गुंता ?

असं का असतं...
दिवसभर...पूर्ण दिवस तो माझ्यासोबत असतो. एक क्षण देखील मला एकटीला सोडत नाही. त्याच्या संगे मी माझा दिवस व्यतीत करते. असो सुखाचा वा असो दु:खाचा.
पण तरीही...तरी देखील, दिवस संपता संपता तो दूर दूर जाऊ लागतो. मी त्याला कितीही का धरून ठेवेना...तो नाही ऐकत माझं...हळूहळू धूसर होऊ लागतो...आणि एका क्षणी दिसेनासा होतो. अदृश्य होऊन जातो. पुढील काही क्षण...काही पळ मी एकटी बसून रहाते. गुढघ्यात मान खुपसून. घाबरून. कसनुसं होतं. अगदी एकटं एकटं वाटू लागतं. तो अंधार अंगावर येऊ लागतो...विक्राळ आंधळा अंधार. आणि...आणि मग काय होतं ? अस्पष्ट असा तो सुस्पष्ट होत जातो...तो माझा दुसरा सखा हसत हसत दृश्य होऊ लागतो. माझी सोबत करावयास त्या अंधारात तो पुढे येतो. मग आम्हीं दोघे...पुढील क्षण न क्षण एकत्र असतो. मी त्याचा हात घट्ट धरून आणि तो माझ्या माथ्यावरून हलकेच हात फिरवत.
पण काय हे तरी शाश्वत असतं ? छे ! थोडं का भान हरपावं माझं...विसरून जावं मी मला...तो दूर होऊ लागतो...मी कितीही त्याला पकडून ठेवावं, तो मला सोडून जातो. असहाय्य मला, दूर लोटून तो निघून जातो.
मग ? मग काय होतं...?
...काय सांगावं...?
...माझा तो पहिला सखा पुन्हां पुढे येतो...
खोल खोल गर्तेत कोसळणाऱ्या मला त्याच्या बलशाली मिठीत सावरून नेतो.

पण हे असं का होतं...?

सखा तर एकच असावा ना ?
आयुष्यात एकाचीच तर साथ असावी ना ?
काय हा मोह आहे ?
वा हा निसर्गाचा एक नियम आहे ?
आणि रोज तो मला पटवू पहात आहे ?
एकाच व्यक्तीत नसतात ते सगळे गुण...जे हवेहवेसे वाटतात.
मन बापडे शोध घेत रहाते. उगा वेडेपिसे होते.
जे गुण मला सूर्यात मिळतात...ते तर त्या चंद्रात कधीच नसतात.
चंद्र मला जे सहजगत्या उदार हस्ते देऊ पहातो...ते त्या सूर्याच्या कधी ध्यानीमनी देखील नसते.
कोमल, शीतल चंद्र हा चंद्र असतो...आणि तो तप्त, उग्र सूर्य हा सूर्य.
मला का दोघांची ओढ वाटावी...
का मी ह्याचे गुण त्याच्यात आणि त्याचे गुण ह्याच्यात शोधावे ?

...माझं सरळ साधं आयुष्य मी फुका गुंतागुंतीचं करून टाकावं...?

हे असं का बरं असावं ?