं. आपण गोरे आणि ही सगळीच्या सगळी अशी काळी ठिक्कर. अंगावर घालायला कपडा नाही. नाचतायत पावसात. नुसता दंगा माजलाय ! खिदळतायत साली ! उड्या मारतायत !

...आता ह्या तुफान पावसात ह्या गळक्या घरात काय गिऱ्हाईक येणार ?

...हा साला पाऊस तर धंद्यावर येतो !