टूर'की'...भाग ३

टूर'की'...भाग १

टूर'की'...भाग २

त्या दिवशी संध्याकाळी ऑफिसचा मॅक बंद केला तेव्हा मी मेकमायट्रीप ही साईट सर्वात शेवटी बंद केली होती. आणि त्यावेळी एमिरेट्सची दोन तिकीटं ७५ हजारांपर्यंत होत होती. जाताना दुबईला ६ तासांचा एक विराम होता. आणि दुबईतील मित्रमंडळींना भेटण्याची एक संधी प्राप्त होत होती. टर्किश एअरलाइनचे विमान, मुंबई विमानतळावरून उडाले की थेट तुर्कस्थानाच्या विमानतळावर उतरत होते. मात्र एका माणसाचे तिकिटच मुळात ५७ हजारांचे होत होते. म्हटलं घरी जाऊ, लेकीबरोबर विचारविनिमय करू आणि मग एमिरेट्सचं बुकिंग करूनच टाकू.

घरी पोचून कामं आटपून मॅक सुरु केला. जाल चालू केलं. मेकमायट्रीप...एमिरेट्स...आणि एक धक्का...! एक तिकीट नव्वद हजार! चार तासात दर तिकिटामागे पंधरा हजाराने वाढ ! हे टाळता येण्यासारखं होतं...ऑफिसमध्ये होते तेव्हां ती दोन तिकिटं ब्लॉक करता आली असती ! पण ते केलं नव्हतं. मूर्खपणा झाला होता. एमिरेट्स रद्द...

"आता फक्त...रॉयल जॉरडॅनियन....बाकी आहे गं..." मी म्हटलं. " नऊ तास जॉर्डनला हॉल्ट आहे."
"नऊ तास ?! आई, इतका वेळ काय करणार आहोत आपण तिथे ??!!" लेक किंचाळली.
"इलाज नाही. येताना चारच तासांचा हॉल्ट आहे ! करून टाकूया आता बुकिंग ! नाहीतर हेही मिळणार नाही ! उद्या आपल्याला विझासाठी हे द्यायलाच हवंय."
"बरं...ठीकेय...कर मग आता...काय करणार दुसरं...आपण एकदम लास्ट मिनिट करतोय ना सगळं बुकिंग...म्हणून हे असं होतंय..."

क्रेडीट कार्ड...फ्लाइट बुकिंग...डन !

आता हॉटेल बुकिंग...
एक्स्पेडीया डॉट कॉम.
"आई, इस्तान्बुलमधला सुलतानेहमद भाग बघ...त्या एरीयातल्या हॉटेलचं आपल्याला बुकिंग करायला हवंय...हे बघ...आपल्याला जे काही बघायचंय ना ती सगळी ठिकाणं त्याच एरियात आहेत !"
"लोनली प्लानेट बघून सांगतेयस का ?"
"हो!"
"ठीक !"
मी 'एक्स्पेडीया डॉट कॉम'वर...हॉटेल्समध्ये...सुलतानेहमद, इस्तान्बुल टाईप केलं. चारपाच हॉटेल्स स्क्रीनवर हजर. फोर स्टार...थ्री स्टार...उजव्या हाताला एका रात्रीचे भाडे...गुणाकार...म्हणजे एका दिवसाचे इतके तर तीन दिवसांचे किती...वगैरे वगैरे. कॅल्क्यूलेटर ! मी हातचाबितचा धरेस्तोवर कॅल्क्यूलेटरचं उत्तर हजर ! 

"अगं, हे बघ गं...हे बरोबर वाटतंय हॉटेल. आणि तसं आपल्या बजेटमध्ये पण बसतंय !"

दोघींनी हॉटेलचे फोटो बघितले...तिथे दिलेला गुगल नकाशा बघितला..."ठीक आहे...चल करून टाकूया..."
कॅलेंडर...तारखा....इस्तान्बुलमध्ये घालवायचे दिवस...क्रेडीट कार्ड...हॉटेल बुकिंग ! डन !

दुसऱ्या दिवशी कुठलंही काम सुरु करण्याआधी सपनाला फ्लाइट बुकिंग व हॉटेल बुकिंगची कन्फरमेशन मेल्स फॉरवर्ड केली. त्यादिवशी आमच्या प्रवासावाबत दुसरं काही घडलं नाही.

दुसरा दिवस...सकाळ...
"अनघा, अगं, फक्त पहिल्या चार दिवसांचं बुकिंग चालणार नाही...तुमचं रिटर्न तिकिट ज्या दिवशीचं आहे त्या दिवसापर्यंतचं हॉटेल बुकिंग हवं राणी !"
"अगं, पण आम्हीं थोडेच तिथेच रहाणार आहोत ? तिथून निघणार आणि पुढे दुसरीकडे जाणार ना...?"
"मग तू जे काल हॉटेलचं बुकिंग केलयंस त्याच हॉटेलचं शेवटच्या दिवसापर्यतचं बुकिंग कर ! आणि ते कन्फरमेशन मेल मला पाठव. मी ते तुमच्या विझासाठी प्रोड्यूस करेन."
"पण मी जे काल तीन दिवसांचं बुकिंग केलंय त्याचं काय करू ?" मी चिंतेच्या प्रदेशात शिरायला फारसा वेळ नाही लागत !
"ते असू दे ! हे आठ दिवसांचं बुकिंग नंतर रद्द कर ! "
"उद्योगच आहे गं हा !"
"हम्म्म्म...आठवणीने कर मात्र रद्द...एकदा विझा आला हातात की...!"
होकार देत मी फोन ठेवला. हॉटेलच्या कन्फरमेशन मेलवरून पुन्हा त्याच हॉटेलच्या साइटवर. इस्तांबुलला पोचायचा दिवस...आणि तिथून निघायचा दिवस....हॉटेल बुकिंग...एकदा परत तपासून बघितलं...हॉटेलचे कॅन्सलेशन चार्जेस शून्य...हुश्श !...पुन्हां क्रेडीट कार्ड...बुकिंग डन !

बाजूच्या कागदावर तारखांचं गणित मांडतामांडता हॉटेल कन्फरमेशन मेल हजर. सपनाला फॉरवर्ड. तो शनिवार होता. आणि पुढल्या शनिवारचं आमचं तिकिट मी बुक केलेलं होतं. तुर्कस्तानाचा विझा चार दिवसांत मिळतो ह्या विश्वासाच्या आधारावर.

सोमवारी आमचे पेपर विझासाठी गेले. दुपारी ट्रॅव्हल डेस्कचा फोन. पेपर विझा ऑफिसमधील ऑफिसरने तपासले आहेत...ओके केलेले आहेत. आता उद्या सबमिट होतील.
"उद्या ?! म्हणजे मंगळवार ! म्हणजे एकदम शुक्रवारी येणार का आमचा विझा ? शनिवारी निघायचंय आम्हांला...लक्षात आहे ना?" पुन्हां चिंता प्रदेश !
"हो...काळजी नका करू...होईल सगळं बरोबर..."
"ठीक...मग मी तुला आमचा तिथे पोचल्यावरचा कार्यक्रम पाठवते...तारखांसाहित...तू जरा मला तिथला आतला प्रवास विमानाने केला तर किती पैसे होतील ते बघून सांगशील का ?"
"हो...मेल करा तारखा...आणि जागा."
आम्हीं दोघींनी बसून एक कच्चा कार्यक्रम तयार केला होता. तो मेल केला. संध्याकाळपर्यंत जे उत्तर आले त्यात तुर्कस्थानातील विमानात बसून भटकणे आम्हांला दर डोई ९० हजाराला पडत होते...हे काही खरे नाही. देशांतर्गत  बुकिंग देखील आपल्यालाच करावयास हवे !

इथेतिथे वाचत असताना एक माहिती मिळाली होती. ती अशी...जर टर्कीमध्ये इस्तान्बुल सोडून दुसऱ्या कुठल्याही शहरात फिरावयाचे असेल तर इस्तान्बुलमध्ये आधी शिरूच नका. विमानतळावर उतरल्याउतरल्या तुर्कस्थानातील जे दुसरे स्थळ पहावयाचे आहे त्यासाठीचे सुयोग्य अंतर्गत विमान पकडा. सगळं टर्की फिरून झाले की मग शेवटी इस्तान्बुलमध्ये परता...आणि मग काय ते विमानतळाबाहेर या व इस्तान्बुल भटकायचं तितकं भटका ! म्हणजे अर्थात जितक्या दिवसांचा विझा तुम्हांला मिळालाय तितके दिवस काय ते जीवाचे इस्तान्बुल करा. नेस्तनाबूत होईस्तोवर इस्तान्बुल ! आणि मग तेथून स्वदेशी परता !

आता इथे आमची थोडी गडबड होती. आम्हांला इस्तान्बुल शहर - कापाडोक्या - आणि एक समुद्रकिनारा बघायचा होता. म्हणजे तुर्कस्थानाचे एक पुढारलेले शहर - भूमध्यसागराचा एक निळा समुद्रकिनारा आणि कपाडोक्यामध्ये 'हॉट एअर बलून राईड' ! अशी आमची इच्छा तरी होती.
त्या इच्छेनुसार आम्हीं दोघींनी एक कच्चा आराखडा तयार केला. तो असा...
सर्वात महत्वाचं म्हणजे जॉर्डन मधील नऊ तासांचा हॉल्ट झेलून, इस्तान्बुल विमानातळावर उतरल्यावर पुन्हां एखाद्या डोमेस्टिक विमानात शिरण्यापेक्षा ३ दिवस तिथे राहून मग पुढल्या प्रवासास निघणे बरे पडेल असे वाटले. तेव्हां इस्तान्बुल - चिराली (सर्वात शांत किनारा...फारसे करण्यासारखे काही नाही...असे ह्या किनाऱ्याचे वर्णन सगळीकडे वाचावयास मिळत होते. वर्धनशी बोलणे झाल्यावर तो देखील कास किनारा सांगत होता. पण का कोण जाणे...माझे मन त्या चिरालीकडेच ओढ घेत होते ! हट्टीपणा ! दुसरे काही नाही ! ) -  आणि त्यानंतर सर्वात शेवटी कपाडोक्या, अशी भटकंती करावी असा विचार मनात धरला. व तुर्कस्थानातील देशांतर्गत विमान कंपन्या शोधण्यास सुरवात केली. चिरालीसाठीचे विमानतळ, अंताल्या. मध्येच वाचनात आले, तुर्कस्थानातील बसप्रवास हा सुरक्षित असतो. व खिशाला तो स्वस्त पडतो. इस्तान्बुल फिरून झाले की रात्री बस पकडायची व कपाडोक्या गाठायचे...असे काहीसे डोक्यात आले. पैसे बरेच वाचत होते. बसप्रवासाचा एक अनुभव मिळत होता. जालावर थोडा वेळ शोधाशोध केली...बसचे तिकिट...किती वाजताची बस...किती तासांचा प्रवास...वगैरे वगैरे. बुद्धीला झेपेल इतपत अभ्यास झाल्यावर शेवटी आईचं मन उसळून आलं...आणि लेकीला घेऊन परदेशात बसचा रात्रीचा प्रवास नकोसा वाटला. पैसे आणि तिची सुरक्षितता...ह्यात शेवटी महत्त्वाचे काय ठरणार ? हम्म्म्म...गुपचूप फिरून विमानाच्या बुकिंगमागे लागले.

पहाटेचे ३ वाजले त्यावेळी लेक झोपून गेली होती व माझा एक आराखडा तयार झाला होता. तुर्कस्थानातील ऑनूर व पेगॅसस ह्या देशांतर्गत एअरलाईन्स मिळाल्या होत्या. इस्तान्बुल - अन्ताल्जा (चिराली) - कायसरी (कपाडोक्या). सर्व बुकिंग्स झाली होती...विमानं व हॉटेलं. कच्ची. विझा मिळाल्यावर ती सगळी पक्की करावयाची होती.

गुरुवारी दुपारी ट्रॅव्हल डेस्कचा फोन आला. आम्हां दोघींना विझा मिळालेला होता.

मात्र आता मधला एकच दिवस हाताशी होता. शुक्रवार. शनिवारी पहाटेचे पाच वाजताचे विमान पकडावयाचे होते. जॉर्डन, पावणे आठ वाजता. तिथून दुसरे विमान साडेपाच वाजता आणि शेवटी सात वाजून पन्नास मिनिटांनी इस्तान्बुल.

"विझा मिळाला !" लेकीला फोन करून लगेच कळवून टाकले.

रात्री घरी पोचले. लेकीने उडी मारून मला हाय फाय केले...मग दोघींनी घरभर उड्या मारल्या...हसलो...खिदळलो...दोघींनी मिळून कपाटात, वर सुस्तावलेल्या दोन बॅगा खाली घेतल्या...त्यांच्यावरची धूळ झटकली...तिने तिचे कपाट उघडले...मी माझे...टोप्या, कपडे बॅगेत जसजसे येऊन पडू लागले तसतश्या आमच्या बॅगा आळस झटकू लागल्या...आणि आम्हांला दोघींना ऐकू आलं...आमच्या दोन्ही बॅगा गुदगुल्या झाल्यागत खुदुखुदू हसत होत्या !

क्रमश: