"उक उक!"

चांगलीच जुनी गोष्ट. पण न विसरता येण्यासारखी.

लेक पृथ्वीतलावर अवतरून फक्त दोनच दिवस झालेले. आता ती सांगते ते जर खरं मानायचं, तर म्हणे जवळजवळ पाच वर्ष ती स्वर्गात देवाजवळ बसून संशोधन करत होती. सर्व जगभर निरीक्षण करून तिने तिचे आईबाबा निवडले होते! असो.
तर वेळ होती सकाळचे अकरा. सरोज नर्सने धुऊन पुसून माझ्या बाजूला बाळाला झोपवलं होतं. खरं तर बाळ का बरं म्हणावं? तो दुपट्यात गुंडाळून आणलेला प्राणी होता सुरवंट. सुरवंट कसा वळवळतो? तसंच हलत होतं बाळ. हातपाय आत, फक्त डोकं बाहेर. वळवळ वळवळ! बाळाबाजुला पडायचं म्हणजे पण चिंताच. उगाच आपला हात पडला म्हणजे चुकून त्याच्या अंगावर? चिंचोळ्या जागेत पडून टक लावून बघत होते त्या बाहुलीकडे. श्वासाकडे नजर लावून.
"उक!"

ताडकन उठले. अगदी बिछान्यावरून जमिनीवर!
"उक"

हे काय होतंय बाळाला?
डोळे तर मिटलेलेच. मग हे काय?
"उक!"

"नर्स! नर्स!" खोलीतून बाहेर आले ती मुळी सुसाट शोधात सरोज नर्सच्या. कोणी चिटपाखरू देखील नव्हते आजूबाजूला. "नर्स! नर्स!" आवाज चढला. सुरवंटाला बिछान्यावर एकटंच ठेवून आले होते. परत धावत आले. डोळे मिटलेले. विचित्र आवाज चालूच!

हादरले. धावाधाव. तब्बल दहा मिनिटे धावपळ. रडायला सुरुवात केली तेंव्हा कुठे दिसली सरोज. ऑपरेशन थिएटर मधून बाहेर येताना.

"काय ग? काय झालं?"

"कुठे होतात तुम्ही? किती शोधलं मी तुम्हांला!" रडतरडत त्यांना जाब विचारला.

"अगं, पण झालं काय?"

"चला तुम्ही लवकर! माझ्या बाळाला बघा काय झालंय! श्वास नाहीये घेत ती नीट!"

"श्वास नाही घेत? असं कसं होईल? मी तुला आणून दिली तेंव्हा ठीक तर होती!" सरोज आमच्या खोलीकडे निघाल्या. मागे मी.
पोचलो. हिचं आपलं अजून चालूच!

"बघा ना हो कसं करतंय माझं बाळ!" रडू आणि आसू...

सरोज कमरेवर हात ठेवून उभ्या. खूप बाळं आणि खूप बाळंतिणी हाताखालून गेल्या असल्या ना की ह्या नर्संच्या चेहेऱ्यावर कसा एक वेगळाच आत्मविश्वास साईसारखा पसरतो. सरोजनी तिच्याकडे बघितलं. मग माझ्याकडे. "काय करतेय ती?"

"तिला ना अहो श्वास नाही घेता येतेय! काय करुया आता आपण?" आता अगदी डोळ्यांतून धारा!

"हे कोणी सांगितलं तुला?"
"अहो दिसतच आहे ना ते! बघा ना श्वास अडकतोय तिचा! म्हणून असा आवाज येतोय ना!" काही कळतंच नाहीये ह्यांना. एव्हढंसं माझं बाळ! बिचारीला श्वास पण घेता येत नाहीये, आणि ह्यांचे प्रश्नच संपत नाहीयेत!

सरोज पुढे झाल्या. त्यांनी बाहुलीच्या अंगाखाली हात घालून तिला उचललं. खांद्यावर टाकलं, पाठीवरून हात फिरवायला सुरुवात केली.

"नुसती उचकी पण तुला कळत नाही का ग?"

उचकी? दोन दिवसाच्या सुरुवंटाला उचकी?

"म्हणजे तेच ना? तिला श्वास नव्हता घेता येत!"

"उगाच काहीतरी बोलू नकोस! साधी उचकी लागलीय तिला! थोडा वेळ फिरव तिला आणि हात फिरव पाठीवरून!"

मी फिरवू? अजून घेता कुठे येतंय पण मला हे बाळ? ते मान पण नाही धरत! डूगुडूगु! अशी पुरचुंडी मी घेणार कशी?

"मला नाही येत घेता!"
"येत नाही म्हणजे?"
रडू. अजून रडू.
"अगं, आता शिकायलाच पाहिजे तुला!"

तेव्हढ्यात खोलीचं दार उघडलं आणि तीन बाळांची माता आली आत! नातीला घ्यायला!
"काय झालं?"

"अहो, साधी उचकी लागलीय तुमच्या बाळाला आणि ह्या तुमच्या लेकीने अख्खं हॉस्पिटल डोक्यावर घेतलं!" तक्रार नोंदवली गेली.

ह्या नर्सेसना ना काही दयामायाच उरलेली नसते! गेल्या आपल्या सगळ्या हॉस्पिटलभर माझी फजिती जाहीर करायला!

संध्याकाळी डॉक्टर मावशी आली ती मुळी हसतच!

"कसं गsss होणार तुझं?"

...पण जमलं खरं हळूहळू!
बाहुलीशी मैत्र जुळलं...
आणि आयुष्य जमून गेलं!