बाई-माणूस

चार चाकांच्या गाडीला चार चाके असतात.
ह्म्म्म...म्हणजे ? म्हणजे काय म्हणायचं तरी काय ? कर्णाच्या रथाला किती चाकं होती ? मागे दोन चाकं आणि पुढे घोडे. मागचे एखादे चाक निखळून पडले तरी देखील पुढचे घोडे, फरफटत का होईना पण रथ चालवू शकत असावेत. आधुनिक जगाच्या गाड्या आणि गाडीची चार चाके. पुढे दोन आणि मागे दोन. समोरील रस्ता पुढील चाकांच्या दृष्टीस अगोदर पडतो. म्हणजे पुढे जे काही संकट येईल त्याला ही दोन चाके आधी तोंड देतात काय ? अर्थात संकटे चोहोबाजूने येऊ शकतात ! प्रश्र्न असा आहे की ह्या पुढील चाकांचा मागील चाकांशी काही संवाद असतो की नाहीच ? म्हणजे ते चौघेही चालवतात एकच गाडी परंतु, एकमेकांशी काडीचाही संवाद न साधता ?
आणि जर तसे आहे असे मानले तर त्यात एक गैरसमज होण्याची संभावना अधिक दिसून येते. केवळ सुसंवाद नसल्याकारणाने. पुढील चाकांना वाटू शकते की माझ्यामुळे ही गाडी चालते व मागील चाकांना वाटू लागते की माझ्यामुळेच ही गाडी पळते.

ही झाली एक गोष्ट.

दुसरी ?
दुसरे असे की त्यातील एका जोडीला असे वाटू शकते की मला सगळेच येते. मला त्या दुसऱ्या दोन चाकांची गरजच काय ?
तर दुसऱ्या जोडगोळीला वाटू शकते की माझी गरजच काय ? कोणाचेच काहीही अडत नाही.

ह्यातील कोणतेही विचार त्या गाडीला घातक.
एकाला 'ग' ची बाधा तर दुसऱ्याला न्यूनगंड.

कसा चालायचा संसार ?

मल्टी टास्किंग.

सुग्रास जेवण ?
करता येते.
धुणी भांडी ?
करता येतात.
केर लादी ?
येते.
पोरांची शी शू ?
काढता येते.
वृद्धांची सेवा ?
करता येते.
मिटिंगा फिटिंगा ?
येतात.
बँकेची कामे ?
येतात.
पैसे कमावता ?
येतात.

कठीण.
कुठेही म्हणजे काहीही अडत नाही.
जोडीदाराशिवाय.

आज सगळं गणित चुकीचं वाटत आहे.
अंगावर पडत गेलं...मी शिकत गेले...
हे मला येत नाही किंवा हे माझं काम नाही त्यामुळे मी ते करणार नाही असं फक्त म्हटलं नाही.
दूरदृष्टीचा अभाव !
त्यामुळे आपण सगळीच कामं आपल्या गळ्यात पाडून घेतली आहेत हे कळलं नाही.
जोडीदाराच्या अंगावर जबाबदारी पडत नाही आहे हे लक्षात आलं नाही....म्हणजे कसं....कायम ब्रम्हचारी...बॅचलर वगैरे.

चुकलंच म्हणायचं.
आज हे वाटून काडीचाही उपयोग नाही हे तर सर्व जगाला माहित आहेच.

त्यापेक्षा...
मी ? मी जाऊ बँकेत ? मला नाही रे कळत तिथे काही.
काय ? मी पैसे कमवू ? ते कसं करायचं बाई ? जळलं मेलं ! मला मेलीला काय कळतंय त्यातलं ?
किती दिवस झाले बघ ना ! वरती माळ्यावर ना त्या तिथे कोपऱ्यात एक स्टीलचा डबा आहे. त्यात ना मी ती एक पळी ठेवलीय. आठवते का तुला ती ? ती रे, शेजारच्या काकूंनी दिलेली ! संक्रातीला ! हा ती ! कित्ती दिवस झाले म्हणतेय ती वापरायला काढावी ! जरा देतोस का काढून ?
अरे ! रात्रीचा एक वाजलाय ! बघ ना ! आपल्या लेकीला केव्हढा ताप भरलाय ! जा पाहू ! त्या रानडे रोडवर जो केमिस्ट आहे ना तो म्हणे रात्रभर उघडा असतो ! म्हणजे त्याचं दुकान रात्रभर उघडं असतं ! आण पाहू क्रोसिन !

म्हणजे कसं समोरच्याच्या हे मनात बिंबायलाच हवं...आपल्याशिवाय हे घर चालत नाही !

आता गेला बाजार उदाहरणादाखल एक प्रसंग.

कमोडवरील सीट कव्हर तुटलं होतं. तीन चार वर्ष.
"अगं, किती दिवस मी बघतोय ! घेऊन ये ना ते कव्हर !"
"म्हणजे ? तुला नाही येत का आणता ? की तू घराबाहेर पडतच नाहीस ? की मी माझ्या हौसेखातर लग्न केलंय ? आणि हा संसार एकटीच्या डोक्यावर घेतलाय ?"
"किती बोलतेस ?!"

हम्म्म्म.
एकदा का कळलं की आपल्यावाचून काहीही अडत नाही की माझ्या बाबतीत तर माणूस मरायला मोकळा !
म्हणजे अगदी ढगाबिगात !

त्यापेक्षा...गाडीच्या त्या प्रत्येक चाकांनी लक्षात घ्यावं...आपण जर नाही हातपाय हलवले तर ही संसाराची गाडी मुळात रस्ताच सोडेल ! किंवा चाकांनी एकमेकांना नेहेमी जाणीव करून द्यावी...तुझ्यावाचून काही खरं नाही हा माझं ! वगैरे वगैरे...

म्हणजे कसं...
मी नाही जा ! तू जा ना रे बाजारात ! तुझ्यासारखं ना मला नाहीच कळत काही त्या मेल्या माश्यांमधलं !
लाडेलाडे.

बहुतेकवेळा तरी बायकांना बहुतेक कामे येतात. अंगावर पडली की जमून जातात. परंतु, हे आपण आपलं मनात ठेवावं. समोरच्याला ते कळता कामा नये ! उगा पुढेपुढे करू नये...'तू झोप रे...मी आत्ता येते बघ बँकेत जाऊन'...असलं काहीतरी वेड्यासारखं बाईमाणसाने बोलू नये !
घरातली कामं कशी ठप्प झाली पाहिजेत.
जोडीदार देखील खुष.
थोडा पुरषी अहंकार सुखावलेला.
थोडं प्रेम उफाळलेलं...
आपल्या वेड्याखुळ्या बायकोबद्दल.
आपलाच त्यात फायदा !
नाही का...?

हम्म्म्म...
माझं मल्टी टास्किंग.
एक व्यक्ती म्हणून भरपूर शिकवून जाणारं ...
स्वत:च्या पायावर खंबीरतेने उभं करणारं...

गाडीने रस्ता सोडला नाही.
वेग कमी केला नाही.
आणि तरीही...
प्रवासात अर्ध्या रस्त्यावर निखळून गेलेल्या एका चाकाची सतत आठवण करून देणारं...

माझं मल्टी टास्किंग.