संन्यासी

रिकामं आकाश.
ऐसपैस आकाश.
दूरवर कोणी नेम धरतं. धनुष्याला बाण लावतं. बाण सुटतो. सूर मारत पुढे पुढे येऊ लागतो. येण्याची काही बातमी नाही. काहीही चाहूल नाही. घुसतो बाण. आकाशात. खोल खोल. त्यावर ते आकाश मात्र निशब्दच रहातं. ते भीष्म. एकही शब्द नाही. बाण कधी एकटे. कधी दुकटे. वेडेवाकडे. आरपार. मारा. चहूदिशांनी. अहोरात्र. शरजाल. आकाशाच्या हृदयात घुसून पार आरपार. मग आकाश ? काय आकाश फाटतं ? काय त्याची लक्तरे लोंबू लागतात ? काय चिंधड्या होतात ? शरपंजर अवस्था ? 

आकाश विशाल. पोलादी. त्यावर ह्या अशक्त बाणांचा काय पाड ? येतात. जातात. आल्यासारसे जातात. फक्त काही क्षण. आणि त्यांच्या पाऊलखुणा देखील नाहीश्या होतात.
स्तब्ध आकाश.
स्तब्धतेतून गीता सांगून जाणारे आकाश.

जमिनीवर उभी मी. 

नजर वर जात रहाते.
खोल निळ्या रंगात मी शिरत रहाते.
कुठून तरी आसमंतात ओम घुमू लागतो.
संन्यासी आकाश अजून एक बाण झेलू लागते.

मौनातून माझ्याशी बोलणारे, स्पेनचे आकाश...

१

२

३

४

५

६

७

८

९

१०

११

१२

१३

१४