Shoot her !

परवा एक शूट केलं. एक बाई आणि एक बुवा. बाई तिशीची आणि बुवा २८-२९ चे. दोघांचाही गेटअप पंजाबी. तरुण पंजाबी शेतकरी. व तरुण पंजाबी गृहिणी. मिशी, केस, मेकप वगैरे पंजाबी पद्धतीकडे जाईल असा. तिचे कपडे, केस, दागिने अस्सल पंजाबी धाटणीचे. ते काही फॅशन शूट नक्की नव्हतं. तर काही भाव प्रदर्शित करावयाचे होते. दोन्ही क्लोज अप शॉटस्...अभिनय करता येणे गरजेचे होते.

ज्यावेळी मॉडेल निवड चालू होती, त्यावेळी अनेक फोटो माझ्यासमोर दिले गेले होते. आणि त्यातून ह्या दोघांची निवड केली होती. ते सर्व फोटो फॅशनशी संबधित होते. आम्हांला हवा होता शेतकरी. व गृहिणी. आणि नवीन चेहेरा. क्लायन्टच्या प्रॉडक्टचं लॉन्च पंजाब हरियाणात. प्रथम मी ह्यांची निवड केली होती. व नंतर क्लायन्टकडून अप्रुव्हल घेतले होते. तो लूक बरोबर मिळवणे मेकअपवर बरेच अवलंबून होते. माझ्या हातात, त्यांच्याकडून नक्की काय प्रकारचे भाव हवे आहेत हे दाखवणारे रेफरन्स प्रिंट आउट्स होते.

तरुणाचा शॉट प्रथम. कॅमेरा लावला गेला. चर्चा करून, एकदोन शॉट्स घेऊन लाइट्स ठरवले गेले. तरुणाला त्याच्या उभं रहाण्याच्या जागेचे मार्किंग दिले गेले. कॅमेरासमोर तो आला. आणि काही क्षणात मुंबईचा मूर्तिमंत फॅशनेबल वाटणारा तो तरुण, साक्षात पंजाबी शेतकरी झाला ! फटाफट भाव बदलत गेला...फोटोग्राफर क्लिक करत गेला...एकेक शॉट्स लॅपटॉपवर येऊन विसावत गेले...भरपूर...एका मागोमाग एक. "Should I do it like this...." त्याचे अधूनमधून विचारणे. स्वत: त्या फोटोत गुंतणे. आपले भाव अगदी मनासारखे उतरले जावे ह्यासाठीचे त्याचे कष्ट...
"Done ! You were fantastic !"
"Can I mail you my portfolio...?
"Ya ...do that..."

खुषीखुशी तो गेला...आनंदात आम्ही पुन्हा कॅमेराकडे वळलो.

आता...तरुणी. ती मुळातच पंजाबी असल्याने अस्सल पंजाबी दिसायला फारसे कष्ट नव्हते. तरी...टिकली कुठली लावावी...कानातले कुठले घालावे...गळ्यात काय घालावे...चर्चा झाली....पक्की पंजाबी दिसण्यासाठी जे जे गरजेचे होते ते ते अंगावर चढले.
मग....तिच्याकडून जे अपेक्षित आहे ते तिला समजावले गेले. प्रश्र्न सुंदर दिसण्याचा नव्हताच. तर काही भाव अपेक्षित होते. मुळातच ते फॅशन शूट नव्हतेच.

"Ya ya ....I got it ...let's start..."
क्लिक क्लिक....लॅपटॉप वाहू लागला....चिन अप...एक्स्प्रेशन्स...स्माईल...क्लिक क्लिक. क्लिक क्लिक....
स्टुडियोत नेहेमी जोरदार संगीत चालू असतंच...मॅडम रंगात आल्या...त्यावर नाचू लागल्या...उड्या मारू लागल्या. पण मग आम्हांला हवं असलेलं एक्स्प्रेशन ? भाडमें ! आमचे चेहेरे ? चिंतीत....तिचा चेहेरा ? मजेत ! इथून तिथून...मिथुन ! आम्ही ? हताश. पुन्हा पुन्हा समज. अर्धा तास....एक तास...भुवया वर...ओठ असे....चेहेरा असा...मान अशी....नाही म्हणजे नाही ! आमच्या मॉडेलच्या काही गळी उतरेना ! बाई असाव्यात ३७/३८ च्या. परंतु, त्यांचं नाचरं तारुण्य त्यांना अभिनय करू देईना !
"तुषार, ह्याहून अधिक बाईंकडून काही नाही मिळणार..." फोटोग्राफर, माझा जुना मित्र. त्याच्या कानात कुजबुजले.
"हो...मलाही असंच वाटतंय..."
"ठीक आहे....मी करेन काही तरी...मिळेल एखादं..."
"...you got it ?" पंजाबीण.
"Not really ..but will manage...!" नेहेमी खरं बोलावे...खोटं बोलू नये !
पॅक अप...

दुसऱ्या दिवशी तुषार हार्ड डिस्क घेऊन घरी आला. त्या तरुणाचे फोटो...अगणित. कुठला घेऊ आणि कुठला नको..अशी परिस्थिती.
आणि पंजाबीण ? कठीण परिस्थिती. निवडा...परत परत बघा...ह्यात ती हसलीय बरी...ह्यात तिचे डोळे बरे...ह्यात तिचा हात नको होता. नशिबाने एक मिळाला....ज्यात हात आडवा आला...मग दुसऱ्या इमेजची मान आणि पहिल्या इमेजचा चेहेरा...

काम चांगलंच करण्याची मनापासूनची इच्छा, तरुणाच्या चेहेऱ्यावरील प्रत्येक स्नायूतून बोलत होती. व तरुणीचे नसते नखरेच तिच्या चेहेऱ्यावर उतू जात होते.

दुपारी इमेज आर्टिस्ट डोंबिवलीहून आला. निवडलेल्या इमेजेस घेऊन गेला. फोटोशॉप करायला.
रविवारी सकाळी फर्स्ट कट इमेजेस मला मिळाल्या...

बाईंची वेळ तुकड्या तुकड्यांनी मारून नेली होती !

एकदोन दिवसांत क्लायन्टला दाखवणे आहे. मुंबईचे 'मॉड' तरुण तरुणी. झाले पंजाबी शेतकरी आणि पंजाबी गृहिणी !

इतुकीच आशा...शेतकरी बघून क्लायन्ट खुष व्हावा.
आम्ही तोंड दिलेला नखरा त्याला न दिसावा...बाईंच्या चेहेऱ्यावर !