कशात काय ?

ऊन तर ऊन. ऊनपाऊस नाही. ऊनसावली नाही. ऊनही असं...जसा प्रेमाचा वर्षाव. उगा, कुठल्या पुराण्या वैराचे बाण फेकत राहिल्यासारखं नव्हे. हिरवंगार गवत व त्यावर पडलेलं प्रेमळ ऊन. वर पसरलेलं निळंशार छत. असं वाटावं जणू अख्खं जग एकाच निळ्या तंबूत वस्तीला आलंय ! पायाला गवताचा ओला ओला मऊ स्पर्श. आणि त्यात काय बरं निळं निळं ? निळ्या तंबूचा जसा एक तुकडा. चिमुकला. मी वाकून पाहिलं तर ते कोणा पक्ष्याचं अंड. बोटाच्या एका पेराहून थोडसं मोठं. चिमटीत उचलवयास जावं तर ते इतकं नाजूक की त्याचा तुकडाच पडावा. मग हलकेच तळहातावर घेतलं आणि जरा आसपास विचारपूस केली. कोणता जीव ह्यातून बाहेर आला असावा ? ह्या बाहेरील अगडबंब विश्वात कोणी प्रवेश केला असावा ? हे रॉबिनचे अंड ! एका शेजारणीचे ठाम मत. छे छे ! हा तर ब्लू जे ! कोणाचा अर्धवट अभ्यास !

आणि ह्यावर...कोणाचे हे अंडे हेच माहित नसल्याचं माझं अज्ञानातील सुख.

कुठल्या अंड्यातून आपण बाहेर पडणार हे कुठे आपल्या हाती ? परंतु, आता बाहेर पडलोच आहोत ह्या अस्ताव्यस्त जगात, तर निदान कोण बनणार हे तरी आहे काय आपल्या हाती ?