एक कळी

"माझ्या डोक्यावर खूप ओझं आहे."
"अगं, ओझं कसलं ? मी आहे ना...मी माझं छत्र धरलंय गं तुझ्यावर. "
"पण मला त्याचं ओझं होतंय बाबा. "
"असं कसं म्हणतेस तू ? अजून कळी तू. माझी. फक्त माझी. बाहेरचं जग काय माहित तुला ? दिसतंय हिरवंगार...पण ते वरून गं..."
"पण ते मला बघू द्या ना...मला अनुभवू द्या ना..."
"म्हणजे ? बाहेर धोका आहे...तो मी तुला नको सांगू...मोकळं सोडून देऊ ? नाही...माझ्याच्याने शक्य नाही. मी जग पाहिलं...बरे वाईट अनुभव मी घेतले...त्याचा उपयोग तुला नाही झाला तर कोणाला?"

कळी अधिक वाकली. जड छत्राखाली दबून गेली. पण करणार काय ? ती तर कळी. नाजूक. टवटवीत जग डोळ्यांसमोर...त्याची आस. मन दु:खी. डोळ्यांतून टिपं येत...पण नजर खाली लावलेली...लीन नजर...त्यातील अश्रू कोणाला ना दिसत.

असे किती दिवस उलटले, कोण जाणे. त्या नम्र कळीची नव्हती हिंमत नजर वर करण्याची. जमिनीवर टेकलेल्या नजरेला काय माहित अंधार कधी झाला व उजाडले कधी. ना ती बहरे...ना ती उमले.

मग त्या दिवशी कसे कोण जाणे ? कोणी आले. तिला मुक्त केले. त्या हिरव्यागार पानाखाली दडून बसलेल्या कळीला हलकेच बाहेर काढले. कळी आनंदली. डोलू लागली. तोच तो अवखळ वारा. त्याच्या नजरेपासून कोण लपे ? त्याने तिला बाहेर खेचले. मुक्त वाऱ्याचा तिला स्पर्श झाला. ती सुखावून गेली. अंगावर रोमांच उभे राहिले. काही दिस उलटले. आणि पाऊस आला. त्याने तिला ओलेते केले. नखशिखांत भिजवून टाकले. ती शहारली. ते ओलेतेपण देखील तिला आवडू लागले. कधी तो वारा तर कधी तो पाऊस. कळी नाचू बागडू लागली.

हिरवे पान दुखावले. त्याच्या नजरेसमोर हे काय घडू पहात होते ? वाऱ्याने त्याच्या पोरकळीला बाहेर खेचले. मोहात पाडले. अनुभवी पान, नाचऱ्या कळीकडे नाराज होऊन बघू लागले. किती दिवस जपले होते. आत दडवून ठेवले होते. पण ते त्याच्या कळीला ना रुजले. ना पटले. आता मात्र त्याच्या हातात काही नव्हते. जगाची नजर, त्याच्या कळीवर पडली होती. पान फक्त चिंतेत पडले. दुसरे हातात काय होते ? काय आता कळी तग धरेल ? उन्हापावसात तिचे काय होईल ? बेभान कळीला कुठे कसले भान ? ती मस्त. ती धुंद.

असेच अजून काही दिस उलटले. अगदी हाताच्या बोटांवर मोजता येण्याइतके. पांढरी शुभ्र यौवनातील कळी आता शुभ्र ना राहिली. कधी तिला प्रखर उन्हाने लुटले. कधी आक्रस्ताळी पावसाने तिला ओले केले. उद्दाम वाऱ्याने तिला पुरते विस्कटले. ते हिरवे पान, फक्त साक्षीदार ठरले.

काही दिवसांतच कळीला प्रारब्ध कळून चुकले. कळी खिन्न झाली. विचार करू लागली. पण हेच तर प्राक्तन होते. कळीला फुलायचे होते. फुलून कोमेजून जायचे होते. बाहेरचे जग राक्षस आहे. पानाला माहिती होते. पण काय कळीने घाबरून रहायचे होते ? ती मनाशी म्हणे...माझे सुख मी उपभोगले...माझे दु:ख मी झेलले. माझा वाटा...ऊनपावसाचा.

हिरव्या पानाचे दु:खच वेगळे...त्याचे आयुष्य संपत नव्हते. जसा तो भीष्म...अंतापर्यंत तग धरत...कळींवरचे अत्याचार झेलत. उघड्या डोळ्यांसमोर.