भटकते आत्मे!

अकरा वाजून गेले होते.
दोघी झोपायच्या तयारीत होतो. आपापल्या जगात हरवून जाण्याआधीच्या गप्पा चालू होत्या.

"आई, तू मेलीस ना की मी तुला अशीच ठेवून देईन माझ्या बाजूला!"
"अगं, नको! उगाच सायको २ होईल ते!"
"असं म्हणतेस? मग काय करू मी?"
"तू ना, अगं, ते देहदान करून टाक. उगाच जळल्लं मेलं ते, करून जाळून नको टाकूस!"
"हम्म्म्म. ते लिहून ठेव हा आई कुठेतरी!"
"अगं, लिहून कशाला ठेवायला पाहिजे? सांगितलं न मी तुला!"
"असं चालतं?"
"हो!"
"पण मग, मला काय उरणार?"
"अगं आपल्यात एक बरं असतं!"
"काय?"
"आपले आत्मे ना, भटकत रहातात!"
"मग त्याचं काय?"
"अगं, मी अजिबात तुला सोडून जाणार नाही कुठ्ठे! इथेच राहीन वर कपाटावर बसून!"
"हां! चालेल! पण मग आजोबा, बाबा, सगळे तुम्ही वर असणार का बसून?"
"हो! झोप आता!"

I just hope, आत्म्यांना कळतं की कधी आपल्या माणसांच्या आयुष्यात भटकायचं आणि कधी निघून जायचं! नाही तर बसलेत आपले कायम कपाटावर पाय हलवत!
नाही का?