धडाड !

"कसं होणार यार आपण मेलो तर ?"
"कोणाचं कसं होणार ?"
"अरे, म्हणजे मी मेलो तर माझ्या मुलीचं कसं होणार ?"
"काsssही होत नाही...सगळं व्यवस्थित होतं...तुम्ही तिची काही आर्थिक गडबड नाही करून ठेवलीत तर सरकेल तिची गाडी पुढे...!"
शांतता....काही क्षण.
"असं म्हणतेस ?"
"मग काय तर...? तेव्हढी काळजी घ्या...बाकी चालून जाईल !"

जोशी, थोडा वेळ उभे राहिले माझ्या टेबलापाशी...खिडकीबाहेर बघत. मग हसले बापडे..."खरं आहे"...असं पुटपुटत वळून लागले चालू. त्यांच्या जागेच्या दिशेने. माझ्याकडे पाठ फिरवून.

रोज सकाळी जोशी लवकरच येतात. बुटके. गोरे. गुटगुटीतच म्हणायचे. नाकावर चष्मा. वय असावे ४७/४८. डोक्यावरचं रान आता हळूहळू विरळ होत चाललं आहे. जमीन उघडी पडू लागली आहे. ठाण्याहून दुचाकी घेऊन येताना तापली उन्हं आता त्रास देऊ लागतील. अर्थात डोक्यावर शिरस्त्राण नाही घातलं तर.
कचेरीतील इतर जागा भरण्याच्या खूप आधी हे येतात. जरा तोंडावर पाणी मारून खुर्चीत स्थानापन्न होतात. आणि मग पुढचा अर्धा तास खास त्यांचा. कोण जाणे कोणाशी...पण रोज नियमित शेयर मार्केटविषयी त्यांची चर्चा सुरु होते. कधी रंगते. कधी विस्कटते. भाव...चढला...भाव...घसरला...घसरगुंडीवर आमचे जोशी अर्धा तास खेळत रहातात. बौद्धिक व्यायाम म्हणायचा का ?
मग थोड्याच वेळात हळूहळू रिकाम्या खुर्च्या भरू लागतात. जोशी रंगलेला खेळ आटोपता घेतात. व समोरील मॅकवर नजर आपटवतात.

हलतडुलत, विजार वर खेचत खुर्चीकडे जाणाऱ्या जोशींच्या पाठीकडे मी बघितले आणि वाटले...कसले कठोर झालोय आपण ! जरा बोलले असते गोडगोड तर नसतं का चाललं ?
म्हणजे...
"अहो, कशाला असं अशुभ बोलताय ? सकाळी सकाळी ? काsssही होणार नाही बघा तुम्हांला ! रग्गड जगाल तुम्ही ! अजून चांगले शंभ्भर वर्ष ! नातवंड...पतवंड खेळवाल मस्त ! !"
मग तेही गेले असते खुशीत जागेवर...दिवसाची सुरुवात छानच झाली अशी मनाची समजूत घातली असती व त्यांनी त्यांचा दिवस पुढे ढकलला असता. नाकावर चष्मा पेलवत.
पण नाही ना ! काही दयामाया नाही !
उगाच....धाडकन सत्य सांगायचं...म्हणजे सांगायचं नाही...खरं तर फेकायचं...सत्य म्हणजे जसा एक तापता तोफगोळा... एकदम म्हणजे टाकायचाच अंगावर !

तोफगोळ्यांचं कोठार अगदी उघडंच पडलंय ! माझ्या डोक्यात !

:)