जाळपोळ

डोक्यात जाणारी माणसं वाढलीत.
आणि हृदयाची लोकसंख्या घटलीय.
म्हणूनच बहुधा डोक्यात राख घालून घ्यावीशी वाटते.
आणि वाटते हृदयाची करावी जाळपोळ.

प्रश्नपत्रिका

प्रश्नपत्रिका.
कित्येक प्रश्न. त्या प्रश्नांना कुठलीही वर्गवारी नाही. एका वाक्यात उत्तरे द्या, सविस्तर उत्तरे द्या, गाळलेले शब्द भरा...असे काहीही नाही. फक्त प्रश्न.
आणि त्यातून सगळे सोडवलेच पाहिजेत असेही नाही. काही प्रश्न आपल्यासमोर फक्त मांडण्यात आले आहेत, मात्र ते आपण सोडवायचे मात्र नाही आहेत अशी पुसटशी देखील कल्पना दिली जात नाहीत.
मी मात्र सगळेच प्रश्न गांभीर्याने सोडवू पहात होते.
काही प्रश्न काळ सोडवणार आहे व काही थोडेच मी सोडवायचे आहेत हे आधीच कळू शकलं असतं तर कदाचित आयुष्य जगणं थोडं सोपं झालं असतं.
उगाच दिवस उलटतात, महिने सरतात आणि वर्षे निसटतात.
आणि मग मागे वळून बघितल्यावर जाणवते...

...तो प्रश्न मी कधी सोडवूच शकले नाही.
आणि तो कधी सुटलाच नाही.

कोवळ्या वयात कल्पना फार भराऱ्या वगैरे घेतात.
उगाच आत्मवल्गना स्वत:च्याच मनाशी, स्वत:बद्दलच्या.
आयुष्य संपता संपता सगळाच भ्रमनिरास होतो.

आणि हे सगळे इतके कठीण प्रश्न मी सोडवायचे आहेत का ?....ह्या एकाच प्रश्नाचे उत्तर मिळते.

कुठल्याही प्रश्नाचे उत्तर मी द्यावयाचेच नव्हते.

परीक्षेला 'काळ' बसला होता !

रेस्टइजक्राइमचा लोकसत्तामध्ये उल्लेख. :)

वाचावे नेट-के...