All bookish !

"प्रेम त्याग शिकवतं."
"आई, हे पुस्तकातलं वाक्य झालं."
"नाही. का बरं ? प्रेमाची पहिली भूकच तर त्याग ही असते. त्यागच जर नाही केला तर प्रेम टिकून कसे रहाणार व त्या त्यागातूनच तर आत्मबल मिळते...नाही का ?"
"All bookish !"
"नेहेमी अहं आणि प्रेम हे तराजूत घातलेले असतात. मग अहंचं पारडं जड की प्रेमाचं...ह्यावरून तो माणूस त्याग करतो की नाही हे ठरतं...आता आपण हे बोलतोय तर त्यावरून मला काही आठवलं..."
भुवया उंचावून तिने माझ्याकडे बघितलं.
"म्हटलं तर विषयाला धरून आहे...म्हटलं तर नाही...एकदा जीतूकाका बर्फात कुठे घरापासून दूर अडकून पडला होता. दुपार उलटून गेलेली होती. दिवस मावळत चालला होता. अपूर्वा मावशीला निवड करायची होती....बर्फात गाडी काढावी की नवऱ्याला सांगावं की आहेस तिथेच रहा...व बर्फ वितळला की ये घरी."
"म ?"
"पण बर्फ वितळणार आहे की पुढे परिस्थिती अधिकच बिकट होणार आहे हे समजायला काही मार्ग नव्हता."
"म ?"
"मावशीने मुलींना शेजारी ठेवलं...गाडी काढली...वाढत चाललेल्या अंधारात, बर्फातून गाडी चालवत ती जीतूकाकापर्यंत पोचली. येताना अर्थात गाडी त्याने चालवली. आपण हातपाय गाळून न घेता, संकटांवर मात करू शकतो हे मनोबल तिने त्यातून मिळवलेच नाही का ? ती त्यावेळी हे न करता...उबदार कपडे घालून पलंगावर शांत झोपू शकत होती...मुलींना कुशीत घेऊन. त्यानंतर तिथली परिस्थिती खरोखरच अधिक गंभीर झाली...कधी नव्हे इतका त्या वर्षी बर्फ पडला. मावशी तिथे गेली नसती तर जीतूकाका पुढचे चारपाच दिवस थंडीत अन्नपाण्यावाचून तिथेच अडकून पडला असता..."
"हम्म्म्म"
"इथे मावशीला प्रेम आहे...काळजी आहे...आणि म्हणून ती जीवाची तमा न करता गेली ना नवऱ्याला घ्यायला....?"
माझी लेक हसली...
"आई, आयुष्यात त्याग हा नेहेमी दोघांनी करायचा असतो. हो ना ?"
"अर्थात !"
किती ठसक्यात उद्गारले मी ! कधीकधी खोटी विधाने करताना उगाच फार मोठ्या आवाजात वाक्ये फेकली जातात...त्यातलेच हे एक !