tag:blogger.com,1999:blog-51228913743765678552024-03-13T09:47:01.379+05:30restiscrimeAnaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.comBlogger530125tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-34104442212535407972016-01-11T16:35:00.000+05:302016-01-11T16:35:13.452+05:30फास<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
दडलेल्या गोष्टी अंधारच स्पष्ट दर्शवतो हेच खरे.<br /><br />सूर्य कधीच दुबळा झाला होता. <br />पक्षी वगैरे आपापल्या घरी पोचले होते. <br />मनुष्य जात मात्र त्या हमरस्त्यावर आपापल्या वाहनावर स्वार होऊन परतीच्या रस्त्याला लागली होती. <br /><br />त्याच जातीचा एक जीव; टांगणीला लागला होता. <br />आणि त्या जिवाच्या वतीने ती रुग्णवाहिका मदतीचा धावा करीत होती. <br />चार चाकी गाड्या हलकेच दूर पसरल्या. </div>
<div style="text-align: justify;">
जसं वारूळ फिसकटावं व मुंग्या मूळ वाट सोडून दूर व्हाव्या. <br />वा वाऱ्याच्या झुळुकीने जेव्हा पान एक हलकी उडी घेतं तेव्हा त्यावर तरंगणारा एखादा ओघळ जसा फाटे फुटत विखरून जातो. <br />तसं काहीसं.<br /><br />रुग्णवाहिका पुढे पुढे सरकत होती. <br />आत बसलेला यम, त्या जिवाच्या डोक्यापाशीच आपले पाय विसावून त्याच्या समोरच्या सिटवर आरामात विसावला होता. रुग्ण शुद्धीवर नव्हता. पण त्याच्याशी यमाला काय घेणं आणि काय देणं ? आपणच सगळं करावयाचं आहे व त्याशिवाय समोरचा साधा श्वास देखील घेऊ शकत नाही ही जाणीव नक्कीच एक बेदरकारपणा बहाल करीत असावी. <br /><br />मार्ग
काढीत काढीत वाहिनी डाव्या हाताला सरकली. कठड्याला दीड फुट
जागा सोडून. चालकाच्या बाजूला बसलेल्या सहायकाने आपला डावा हात बाहेर काढला. मागून येणाऱ्या वाहनांना इशारा देण्यासाठी तो हात वरखाली होत होता. इशारा व विनंती. <br /><br />दुचाकींची
एक रांग डाव्या हाताने पुढे धावत होती. दीड फुटाची जागा पुढे सरकायला पुरेशी
होती. शेवट नसलेली रांग. मारुतीचं शेपूट. वाहिनीच्या खिडकीतून बाहेर आलेला हात पुढे
जाण्यासाठी विनंती करीत राहिला. आणि दुचाकी न थांबता पुढे जात राहिल्या.
जसा काही तो हात अदृश्य होता. कोणालाच न दिसणारा. <br /><br />आत यमाच्या चेहेऱ्यावर स्मितहास्य होतं. <br />एकेक दुचाकी पुढे जात होती. <br />वाहिनी स्तब्ध उभी राहिली.</div>
<div style="text-align: justify;">
अविचल.<br />धावा चालू होता. <br />हात बाहेर लटकत होता. <br />"एकेक दुचाकी जसजशी पुढे जाईल तसतसा तुझ्या गळ्याभोवतालचा हा फास मी सुतासुताने आवळत जाणार आहे." तो त्याला म्हणाला. <br />एक. <br />दोन.<br />तीन. <br />चार. <br />पाच.<br />सहा. <br />बहिऱ्या दुचाक्या. <br />आंधळ्या दुचाक्या.<br />मुडद्या दुचाक्या. <br /><br />शेवटचा झटका फासाचा. <br />माणुसकीच्या क्षीण मानेला बसला. <br /><br />यम रुग्णवाहिनीतून बाहेर पडला. <br />दूरपर्यंत ऐकू येणारा धावा खटकन थांबला. <br />लटकता हात आत गेला. <br />वाहिनी थंडावली. <br />आता घाई नव्हती.</div>
<div style="text-align: justify;">
चालकाने सराईत गियर टाकला. <br />आत माणुसकीचं प्रेत वाहिकेच्या गतीबरोबर डूचमळलं. <br />तेव्हढीच प्रेताला हालचाल.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-57490574282740187672016-01-04T13:57:00.000+05:302016-01-04T16:00:45.022+05:30सामान्य माणसाच्या नजरेतून अनुत्तरीत प्रश्न<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
मित्रमंडळींशी whatsapp वर चर्चा ही फार त्रोटक व अपूर्ण होत होती. म्हणून…</div>
<div class="gmail_quote" style="text-align: justify;">
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
सर्वप्रथम माझ्याबद्दल -<br />
मी
एक अतिसामान्य नागरिक आहे. माझे ऐतिहासिक वाचन अफाट वगैरे नाही. लहान होते
त्यावेळी मला छावा, स्वामी वगैरे कादंबऱ्या अतिशय आवडत असत. ना. स. इनामदार ह्यांच्या कादंबऱ्या माझ्या संग्रही देखील मी त्यावेळेपासून ठेवलेल्या
आहेत.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
संजय लीला भन्साळीच्या अति सामान्य ताकदीनुसार बनवण्यात आलेल्या चित्रपटावर आधारित खालील लिखाण नाही. मात्र त्यातून सुरू झालेले वादंग वाचनात आल्याने मी बाजीराव पेशव्यांवरील माहितीपूर्ण पुस्तके (कादंबऱ्या नव्हेत) नक्कीच मागवली आहेत व वाचनास सुरवात देखील केलेली आहे. <br />
<br />
आज अनेक वर्षांनंतर ह्या आधुनिक जगतात वावरत असताना मला एक प्रश्न पडला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<br />
<u><b>त्या प्रश्नाच्या पाठीमागे जी माहिती आहे ती ही अशी:</b></u></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<br />
<b>१. युद्धात मदत म्हणून छत्रसाल राजाने बाजीराव पेशव्यांना विनंती केली. (सत्य)</b><br />
<b>२. पेशवे आले आणि छत्रसाल राजावरचे संकट पळवून लावले. (सत्य)</b><br />
<b>३. हे करीत असता,<br /> अ) छत्रसाल राजाची अतिशय सुंदर, हुशार, विविध कलांमध्ये प्राविण्य असलेली सुकन्या मस्तानी पेशव्यांच्या प्रेमात पडली. <br />किंवा<br /> ब) शूर, रुबाबदार पेशवे मस्तानीच्या प्रेमात पडले.<br />किंवा<br /> क) बाजीराव व मस्तानी एकमेकांच्या प्रेमात पडले.<br />किंवा<br /> ड) पूर्वीच्या काळी ज्याप्रमाणे राज्याच्या भल्यासाठी विविध राज्यांत व
हिंदू मुस्लिम विवाह लावून देणे घडत असे त्याप्रमाणे छत्रसाल राजाला देखील विविध
धर्माच्या विविध बायका होत्या. त्यामुळे खुद्द छत्रसाल महाराजांना वाटले
की 'माझ्या राज्याचे संरक्षणासाठी ह्या शूर योद्ध्याशी नाते जुळवणे मला अति
गरजेचे आहे. व त्यामुळे माझी सुकन्या मस्तानी हिचा विवाह पेशव्यांशी मी
लावून देणार आहे.' व त्यांच्या इच्छेप्रमाणे बाजीराव मस्तानीचा विवाह लावून
देण्यात आला. </b><br />
<b>४. युद्ध आटपल्यावर पेशवे पुण्यास परतले. (सत्य)<br /> अ) त्यांनी येताना आपल्यासमवेत आपल्या नवपत्नीस आणले (छत्रसाल महाराजांनी त्यांचा विवाह लावून दिला होता हे इथे गृहीत आहे)<br /> ब) पेशवे पुण्यास परतले व त्यांच्यामागून त्यांच्या प्रेमात पडलेली मस्तानी देखील आली.<br />५.
पुण्यात पेशव्यांच्या घरात त्यांच्या मातोश्रींनी, भावाने आणि बाहेर
पुण्यातील ब्राम्हणांनी ह्या नात्यास प्रचंड विरोध केला. (सत्य) <br />६. बाजीराव मस्तानीला पुत्र झाला. सर्वांचा विरोध अधिकच बळावला. <br />७. अनेक प्रयत्न बाजीराव व मस्तानीने केले (गृहीत) परंतु त्यांच्या नात्याला समाजमान्यता मिळाली नाही.<br />८. वयाच्या चाळीशीत ह्या तरुण शूर योध्याचे निधन झाले. <br /> अ) हृदयाचा झटका</b></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<b><b>किंवा</b></b></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<b><b> </b> ब) उष्माघात </b><br />
<b><b>किंवा</b></b></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<b><b> </b> क)
दारूचे व्यसन तू सोडलेस तर तुझ्या व मस्तानीच्या नात्याला मी परवानगी देईन
असे त्यांच्या मातोश्रीने सांगितले व त्यामुळे दारूपान त्यांनी थांबवले. व
त्यामुळे withdrawal Symptoms ला अनुसरून त्यांचा हा अकाली मृत्यू ओढवला. </b><br />
<br />
<br />
<u><b>संबंधित व्यक्तींनी ह्या नात्याविषयी केलेले विचार काय बरे असू शकतात ?</b></u><br />
<br />
<b>मस्तानी
-</b> </div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
मी एका पुण्याच्या ब्राम्हणाच्या तोही राज्याची धुरा वाहणाऱ्या अतिशय
मोठ्या माणसाच्या प्रेमात पडले आहे. व त्या प्रेमामुळे मला त्याच्या
सहवासात रहाणे ही मला त्याच्याविषयी वाटणाऱ्या गाढ प्रेमाची नितांत गरज
आहे. <br />
<br />
<b>छत्रसाल -</b> </div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
मी माझ्या राज्यात राजा आहे. आज माझ्या विनंतीला
मान देऊन माझ्या मदतीला हा आला परंतु तसाच भविष्यकाळात देखील येईल ह्याचा
काय भरवसा. तेव्हा पुढील संरक्षणासाठी ह्या शूर पेशव्याशी नाते जोडणे फार
गरजेचे आहे. माझ्या मुलीचे मी ह्याच्याशी लग्न लावून देतो जेणेकरून पुढची
चिंता कमी होईल. मुलीबरोबर इतर वैभव, गावे वगैरे तर आभारदर्शक म्हणून
मी देईनच.<br />
<br />
<b>पेशवे - </b> </div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
मी पेशवा आहे व माझ्या घरगुती, व सामाजिक
जबाबदाऱ्या मी चोख पार पाडत आहे. तेव्हा मी एका यवनी स्त्रीशी विवाह केला
तर त्याला समाजाचा व माझ्या घरच्यांचा विरोध का बरे करावा ? तेव्हा हे मी
करणार आणि ते तुम्ही आनंदात स्वीकारा. <br />
<u><b><br />आता ह्या तीन व्यक्तींना हे प्रश्न पडले नाहीत काय ?</b></u><br />
<br />
<b>मस्तानी - </b><br />
१) मी यवनी आहे. माझे व माझ्या प्रियकराचे लग्न हे पुण्यासारख्या शहरात मान्य होईल काय ?<br />
२) हट्ट धरून वा माझ्या वडिलांनी माझे लग्न लावून दिले म्हणून मी पुण्यात
गेलेच तर ज्याच्यावर माझे गाढ प्रेम आहे त्याचे त्यात भले आहे काय ?<br />
३)
त्याला होणाऱ्या मनस्तापामुळे त्याच्या राज्याचे नुकसान नाही होणार काय ?<br />
४) मग मी आणि मला वाटणारे नितांत प्रेम ह्यात त्यागाच्या भावनेला
प्राधान्य देऊन आहे तेथेच रहाणे हे सर्वांच्या व राज्याच्या देखील भल्याचे
नाही काय ?<br />
<br />
<b>छत्रसाल -</b> <br />
१) माझी लेक अतिशय सुंदर, अतिशय हुशार,
अतिशय शूर आहे. ब्राम्हण पेशव्याशी तिचे लग्न लावून देऊन त्याच्या पुण्यात
पाठवले तर नक्की तिचे भले होणार आहे काय ?<br />
२) पेशव्यांना त्यांच्याच
माणसांकडून प्रचंड मनस्ताप होईल असे काहीतरी करून त्याने माझ्यावर केलेल्या
उपकारांची फेड वाईट रीतीने मी का करावी ? मला इतकी साधी दूरदृष्टी नसावी ?<br />
<br />
<b>पेशवे - </b><br />
मी
ह्या नात्यातून नक्की काय साधतोय ? कोणाचे भले होणार आहे ? मस्तानीला
होणाऱ्या पोराबाळांचे ? माझ्या राज्याचे ? माझी बायको काशी हिचे ? मी पेशवा
आहे व माझ्यावर असंख्य जबाबदाऱ्या आहेत. मग मी हा हट्ट का धरावा ? आपण जे करीत आहोत त्याचे पुण्यात स्वागत होईल, आपल्या मातोश्री आपल्या ह्या कृत्याने खुश होतील व आपले बंधुराज आपले स्वागतच करतील असे पेशव्यांना वाटले होते काय ? आणि असे वाटले असेलही तर मग हा शूर योद्धा आपल्याच माणसांना ओळखू शकला नाही काय ?<br />
<br />
<u><b>आता माझा प्रश्न - </b></u><br />
<br />
१.
माणूस कितीही थोर असला तरीही घरीदारी होणारा प्रचंड विरोध त्याला मनस्ताप
देणाराच ठरतो ह्यावर दुमत नसावे. व प्रचंड मनस्ताप आपले आयुष्य आखूड करतो
हे देखील आपण जाणतोच. <br />
२. प्रेमात कोणी कधी पडावे ह्यावर नियम नसतात. ते कधीही उगवू शकते.<br />
३. वाटलेल्या प्रेमाला मी काय रूप द्यावयाचे आहे हा मात्र माझा निर्णय असू शकतो.<br />
<br />
शाहू
महाराज पेशव्यांचे महत्त्व जाणून होते. त्यामुळे त्यांनी बाजीराव मस्तानी
नात्याला मान्यता दिलेली होती असे वाचनात आले. बाजीरावांकडून अजून बरेच
काही घडू शकत होते.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<br />
<span style="color: red;"><u><b>वर उल्लेखलेल्या तीन व्यक्तींच्या एका हट्टापायी व दूरदृष्टी न ठेवता घेतलेल्या निर्णयापोटी राज्याचे कार्य अधुरे राहिले नाही काय ?</b></u></span><br />
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-42522603474023863502015-10-23T13:04:00.000+05:302015-11-11T23:43:46.443+05:30थोडा है थोडे कि जरुरत है…३<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
मंडळी,<br />
आपण हातात घेतलेलं हे तिसरं काम.<br />
<br />
पहिलं काम होतं छोट्या मुलामुलींच्या गणवेषांचं. <br />
म्हणजे <a href="http://restiscrime.blogspot.in/2013/05/blog-post_26.html" target="_blank">शिक्षण</a>.<br />
<br />
दुसरं एका पाड्याच्या पाणी साठवणकरिता टाकीचे बांधकाम. <br />
म्हणजे <a href="http://restiscrime.blogspot.in/2013/08/blog-post.html" target="_blank">पाणीव्यवस्थापन</a>.<br />
<br />
आणि काल जे एक पाऊल टाकलं ते...मानसिक व शारीरिक अत्याचारातून गेलेल्या व नशीब बलवत्तर म्हणून <a href="http://www.muktabalikashram.org/index.html" target="_blank">'मुक्ता बालिकाश्रम'</a> येथे पोचलेल्या मुलींपाशी. <br />
म्हणजे स्त्रीला सक्षम बनवण्यासाठी हातभार. <br />
<br />
मंडळी,<br />
आपण नक्की कुठे पैसे पाठवत आहोत व त्याचा विनियोग नक्की काय व कसा होणार आहे ह्याची माहिती, संबधित व्यक्तींना प्रत्यक्ष भेटून त्यानंतर मदतीचा निर्णय घेण्याचा आपला प्रयत्न कायम राहिला. <br />
<br />
कमीतकमी शब्दांमध्ये सांगायचं म्हटलं तर… <br />
भयानक परिस्थितीतून बाहेर पडून इथे पोचलेल्या मुलीला फक्त खाऊपिऊ घालून 'मुक्ता बालिकाश्रम' थांबत नाही. अशा अनेक संस्था असतात ज्या सरकारकडून मिळणाऱ्या पैशासाठी वयाच्या अठरा वर्षांपर्यंत मुलाना सांभाळतात व त्यानंतर बाहेर सोडून देतात. इथे तसे होत नाही. <br />
मनावर झालेल्या आघातांची तीव्रता आपण देऊ केलेल्या प्रेमातून कमी करून, त्या आघातांवर मात करून, जगात ठामपणे मुलींना उभे करणे हे मुक्ता बालिकाश्रामाचे कार्य. आपण जसे आपल्या मुलांचा कल ओळखून त्याला/ तिला पुढील आयुष्यात आपल्या पायावर उभे रहाण्यास मदत करतो, अगदी त्याच विचाराने ही संस्था चालवली जाते. इथे स्त्रीला सक्षम बनवले जाते.<br />
<br />
कोणाला चित्रकलेची आवड, कोणाला अभ्यासाची आवड, कोणाला बुद्धिबळाचे अंग, कोणाचा आवाज डबिंगमध्ये जोरकस. सहा मुलींची लग्न करून दिली गेली आहेत. एक बालिका MBA करून आज नोकरीला लागली आहे. संस्थेच्या कार्यात तिचा हातभार हा नियमित असतोच. दुसरी ब्युटीशियनचा कोर्स करून आज स्वत:चा LAPTOP हातात घेऊन स्वतंत्र व्यवसाय व्यवस्थित सांभाळते आहे. प्रत्येकीमागे मुक्ता बालिकाश्रम उभा राहिला आहे. मुली स्वत:ची आर्थिक काळजी घेऊ शकल्या आहेत. आणि बाहेर पडल्या म्हणून मागे असलेल्या आपल्या बहिणींना त्या विसरलेल्या नाहीत. आजही एकमेकींशी सतत संवाद साधत असतात. <br />
<br />
२००५ पासून संस्था कार्यरत आहे.<br />
आज आपण त्यांच्या ह्या कामात खारीचा वाटा उचलला आहे. <br />
एकूण ८४००१/- आपण गोळा केले. काल त्यांच्याकडे आपण सर्व चेक्स सुपूर्त केले. <br />
प्रत्येकाच्या नावाच्या रीसिटा आम्ही आणल्या आहेत. <br />
८०G समवेत.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
आणि हो !<br />
एक सुंदर शुभेच्छापत्र व डोलणारे कानातले देखील मिळाले !</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-1KPAtiC-aAA/VinenmryGuI/AAAAAAAAFiA/zoTAO9-R5xs/s1600/WP_20151023_12_26_08_Pro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="http://2.bp.blogspot.com/-1KPAtiC-aAA/VinenmryGuI/AAAAAAAAFiA/zoTAO9-R5xs/s320/WP_20151023_12_26_08_Pro.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ह्या संस्थेबरोबर पुढील तीन वर्ष आपण काम करावयाचे आहे. आपण एक लक्षात ठेवायचे आहे. ते म्हणजे त्यांची गरज ही फक्त पैश्यांची नाही. <br />
दिवाळीच्या सुट्टीत मुलींना इंग्रजी बोलणे शिकायचे आहे. <br />
एका मुलीला UPSC ची परीक्षा द्यावयाची आहे.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
गौरी बार्गी, नीता नायक, हेरंब ओक, सागर नेरकर, धुंडीराज सकपाळ , सचिन पाटील, भाग्यश्री सरदेसाई, अॅडव्होकेट राजीव फलटणकर, डॉ. कुंदाताई जोगळेकर, दीपक परुळेकर, हेमंत आडारकर, हिनल जाधव, सुचेता पोतनीस, सौरभ बोंगाळे आपण सर्वांनी एकत्र येऊन हे कार्य हातात घेतलं आहे. <br />
विश्वासाने पुढे जाऊ हे नक्की.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
आज आपण पैसे दिले…कोणी वेळ देऊ शकत असेल तर बाहेरच्या जगात खंबीरपणे उभे रहाण्यासाठी आपल्या मुली शिकायला आनंदाने तयार आहेत !<br />
:)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-QmF4SrVBv50/VinfZa4V21I/AAAAAAAAFiI/zfO3b6HsuMc/s1600/WP_20151022_18_00_35_Pro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-QmF4SrVBv50/VinfZa4V21I/AAAAAAAAFiI/zfO3b6HsuMc/s320/WP_20151022_18_00_35_Pro.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-bNM9PZZJuc0/Vinfgbpo2VI/AAAAAAAAFiQ/oEGWQtXshYs/s1600/WP_20151022_18_32_51_Pro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-bNM9PZZJuc0/Vinfgbpo2VI/AAAAAAAAFiQ/oEGWQtXshYs/s320/WP_20151022_18_32_51_Pro.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-7UORst9HHrg/VinfpMcdoxI/AAAAAAAAFiY/1hRQJxQcn38/s1600/WP_20151022_18_33_09_Pro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://3.bp.blogspot.com/-7UORst9HHrg/VinfpMcdoxI/AAAAAAAAFiY/1hRQJxQcn38/s320/WP_20151022_18_33_09_Pro.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-tnxVhz3G2GI/Vinhb2zz2AI/AAAAAAAAFik/H3Z-rTsU_IY/s1600/WP_20151022_18_33_23_Pro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-tnxVhz3G2GI/Vinhb2zz2AI/AAAAAAAAFik/H3Z-rTsU_IY/s320/WP_20151022_18_33_23_Pro.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-x64iiSkui_Y/VkOFSHmuIVI/AAAAAAAAFkI/sGlH_9rEGR8/s1600/Anagha%2BThanks%2Bletter.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-x64iiSkui_Y/VkOFSHmuIVI/AAAAAAAAFkI/sGlH_9rEGR8/s320/Anagha%2BThanks%2Bletter.jpg" width="232" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-74226794308124752732015-06-16T10:59:00.001+05:302015-06-16T10:59:59.775+05:30माझी मी...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
हल्ली रडूबिडू येत नाही असं एक क्षण वाटतं… <br />
<br />
आणि स्वत:बद्दल तशी खात्री होताहोता एखादा चित्रपट समोर येतो आणि अख्खं थेटर जिथे खदखदुन हसत असतं तेव्हा हमसाहमशी रडताना माझी मीच मला सापडते… <br />
<br />
आणि मग काही कळेनासं होतं.<br />
<br />
दुसऱ्यांना ओळखायचं राहिलं बाजूला, आपण स्वत:ला ओळखत नाही हेच खरं. <br />
समोरच्याला ओळखणं थोडंफार जमू शकतं कारण आपल्या समोर ती व्यक्ती असते. <br />
त्याचा/तिचा चेहरा, त्याचे/ तिचे शब्द आपल्या समोर कानात रुंजी घालत असतात. </div>
<div style="text-align: justify;">
आपण त्याचं विश्लेषण करण्याचा निदान प्रयत्न करू शकतो. <br />
<br />
पण आपला चेहरा हा नेहेमीच आपल्यापासून लपून बसलेला असतो. <br />
आपले डोळे आपल्याशी तर कधी बोलत नाहीत.<br />
<br />
आपणच आपला मेंदू कापून, चिरफाड वगैरे करून आपल्या समोर मांडला तर काही हाती लागण्याची शक्यता कमी आहे. तठस्थ रहाता आलं पाहिजे. <br />
<br />
हे सगळं अर्थहीन विचारमंथन का बरं ?<br />
सगळीकडे बांडगुळासारख्या फुटलेल्या झोपड्या बघून मी उद्गारले, "गरिबांबद्दलचा माझा कळवळा वगैरे आटला आहे !"<br />
<br />
आणि मग ?<br />
<br />
मग काल तमिळ सिनेमा बघितला. <br />
<a href="https://youtu.be/bm6RCZgptkU" target="_blank">काका मुत्ताय</a> ( उच्चार चुकला असण्याची शक्यता मोठी )<br />
सिनेमागृह हसत होतं. <br />
टाळ्या वाजवत होतं.<br />
<br />
मी हमसाहमशी रडत होते. <br />
हुंदके मला आवरत नव्हते.<br />
ते काय ते काजळ वगैरे लावलं होतं ते बहुधा काळ्या ढगातून पाणी कोसळल्यावर ढग जसे विस्कटून जातात…तसंच झालं असणार. <br />
<br />
त्या पिल्लुच्या थोबाडीत लगावली गेली...</div>
<div style="text-align: justify;">
...आणि माझी खुर्ची हादरली. <br />
त्याचा तो एक अश्रू मला कोसळवून गेला. <br />
वाटलं…. वाटलं ते पिल्लू माझ्या कुशीत हवं…<br />
<br />
आता माझ्या घशाखाली कधीही पिझ्झा जाऊ शकत नाही. <br />
<br />
मी मला ओळखत नाही...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-36454289045991015702015-06-12T09:55:00.000+05:302015-06-12T09:55:11.606+05:30भोग...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
त्या थेंबाची गेल्या वर्षी जन्माला आलेली भावंडं नशीबवान होती म्हणायची.<br />ती मुक्त, मोठ्या ओढीने झेपावत. लाल मातीत मिसळून जात. <br />माती शहारे. थेंब आणि माती एकजीव, एकरूप होऊन जात.<br />त्यांचे ते मूक मिलन मला आनंद देऊन जाई.<br /><br />परंतु… <br />आज ती माती राहिली नाही. <br />ओरबाडून टाकली गेली. होत्याची नव्हती झाली. </div>
<div style="text-align: justify;">
सिमेंटची करडी, टणक जमीन आली. <br /><br />वेडे थेंब मात्र त्याच ओढीने झेपावले.<br />जमिनीवर आदळले. <br />कपाळमोक्ष झाला. <br /><br />कर्म कोणाचे… <br />भोग कोणाला… <br /><br />आंधळे थेंब !</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-24221566495363479422015-04-24T13:51:00.000+05:302015-04-24T13:51:29.345+05:30एक दिवस<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
खरं तर रोजच्यासारखा एक दिवस. <br />म्हणजे अगदी वाऱ्याची एक झुळूक आली.<br />आणि एक पिंपळ पान हललं. <br />मग दुसरी झुळूक आली. <br />आणि दुसरं पान हललं. <br />हा असा एक दिवस.<br />कालचा. <br /><br />शहराच्या टोकावरचा समुद्रासमोर रस्त्याचा, अंधारा कोपरा. <br />एका लांबसडक गाडीच्या पाठीवर पहुडलेला एक कुत्रा. <br />आणि त्याच्या अंगावर अतीव ममत्वाने हळुवार हात फिरवणारा त्या गाडीचा तरुण मालक. <br />कुत्र्याचे अर्धोन्मिलित डोळे. <br />आणि तरुणाचा हलके स्मित फुटलेला चेहरा. <br />जलरंगाचाचा एक नाजूक ठिपका ओल्या कागदावर सोडून द्यावा. <br />आणि क्षणार्धात तो कागद पांढरा न रहाता त्या रंगाचा होऊन जावा.<br /><br />स्पर्श. <br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
परतीचा रस्ता.</div>
<div style="text-align: justify;">
समुद्राला डाव्या हाताला पकडून.<br /><br />लांबसडक रस्ता रात्रीच्या अकरा वाजता एका रांगेत भरून गेलेला. <br />समुद्राकडे तोंड करून असंख्य माणसे. <br />मी गाडीतून उतरले. <br />बघ्यांच्या गर्दीत शिरले.<br />खाली पसरलेल्या दगडांच्या विसाव्याला एक मृत शरीर आलं होतं. <br />कुठला माणूस ?<br />कुठला किनारा ?<br />आणि कुठले दगड !<br />त्या दगडांनी त्या माणसाचे मरणोत्तर वहावत जाणे थांबवले होते. <br />अर्धी चड्डी. </div>
<div style="text-align: justify;">
उघडे शरीर. <br />फुगलेले. <br />पोलिसांनी टाकलेल्या प्रकाशात स्पष्ट दिसणारे.<br />ओला मानवी देह. <br />पातळ हातमोज्यांमधले पोलिसांचे सुरक्षित हात. <br />मृत देहाचा स्पर्श मर्यादेत ठेवणारे. <br /><br />स्पर्श. <br /><br />"जरा बोटं मोड ना !" तू. <br />पायाची बोटं खेचली की हाडं वाजतात. <br />त्यातून तुला काय बरं वाटायचं कोण जाणे. <br />कधीकधी हातात नेलकटर घेऊन तुझी पायाची नखं एकाग्र चित्ताने कापणारी मी. <br />तो तुझ्या पायांचा स्पर्श. <br /><br /><br />आणि मग शरीर झाकलेल्या चादरीवरून, माझ्या हाताने चाचपडलेली तुझ्या पायाची बोटं.<br />परदेशातील पोलिसांसमोर. <br />'हा माझाच नवरा'…<br />संपूर्ण झाकलेले शरीर देखील माझ्या नवऱ्याचेच आहे असे सांगणाऱ्या कागदावर खात्रीपूर्वक सही करणारी मी. <br /><br />आणि तीरपांगडा दिवस अंगावर झेलून, रात्रीच्या मिट्ट काळोखात पांढरेशुभ्र कुरमुरे एकेक करत तोंडात टाकणारी मी.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-72244690908255334642015-03-16T11:19:00.000+05:302015-03-16T11:19:01.930+05:30गुलाबी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
चंदेरी गाडी घरून निघाली. <br />रस्त्यातलं ओळखीचं झाड कालपरवापर्यंत रिकामं झालं होतं. <br />पिंपळाचं.<br />आज त्यावर गुलाबी स्वप्न उगवली होती.<br />नाजूक.<br />
सूर्य ती स्वप्न जपेल.<br />जोपासेल.<br />
कधी ना कधी ती स्वप्न जून होतील. <br />सूर्य कठोर होईल. <br />स्वप्न उखडून टाकेल.<br />
पुन्हा नवी स्वप्न उगवायला… <br />त्या झाडात तेव्हढी ताकद तरी शिल्लक राहील का ?<br /><br />गाडी पुढे निघाली. <br />गल्लीत ती नटून उभी होती.<br />त्याच पिंपळी गुलाबी रंगाचं आवरण… <br />ओठांवर चढवून. <br />तो रंग ओरबाडून टाकणारा…<br />मात्र तिचं पोट भरणारा… <br />कोणी गिऱ्हाईक तिला आज मिळेल काय ?<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-86252920279481345832015-03-07T00:38:00.000+05:302015-03-09T08:46:33.212+05:30दोरी...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
वेगवेगळे विचार ऐकायला मिळतात.<br />
त्यावर थोडा विचार केला की त्यातला कुठला विचार आपल्या मनाला पटतो आहे हे कळतं.<br />
आणि मग आपण नक्की कुठल्या बोटीत बसलो आहोत ह्याची जाणीव होते.<br />
<br />
देशभरात बंदी घातलेली डॉक्यूमेंटरी काल बघितली.<br />
'India's daughter'<br />
<br />
ही डॉक्यूमेंटरी बघितल्याने मला काही नवे ज्ञान झाले काय ?<br />
माझ्या देशातील पुरुषांबद्दल मला काही नवीन कळले काय ?<br />
ह्या डॉक्यूमेंटरीमुळे जे आजपर्यंत कोणालाही ज्ञात नसलेले ज्ञान आता जगाला मिळाले काय ?<br />
फक्त माझ्याच देशातील पुरुष डॉक्यूमेंटरीमध्ये दाखवल्याप्रमाणे विचार करतात काय ?<br />
पुरुष ह्या प्रकारे विचार करतात त्यामागे जबाबदार कोण ?<br />
एखादा मुलगा जन्माला येऊन तो समाजात वावरायला लागण्यापर्यंत, त्याच्यावर संस्कार करण्याची जबाबदारी कोणाची ?<br />
<br />
त्या मुलीला धडा शिकवण्यासाठी तिचे असे हाल केले गेले असे तो फाशीची शिक्षा झालेला गुन्हेगार म्हणाला.<br />
तिने जर विरोध केला नसता तर ती आज जिवंत असती. इतक्या उशिरा ती तिच्या मित्राबरोबर बाहेर काय करत होती ? हे वागणंच चुकीचं आहे. त्याचे विचार आजही कायम आहेत.<br />
आणि समजा ह्याचे शिक्षण वा वावर रंजल्यागांजलेल्या वस्तीत झाला असे म्हटले तर ह्या गुन्हेगाऱ्याच्या वकिलाचे विचार देखील तेच होते. त्याची मुलगी समजा हे असे काही करताना जर आढळली तर तिला तो जाळून टाकेल असे काहीसे तो म्हणाला. तिला शिक्षा करणे ही त्यांची नैतिक जबाबदारी.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
आपल्या आई, बहिण वा पत्नीला समाजात वावरताना कुठलेही भय वाटू नये असे वातावरण निर्माण करणे ही मात्र कुठल्याही पुरुषाची जबाबदारी नाही.<br />
<br />
शीला दीक्षित म्हणाल्या, "तुम्ही मुलांना वाढवीत असताना तुमचा मुलगा आणि मुलगी ह्यात कायम फरक करीत असता. त्याला पेलाभर दुध आणि तिला निम्म्याहून कमी दुध हे प्रकार सर्व घरात सर्रास चालतात. ह्यातून तुम्ही त्या मुलीपेक्षा तो श्रेष्ठ आहे हेच तर त्याच्या मनी बिंबवत जाता ना ?"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
ह्यामागे काय असावे ?<br />
<br />
म्हातारपणी मला मुलगाच बघणार आहे. </div>
<div style="text-align: justify;">
मुलगी तर लग्न करून दुसऱ्या घरी जाणार आहे.<br />
हा विचार ?<br />
<br />
"मेरे दो बेटे हैं." मेरठवरून दिल्लीला परतताना मला देण्यात आलेल्या गाडीचा चालक गप्पा मारत होता.<br />
"बडा थोडा खेलकूद में ज्यादा वक्त गुजारता हैं. पर छोटा पढाई में एकदम आगे है. क्लास में दो लडके हैं. पहला नंबर लाने के लिये इन दो बच्चों में आगे पीछे चलता रहता है."<br />
"बढीया है. पर जो बडा बेटा है उसे कौनसे खेल में ज्यादा दिलचस्पी है ?"<br />
"ज्यूडो कराटे."<br />
"हमको ये ध्यान में रखना चाहिये कि हम जिनको बडा कर रहे हैं वो थोडेही सालों में घर के बाहर कदम रखने वाले हैं और बाहर कि दुनिया को हमारे बच्चो से कोई खतरा ना हो." हे माझ्या तोंडून बाहेर पडलं ह्याच्या मागे काय कारण असावं ? विचारल्याच्या पुढल्या क्षणाला मी विचारात पडले होते.<br />
"हा… हा… वो बात तो एकदम सही हैं. हमें सिर्फ अपने बुढापे में देखभाल करने के लिये अपने बच्चों को बडा नही करना चाहिये. संस्कार तो देनेही चाहिये."<br />
<br />
कुठल्याश्या एका गल्लीत दोन पुरुष लहानाचे मोठे होत आहेत. <br />
त्यांना चांगले नागरिक घडवण्याची जबाबदारी ज्याने मोठ्या आत्मविश्वासाने अंगावर घेतली आहे; असा माझ्या देशाचा एक नागरिक माझ्या समोर बसला होता. <br />
<br />
माझ्या मनावर भयाचा पगडा अधिक आणि व इतरांवरच्या विश्वासाला उतरती कळा लागली आहे.<br />
माझ्या बोलण्यातून हे माझ्या लक्षात आले. <br />
<br />
मला मुलगी आहे.<br />
तिला वाढवताना आपण धोकादायक समाजात वावरत आहोत हे भय वा ही जाणीव ठेऊनच मला तिला वाढवायला लागलेलं आहे.<br />
पण हे तर जगाच्या पाठीवर मला कुठेही करायलाच हवंय नाही काय ?<br />
दुबईत असताना काय माझी लेक सुखरूप होती ?<br />
आम्हा दोघींच्या बाजूने जाताना अरबी माणसाने त्याच्या भाषेत काहीतरी अश्लील शब्द उचारले आहेत हे ती भाषा न समजून देखील मला आणि तिलाही कळले.<br />
हा अनुभव एकदा वा दोनदा नव्हे, तर आम्ही दोघींनी बऱ्याचदा घेतला.<br />
<br />
"ज्यांची मुले हे अशा प्रकारचे घृणास्पद गुन्हे करतात त्यांच्या आयांना शिक्षा द्यायला हवी." माझी मोठी बहिण ताडकन म्हणाली.<br />
"सकाळी मुलाला उशिरापर्यंत झोपून देणे आणि मुलीला मात्र लवकर उठून काम करायला लावणे, जेवायला वाढताना त्याच्या ताटात कोंबडीचे तुकडे देणे आणि लेकीला फक्त रस्सा देणे, हे काय आहे ? ह्याच विचारांतून तर हे असे पुरुष तयार होतात !"<br />
"मला वाटत नाही की आपल्या मुलाला कसे वाढवायचे ह्याचे विचारस्वातंत्र्य कुठल्या बाईला मिळत असेल." मी म्हटले.<br />
<br />
एकदा कानावर पडलेली लघुकथा आठवली. त्यातली एका भावाची शिक्षणासाठी झुरणारी बहिण आणि तिचे दु:ख समजून घेणारा भाऊ. त्यांचे वडिलच तर त्या मुलीच्या शिक्षणाच्या आड येत होते. आणि त्यांच्या आईला तिचे दु:ख कळून देखील आपल्या नवऱ्यापुढे तिचे काहीही चालत नव्हते.<br />
<br />
'आपल्याला मुलगा आहे आणि आपल्या बहिणीला फक्त तीन मुलीच आहेत' ह्याच्यात आपण काही फार मोठा तीर मारला आहे अशा पद्धतीत माझ्या सख्ख्या मावशीने माझ्या आईचा केलेला अपमान मी स्वत: अजून विसरले नाही. बहुधा माझी आई हे कधीच विसरून गेली असावी. शेवटी आईच्या तिन्ही मुली स्वत:च्या पायावर व्यवस्थित उभ्या राहिल्या आणि मावशीचा मुलगा दारू पिऊन अवेळी मरून देखील गेला. त्याला वाढवताना मावशीने आणि तिच्या नवऱ्याने केलेल्या चुका तेव्हा नाही पण आता कळतात. आणि माझ्या आईवडिलांनी वेळोवेळी घेतलेले निर्णय त्यावेळी जरी अजिबात आवडले नाहीत तरी आज त्या निर्णयांमागची भूमिका कळते.<br />
<br />
म्हणतात वयाच्या दहाव्या वर्षापर्यंत जे संस्कार होतात ते आयुष्यभर आपल्या बरोबर रहातात. आणि त्या कालावधीत मूल आपल्या आईच्या कुशीत अधिक असते. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
म्हणजे त्याच्यावर चांगले संस्कार करण्याची जबाबदारी फक्त तिची ?</div>
<div style="text-align: justify;">
सगळ्या वाईटाचे ओझे तिचेच ?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
अशा बलात्कारी मुलाला वाढवण्यापेक्षा त्याच्या जन्माक्षणी मी त्याच्या नरडीला नख का लावले नाही असे त्या मातेला का वाटू नये ?<br />
<div style="text-align: justify;">
त्या उलट 'माझ्या मुलाला / नवऱ्याला फाशी दिल्याने काय बलात्कार थांबणार आहेत' ? हे असे उफराटे प्रश्न तिला व त्याच्या बायकोला पडावेत ?<br />
<br />
आणि… ही बंदी का ?<br />
तुम्हाला तुमचा चेहरा समोरच्या आरशात दिसला म्हणून ? </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
हल्ली कोणाच्या पोटी जिजाबाई जन्माला येत नाही. <br />
त्यामुळे शिवाजी जन्माला येण्याचा प्रश्न उद्भवत नाही ! </div>
<br />
वाटतं...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
जिच्या हाती फाशीची दोरी ती जगाते उद्धारी !</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-7367236693375542632014-11-06T22:26:00.001+05:302014-11-06T22:26:43.181+05:30रोपटं<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
माझ्या मनात येणाऱ्या चांगल्या विचारांना मला धरून ठेवावसं वाटतं. </div>
<div style="text-align: justify;">
स्वच्छ, निर्मल पाणी वाहून जाऊ नये म्हणून एखादा बांध घालावा तसं. <br />कारण,<br />कारण मी बघितलंय…<br />माझेच कोमल विचार मला उघड्यावर टाकून निघून जाताना मी माझ्या उघड्या डोळ्यांनी बघितलंय. <br />आणि मी रिकामी होत राहिले. <br />मात्र एखाद्या घड्याला भोक पडलं आणि पाणी निसरून गेलं म्हणून घडा रिकामाच राहील ह्याची काय शाश्वती ?<br />त्यात झुरळं, किडामुंगी, कोळीष्टकं नाहीनाही ते जमत राहिलं. <br />तीन दशकं उलटली. <br />आज आता पुन्हा एकदा माझा घडा निर्मळ पाणी भरू बघतंय.<br />त्यात ती सगळी जळमटं निघून जावीत ही इच्छा. <br />आणि घड्याला पडलेलं भगदाड ?<br />त्यातूनच एखादं रोप फुटावं… <br />निळ्या निळ्या आभाळाकडे त्याने झेपावं… <br />त्या रोपाने माझ्या हळव्या मनाला सावरावं… <br />ओंजारावं…गोंजरावं… <br />आणि कधी एखाद्या झुळूकीसह जेव्हा हे माझं वेडं मन उडू इच्छेल… <br />तेव्हा ?</div>
<div style="text-align: justify;">
तेव्हा त्याने त्याला मुक्त उडू द्यावं.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-66562850995347495512014-10-12T16:48:00.000+05:302014-10-12T16:48:24.262+05:30अम्मा, आन्डू ? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
रात्र झाली होती. सूर्याने सगळा फाफटपसारा आवरला होता व चंद्राने रंगमंचावर एन्ट्री घेतली होती. मला चंद्र एकूणच फार आवडतो ह्याचं कारण बहुतेक तो शुभ्र असतो हे असावं. मी आणि माझी लेक, आम्ही दुसऱ्या गावात होतो. हॉटेलच्या सज्ज्यात मी उभी होते. दिवसा उजेडी दूर डाव्या हाताला समुद्राचा छोटा निळा आयत दिसला होता. आता त्याची फक्त गाज ऐकू येत होती. ह्या गावचा समुद्र दिसायला देखील सुंदर होता. वर काळंकुट्ट आभाळ, त्यात शुभ्र फुगीर चंद्र आणि बोलक्या समुद्राची दुरून कानावर येणारी गाज. बस. अजून काय हवे ? मी सुखावर तरंगत होते. तेव्हा जाणवले, चंद्राचा आजचा अख्खा प्रवास मी म्हटले तर निरखू शकते. माझ्या आणि त्याच्या मध्ये एकही अडथळा उभा नव्हता. मी लगेच आत गेले आणि अंगाखाली घ्यायला उशा घेऊन आले. लादीवर टाकल्या आणि दिले त्यावर अंग लोटून. म्हटलं आज तू आहेस आणि मी आहे. नेहेमी नेहेमी कुठल्या ना कुठल्या इमारतीमागे निघून जातोस आणि मग मला फार हिरमुसायला होतं. आता वर आकाशात तो आणि खाली जमिनीवर मी. थोडा वेळ गेला. आणि का मला वाटलं कोण जाणे. मी हात लांब केला. आणि त्या रात्री माझा हात थांबलाच नाही. म्हणजे ? म्हणजे नेहेमी आपण हात लांब किती करू शकतो ह्यावर आपल्याच हाताची बंधने असतात. पण ती रात्र अनोखी होती. त्या रात्री, त्याच्या आणि माझ्या मैत्रीत माझा हात देखील आडवा आला नाही. मी लांब करत गेले आणि हात लांब होत गेला. आणि शेवटी ? शेवटी शुभ्र चंद्राला स्पर्श करूनच थांबला. मग ? मग काही नाही. मग मी चंद्र आकाशातून उचलला. म्हणजे आपण जमिनीवरून जसा कागद उचलतो तसा, मी आकाशातून चंद्र उचलला आणि माझा हात मागे घेतला. मग कागद उचलल्यावर जशी जमिनीवरची ती जागा रिकामी होते, तसं आकाश रिकामं झालं. मी माझ्या मांडीवर त्याला घेतलं आणि थोडं गोंजारलं वगैरे. तेव्हढ्यात मला दुरून कुठून तरी लहान मुलाचा आवाज ऐकू आला. तो त्याच्या भाषेत त्याच्या आईला काहीतरी सांगत होता. "अम्मा, आन्डू गोन्डू आन्डू गोन्डू !" त्यातलं अम्मा हे एव्हढंच मला कळलं. पण मग चंद्र मला म्हणाला की तो लहान मुलगा आईला विचारतोय की अम्मा, आत्ता तर चंद्र आकाशात होता ! मग आता कुठे गेला ?! हे चंद्राचं भाषांतर ऐकून मला फारच हसायला आलं ! म्हणजे माझ्याबरोबर गप्पा मारायला मी चंद्राला घेऊन आलेय आणि आता कोणालाच चंद्र दिसत नाहीये हे म्हणजे कायतरी भारीच होतं ! असं होऊ शकतं हे कधी माझ्या तसं लक्षातच आलं नव्हतं ! कधी काही रस्त्यात पडलेलं दिसलं तर आपण काही ते उचलायचं नाही असं आपले आईबाबा शिकवतात त्यामुळे आपण कधी तसे प्रयत्न करीत नाही ! पण आज मी साधा हात काय वर केला तर चंद्र माझ्याबरोबर गप्पा मारायला आला ! भारीच ! पुन्हा एकदा "अम्मा, आन्डू गोन्डू आन्डू गोन्डू !" समुद्राच्या बोलांमध्ये हे आहेच काहीतरी ! "अगं, तो लहान मुलगा घाबरलाय ! अचानक मी नाहीसा झालो म्हणून !" चंद्र मला म्हणाला ! लहान मुलं म्हणजे एक वैतागे ! कसली पण भीती वाटू शकते त्यांना ! असू दे ! घाबरू दे त्याला ! मला चंद्राशी कित्येक वर्षांच्या गप्पा मारायच्या होत्या ! मी खूप खूप लहानपणी देखील आजीच्या घराच्या पायऱ्यावर बसून त्याच्याशी कायकाय गप्पा मारी ! त्या त्याला आठवतायत का हे देखील मला त्याला विचारायचं होतं ! मी का म्हणून सोडू त्याला लगेच ?! नाही का ? पण...पण ते पोरगं फारच रडायला लागलं ! आणि रडण्याला थोडीच काही भाषा असते ! रडणं म्हणजे रडणं ! आता त्यात काय हा भाषांतर करणार ?! तो फक्त माझ्याकडे बघत बसला ! आणि मी त्याला नाक मुरडून दाखवलं ! इतक्यात आतल्या खोलीतून माझ्या लेकीने मला विचारलं, " आई, ते बाळ का रडतंय ?" हिला एक सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं हवी असतात ! तोपर्यंत मी चंद्राला धरून ठेवलं होतं ! "मला काय माहित ?!" मी तिला म्हटलं. चंद्राने डोळे वटारून माझ्याकडे बघितलं ! म्हणजे मी खोटं बोलले ना म्हणून ! आणि आपण असं आपल्या मुलांशी खोटं बोललो तर मग ते आपल्याशी खोटं बोलले तर आपण तक्रार कशी करणार ? म्हटलं, हे काही खरं नाही ! ही बाहेर आली तर बघेल माझ्या हातात आणि म्हणेल हा कसला पांढरा तुकडा घेऊन बसलीयस वेड्यासारखी ! मी त्याच्याकडे बघितलं तर तो आकाशाकडे नजर लावून बसला होता ! लहान मूल…हरवल्यासारखं ! मला असं कोणी दु:खी झालेलं अजिबात आवडत नाही ! म्हटलं जा ! नकोच तू मला ! मी पुन्हा हात लांब केला आणि पुन्हा माझा हात लांब झाला ! रबरबॅण्ड सारखा ! दिला ठेऊन परत आकाशात ! जिथून घेतला होता, अंदाजे त्याच्या थोडं पुढे ! कारण तो आणि मी किमान दहा मिनिटं तरी एकत्र होतो आणि तो दहा मिनिटं आकाशातून गायब होता ! म्हणून ! "अम्मा !" पोरगं टाळ्या वाजवून आईला हाका मारू लागलं ! "आन्डू गोन्डू आन्डू गोन्डू !" त्याची अम्मा त्याला म्हणाली ! आता मला कोण सांगणार ती बाई काय बोलली ते ?! श्या ! मी मनात म्हटलं ! तर मला माझ्या कानात हळूच ऐकू आलं ! "अगं, त्या बाई त्यांच्या लेकाला सांगतायत की बघ, तुला सांगत नव्हते चांदोबा ढगाआड गेला असेल, येईल इतक्यात बाहेर !" मला हसूच आलं ! मी खोखो हसले !</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"आई ! एकटीच काय हसतेयस गॅलेरीत बसून ! आत ये पाहू ! एकतर थंडी वाजतेय !" आपली मुलं मोठी झाली की हि अशी आपल्यालाच ओरडतात ! श्या ! मी जागेवरून उठले आणि सगळ्या त्या चारपाच उशा घेऊन आत वळले ! लेकीने तिच्या पुस्तकातून डोकं वर उचलून माझ्याकडे बघितलं. मी पटकन तिच्याकडे गेले आणि तिच्या कपाळावरच्या आठ्या हाताने पुसून टाकल्या ! आणि ती आणि मी दोघी हसत सुटलो ! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...ती का हसली माहित नाही, पण माझ्या हाताला चंद्राचा स्पर्श अजून जाणवत होता ! </div>
<div style="text-align: justify;">
आणि म्हणून मी हसत होते !</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-35112792089216888872014-09-30T15:24:00.001+05:302014-09-30T15:28:30.726+05:30 अजून एक व्यक्तीचित्र<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
घरी असलं की काय करू आणि काय नको असं होत असतं ! पुस्तक वाचू, गाणी ऐकू की चित्र काढू ! एक जाडजूड पुस्तक चालू केलंय वाचायला. आणि माझ्या इतर उद्योगांत, हे पुस्तक माझे काही महिने तरी गिळंकृत करेल ! मध्यंतरी दिवसाला एक चित्र असा संकल्प केला होता खरा पण तो संकल्प फक्त काही दिवस चालला. चित्र काढण्यास कंटाळा आला असे नाही, पण नाना उद्योग उगवत गेले आणि त्यांची छाटणी करण्यात माझं हे गवतफूल वेचायचे राहूनच गेले. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
परवा मात्र पुन्हा एकदा ब्रश हातात धरला आणि एक व्यक्तीचित्र रेखाटलं. आता ज्या छायाचित्रावरून मी हे चित्र काढलं ते तर मी तुम्हाला इथे दाखवू शकत नाही. त्यामुळे ते मी तंतोतंत काढलं आहे की नाही हा प्रश्न तुमच्या मनात अनुत्तरितच रहाणार आहे !</div>
<div style="text-align: justify;">
;)</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oqpYG-HVsPs/VCp9q6Ytm2I/AAAAAAAAFAg/AvLuR_3fCPo/s1600/10672242_10154629226925080_9056177330994491503_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oqpYG-HVsPs/VCp9q6Ytm2I/AAAAAAAAFAg/AvLuR_3fCPo/s1600/10672242_10154629226925080_9056177330994491503_n.jpg" height="320" width="229" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<span id="goog_952967376"></span><span id="goog_952967377"></span><br /></div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-23102234825491998682014-09-18T21:14:00.001+05:302014-09-18T21:15:43.758+05:30न्यूटनची उडी <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
एकूणच सज्ज्यात उभं राहून बाहेर बघायला मला आवडतंच. <br />
वाटतं आपण कोणीही असू शकतो. हे हाडामांसाचं फक्त एक आवरण आहे. ते मी पांघरलेलं आहे. तात्पुरतं. पुढल्या क्षणी जर मला वाटलं तर हे पांघरूण झुगारून देऊन समोरच्या आसमंतात पंख पसरून उडून जावं…तर ते तसं करण्याचा अधिकार मला आहेच. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
समोर आंब्याचं हिरवंगार झाड. आभाळाने धुवून वाळत ठेवलेलं. फळाचे महिने संपलेले. झाड मोकळंढाकळं. ओटीपोट रिकामं. एका डहाळीवर चिमणी. दुसऱ्या फांदीवर पोपटाचं पिल्लू. त्याला जगण्याची नवलाई. समोर जुन्या इमारतीखाली डांबर जाळत एक पिवळट बनियन घातलेला पुरुष. <br />
काय विचार करीत असेल तो ? <br />
आज संध्याकाळी चार पैसे हातात येतील. त्यात झ्याक एक बाहुली येल. बनी खुश होल.<br />
की… <br />
हिच्या बांगड्या परवा वाढवल्या नाही का ? जाताना घेऊनच जाऊ… <br />
की… <br />
आंटीकडे जाऊन बरेच दिवस झालेत….!<br />
<br />
समोरच्या फांदीवर कावळा बसला. तो नसता आला तरी चाललंच असतं. असा एक सुतार बाबांनी शोधला होता. तो नसता आला तरी चाललंच असतं. त्याची नजर वाईट आहे असं बाबांना सांगितलं तर त्यांना ते पटलं नाही. तरी आई सांगत होती…त्याची नजर वाईट आहे हे मुलींनाच कळणार नाही का ? तुम्हाला कुठून कळणारे ? पण बाबांनी काही ऐकलंबिकलं नाही...आमचं नाहीच आणि आईचं पण नाही. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
चिमणीचा आत्तापर्यंत उत्तर ते दक्षिण शोध झाला होता. आणि पोपट ? कोण जाणे. नाही दिसला. म्हणजे माझ्या आयुष्यात हा कावळा आला आणि पोपट निघून गेला. <br />
कावळा शांत का बसत नाही ? कावकाव कावकाव.</div>
<div style="text-align: justify;">
त्याला त्याच्या आतला आवाज ऐकायचा नसतो का ? ज्याला असा आपल्या आत्म्याचा ध्वनी ऐकावयाचा नसतो तो असा बोंबाटत असतो. </div>
<div style="text-align: justify;">
खाली बघितलं तर मी फक्त पहिल्या मजल्यावर उभी होते. <br />
म्हणजे तसंही हे आवरण वगैरे फेकून उडून जाऊन काही फारसा उपयोग नव्हता. न्यूटनने जर गुरुत्वाकर्षणाचा शोधच नसता लावला तर माणूस कधीतरी उडू शकला असता का ? म्हणजे उगाच आपण शोधात बंद झालो ! न्यूटनमुळे उडी मारली की आपल्याला खालीच येणं भाग पडतं ! आपण उडू शकत नाही !<br />
वैतागे !</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
डॉक्टरांच्या मदतनीस बाईंनी हाक मारली म्हणून मी आत जायला वळले.<br />
कावळा बसला केकाटत.<br />
डांबरी माणूस डांबर जाळीत.<br />
आणि… <br />
वेड्या न्यूटनच्या आत्म्याला उचकी लागली !<br />
डॉक्टरांसमोरील खुर्चीत बसता बसता मला ऐकू आली.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-27124748549726564862014-08-10T00:32:00.000+05:302014-08-10T00:32:35.030+05:30म्हणतात...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
गळणाऱ्या एकेक पानाने, पुन्हा रिकाम्या देठावर लगडावे म्हटले तर जमेल काय ?<br />आणि तेही जमलेच तर ते पान 'इथून मी फार लवकर निखळतो' म्हणून कुठल्या दुसऱ्या देठाला चिकटेल काय ?<br /><br />…पुन्हा मी माझ्या सोळाव्या वर्षात शिरले तर… <br />आजही मला वाटतं, कॉलेजच्या त्या तळमजल्यावरच्या मोठ्या खिडकीपाशी तासनतास बसून मी दूरवर धुसर दिसणाऱ्या त्या प्रवेशद्वारावर नजर लावून बसेन. <br />तुझीच वाट बघत.<br />सकाळी आईची नजर चुकवून तुझ्यासाठी भरून आणलेला डबा…तसाच पुन्हा घरी परतेल…संध्याकाळी आईची नजर चुकवून, केराच्या डब्यात…पाच चपात्या आणि तुला आवडणारी भुर्जी.<br />अन्नदेवतेने शाप द्यावा असे म्हटले असते तर…?<br />अन्नाला मोताद होण्याची वेळ आली असती !<br /><br />म्हणतात, ज्याच्यावर आपलं प्रेम आहे त्याच्यावर नव्हे…ज्याचं आपल्यावर प्रेम आहे त्याच्यावर आपलं आयुष्य सोपवावं. </div>
<div style="text-align: justify;">
.........</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
कोणी शहाणा म्हणेल…<br />दुसऱ्या कोणावर आपलं आयुष्य सोपवावच का ?<br />आपलं आयुष्य आपण सांभाळावं !<br /><br />हे सोळा वर्षाच्या कानांना सांगून बघा !<br />त्या नाजूक कानांमधून त्यावेळी नाजूक फुलं बहरत असतात !<br />दाट हिरवीगार झाडी ! <br />त्यावर रंगीबेरंगी फुलं !<br />आणि शेकडो फुलपाखरं वगैरे !!<br />ठार बंद !</div>
<div style="text-align: justify;">
कान !</div>
<br />
<br />
<br /></div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-76580147098786062962014-08-05T10:24:00.000+05:302014-08-05T10:24:00.426+05:30पाट...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-_aHPexMhAdw/U-BjNS7mQoI/AAAAAAAAE7Q/UcS4raFdWkk/s1600/Paat.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-_aHPexMhAdw/U-BjNS7mQoI/AAAAAAAAE7Q/UcS4raFdWkk/s1600/Paat.jpg" height="397" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-91796383900612471382014-08-04T13:31:00.000+05:302014-08-04T13:31:01.560+05:30 एक चित्र...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-o0Q3wLopF3g/U989jBl_YnI/AAAAAAAAE64/Dju8sQxlB3E/s1600/Ashru-Sutr.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-o0Q3wLopF3g/U989jBl_YnI/AAAAAAAAE64/Dju8sQxlB3E/s1600/Ashru-Sutr.jpg" height="318" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-21374353183317643012014-06-24T18:03:00.000+05:302014-06-24T18:03:12.737+05:30माझे वीस सेकंद !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://<iframe width="420" height="315" src="//www.youtube.com/embed/7eDQSl4xbVA" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>" target="_blank"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/7eDQSl4xbVA" width="420"></iframe></a><br /></div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-19121740248150639442014-04-19T15:20:00.000+05:302014-07-11T10:06:34.121+05:30झिम्मा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
परवा वाचनालयात गेले दिवाळी मासिक परत करायला. तेव्हा दूर नजरेसमोर
'झिम्मा' मोठ्या दिमाखात उभे दिसले. विजयाबाई मेहता ह्यांचे आत्मकथन ! माझी
वर्गणी ही फक्त दिवाळी मासिकांसाठी असल्याने मला हे पुस्तक हातात मिळणार
नाही हे नक्की. तरी म्हटलं विचारून बघू. समोर बसलेल्या बाईंनी मान वर देखील
न करता नकारार्थी मान हलवली तेव्हा मी जरा खट्टूच झाले. मात्र कधीकधी
एखाद्या पुस्तकाचीच इच्छा असते बहुधा ! त्यामुळे त्याच दिवशी संध्याकाळी
मैत्रिणीच्या घरी गेले बऱ्याच दिवसांनी निवांत गप्पा मारायला तर काका
म्हणाले, "आहे तर ! माझ्याकडे आहे झिम्मा !" लगेच मी ते ताब्यात घेऊन टाकले !
आणि मग पुढले आठ दहा दिवस फक्त झिम्मा !<br />
<br />
आता हे काही झिम्माचे परीक्षण नव्हे. कारण तितकी माझी कुवत नाही. फुका
कशाला आव आणावा ? मात्र मी खूप शिकले ह्या पुस्तकातून. जसं सारेगम
कार्यक्रमामध्ये जेव्हा हृदयनाथ मंगेशकर एखाद्या चालीविषयी बोलत तेव्हा,
कित्येक वर्ष अगदी मान डोलावत ऐकलेले गाणे मी नव्यानेच ऐकू लागले. जसं
मास्टरशेफ ऑस्ट्रेलिया मी आणि माझी लेक मोठ्या आवडीने बघत असू त्यावेळी, विविध देशांतील पदार्थ आपल्या समोर जेव्हा आणून ठेवले जातात, तेव्हापासून तो
अगदी जीभ ते पोट हा प्रवास करेस्तोवर त्याकडे नक्की कसे बघावे, त्यातून
आनंद कसा घ्यावा हे मी शिकले. तसंच अगदी तस्सच एखादे नाटक आपल्यासमोर
जेव्हा उभे रहाते…आणि आपण मारे थाटात बसून ते बघतो त्यावेळी त्यातील
प्रत्येक हालचालीमागे जो विचार आहे तो आता माझ्यासमोर पोचू लागला ! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
मध्यंतरी पृथ्वी थिएटरमध्ये गुलाजारांचे एक नाटक बघण्यात आले होते. आधीच
पृथ्वीच्या अर्धवर्तुळाकार बैठकीत बसून एखादे नाटक बघणे हा एक अविस्मरणीय
अनुभव असतो. त्यातून जे काही त्या दिवशी नजरेसमोर घडले ते अकल्पनीय होते.
संगीत, अभिनय, प्रत्येक कलावंताची एकेक हालचाल. डोळ्यात अक्षरश: पाणी. ते
तेव्हा का उभे राहिले ह्याची समज मला आज आली. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
अगदी बालपणापासून अंगात असलेली बाईंची अभ्यासू वृत्ती. पानोपानी त्याचा
प्रत्यय येतो. आणि पानोपानी मी स्वत:कडे बघत होते. काय आमच्या घरात अभ्यासू
वातावरण नव्हते ? होते. प्रचंड होते. पुस्तकांनी मागील भिंती हळूहळू
दिसेनाश्या होत होत्या. बाबांशी विविध विषयांवर चर्चा करण्यासाठी येणाऱ्या
मंडळीची संख्या वाढती होती. आबालवृद्ध…सगळेच. मग मी ह्या ज्ञानगंगेत राहून
कोरडी कशी राहिले ? दुर्दैव. काही असामान्य हातून घडण्यासाठी जी दृष्टी
लागते, जी वृत्ती लागते तिचा अभाव. आणि त्यातून वयाच्या सोळाव्या वर्षी
प्रेमात पडल्यावर तर वाटलं की हेच आयुष्य. म्हणजे
प्रेमबीम…संसारबिंवसार…मुलंबिलं ! कर्म माझं ! बाईंनी संसार केला…मुलं
वाढवली. मात्र आपली अभ्यासाची ओढ…तिच्याशी फारकत आजतागायत घेतली नाही. आपली
आई, आपल्या पहिल्या सासूबाई दुर्गा खोटे. आपल्या दुसऱ्या सासूबाई, नवरे
ह्या सगळ्याच्या पाठींब्यामुळे आपण हे सर्व करू शकलो ह्याची जाणीव
त्यांच्या लिखाणातून दिसतेच. पाठींबा त्यांच्या मंडळींचा आणि जोम
स्व:शक्तीचा.<br />
<br />
माझ्या आयुष्यात त्यांचे एकही नाटक मी पाहिलेले नाही. म्हणजे मी अगदी
लहान होते त्यावेळी त्यांची नाटके वाहवा मिळवत होती. आणि त्या काळी काही
रेकॉडिंग करून जतन करण्याची प्रथा नव्हतीच. त्यामुळे आपल्यापर्यंत त्यांचे
कर्तुत्व तसे काही पोहोचत नाहीच. मात्र त्यांनी त्यांच्या शब्दांतून जे
आपल्यासमोर जे नाट्य उभं केलं आहे ते मला तरी फार मोहवून गेलं. <br />
<br />
आयुष्य जगताना संकटं आणि अडचणी कोणासमोर उभी रहात नाहीत ? सतत
काहीनाकाही कामाने स्वत:ला वेढून घेण्याची वृत्ती…आणि त्यातूनच आलेल्या
संकटाला मागे टाकून पार पुढे निघून जाण्याची शक्ती. रोजच्या आयुष्यात देखील
कितीतरी आहे त्यांच्याकडून घेण्यासारखं.<br />
<br />
मी विचार केला होता…किंवा केला आहे…त्यांच्या एखाद्या कार्यशाळेत
सहभागी होण्याचा. कॉलेजमध्ये असताना माझ्या बाबांनी मला नाटकात काम
करण्याला अनुमती तर दिलीच नसती. ही तर काळ्या दगडावरची रेघ. मग काय मी आता
नाटकात काम ? छ्या ! ते आपले क्षेत्र नव्हे. परंतु विजया मेहता बाईंसोबत, त्यांच्या काम करण्याच्या पद्धतीत जर मला काही दिवस काढता आले तर का नाही ? ती वृत्ती, तो अभ्यासू बाणा जवळून अनुभवता आला, त्यातला एखादा कण टिपता आला तर, का नाही ?<br />
<br />
झिम्माची
<a href="http://www.loksatta.com/lokrang-news/book-review-of-zimma-102183/" target="_blank">कमलाकर नाडकर्णी </a>ह्यांनी केलेली समीक्षा. मला फार पटली आहे असे नव्हे. उलट
त्यांना ज्या त्रुटी वाटल्या त्या मला जमेच्या बाजू वाटल्या !
असो. इथे लिंक दिली आहे, जेणेकरून झिम्मावर तुम्हाला समीक्षा स्वरूप काही वाचावेसे वाटले तर तुमच्या हाताशी असावे. <br />
नाही का ?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-82177282286972454602014-04-14T14:36:00.000+05:302014-04-14T14:37:21.784+05:30वस्तू...?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
सगळ्या पुरुषांना एकाच रांगेत बसवणे हे एखाद्या सज्जन पुरुषासाठी अन्यायकारक ठरेल. आणि असे काही करणे हे चुकीचेच. मात्र आपल्या नेहेमीच्या उठबशीतील एखादा मित्र जेव्हा विचित्र काही बोलून जातो तेव्हा आपण व्यवसायानिमित्त का होईना परंतु चुकीच्या पुरुषाच्या सहवासात असतो ह्याची जाणीव होते.<br />
<br />
घडला तो प्रसंग असा…<br />
<br />
"ही ह्याची ह्याची 'माल' होती." मी माझ्या कथित मित्राच्या बाजूला उभी होते व त्याच्या संगणकावर असलेली एका मॉडेलची छबी बघून कौतुक करत होते.<br />
"त्याचा काय संबंध ?"<br />
"नाही…सांगतोय. तिचे संबंध होते त्याच्याबरोबर."<br />
"गरज नाही सांगण्याची. असतील संबंध…पण त्याच्याशी तुमचा आणि माझा काडीचाही संबंध नाही. आणि त्याहूनही महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे एखाद्या स्त्रीला तुम्ही 'माल' म्हणताय हेच फार चुकीचे आहे !" माझा चढा आवाज आजूबाजूला बसलेल्या इतर पुरुषवर्गाने ऐकला हे नक्की.<br />
"हो काय ? बरं." चूक मनापासून मान्य नसताना समोरच्याला फक्त गप्प करण्यासाठी उडवाउडवी केलेली असली की ती त्रासदायक होते.<br />
<br />
ज्याला मित्र म्हणत होतो, त्याच्याकडून जे शब्द उच्चारले गेले त्यातून त्याचा एक घातक कंगोरा माझ्या नजरेसमोर आला. आपण हातात कलायडीस्कोप फिरवत असू आणि अचानक आत गोलगोल फिरणाऱ्या वर्तुळावर एखादा राक्षसी चेहेरा समोर यावा आणि आपण दचकुन जावं…असं काहीसं. <br />
<br />
एखाद्या पुरुषावर संस्कारांचे बंधन असल्यास हा विचार त्याच्या मनोसरोवरात वर तरंगताना फारसा दिसत नाही. परंतु, संधी मिळताच वर उसळी मारतो हे नक्की. आणि त्यातून एका स्त्रीसमोर दुसऱ्या स्त्रीचा 'माल' असा उल्लेख असभ्य. मग अगदी ती स्त्री कोणत्याही कारणाने देहविक्रय करीत असली तरीही तिला 'माल' म्हणणे हे सद्गृहस्थाचे लक्षण नव्हे.<br />
<br />
बलात्कार करणाऱ्याचे, त्याच्या तावडीत सापडलेल्या एखाद्या स्त्रीवरचे भीषण अत्याचार वाचले, की हे हिंस्त्र श्वापद पुरुषामध्ये दडलेले असते व संधी मिळताच उफाळून वर येऊ शकते अशी भीती का वाटू नये ?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
त्याहून अधिक म्हणजे हिंस्त्र श्वापदाची अशा प्रकारची झडप ही फक्त एक चूक म्हणून लक्षात घेतली जावी असे आपले नेते देखील उदार मनाने आपल्या भाषणात बोलू लागतात तेव्हा त्यांच्या दडलेल्या श्वापदाने अशाच प्रकारे उसळ्या मारून किती हल्ले केले असतील की काय असे वाटू लागते.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-10272707847556904552014-04-04T15:38:00.001+05:302014-04-04T17:44:32.725+05:30चित्र...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
एखादं चित्र मनात घर करून रहातं.</div>
<div style="text-align: justify;">
पुन्हा पुन्हा नजरेसमोर तरळत रहातं. <br />
जणू संथ वहाणाऱ्या पाण्यावर तरंगणारं पान. <br />
कधी नजरेला पडतं तर कधी हलकेच पाण्याखाली लपून बसतं. <br />
<br />
तसंच एक चित्र का कोण जाणे पण माझ्या मनाच्या कोपऱ्यात दडून बसलं आहे. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
त्यादिवशी मी रत्नागिरीत होते. काही तास फक्त थांबायचं होतं व परतीच्या रस्त्याला लागायचं होतं. मी हॉटेलच्या खोलीमधील खिडकी उघडली. खिडकीबाहेर आपल्याच नादात डोलणारी आंब्याची डहाळी नजरेस पडली. आणि तिच्यावर झोका घेणारी कोकिळा !<br />
<br />
काही गोष्टी मला वाटतं आपल्या रक्तात वहात असतात. दडून. </div>
<div style="text-align: justify;">
आपल्याच रक्तात वहाणाऱ्या गोष्टींचा आपल्यालाच थांगपत्ता नसतो.<br />
<br />
मलाही बाबांच्या गावी घर हवं. <br />
लालचुटूक कौलारू घर. <br />
त्याला जावं तिथे खिडक्या हव्यात. <br />
समोर आंब्याचं झाड हवं. <br />
आंब्याचं झाड मला सतत दिसायला हवं.</div>
<div style="text-align: justify;">
आणि आंब्याच्या झाडाला देखील सतत नजरेला मी पडायला हवी.<br />
आम्ही दोघे सखेसोबती. <br />
झाडावर कोकिळा हवी.<br />
पानांची सळसळ. </div>
<div style="text-align: justify;">
जोडीला तिने जोडीदाराला घातलेली साद...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
… मात्र तिच्या सादेला प्रतिसाद मिळावा !<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-7613789609837131352014-02-18T11:40:00.001+05:302014-02-18T12:18:54.533+05:30चाँद तन्हा है...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
चाँद तन्हा है, आसमां तन्हा,<br />
दिल मिला है कहाँ कहाँ तन्हा.<br />
<br />
बुझ गयी आस, छुप गया तारा,<br />
थरथराता रहा धुँआ तन्हा,<br />
चाँद तन्हा है...<br />
<br />
जिंदगी क्या इसी को कहते हैं ?<br />
जिस्म तन्हा है और जां तन्हा,<br />
चाँद तन्हा है...<br />
<br />
हमसफ़र कोई गर मिले भी कहीं, <br />
दोनों चलते रहे तन्हा तन्हा,<br />
चाँद तन्हा है...<br />
<br />
जलती बुझती सी रोशनी के परे,<br />
सिमटा-सिमटा सा इक मकां तन्हा,<br />
राह देखा करेगा सदियों तक,<br />
छोड़ जायेंगे ये जहाँ तन्हा,<br />
चाँद तन्हा है...<br />
<br />
...मीनाकुमारीने लिहिलेली दर्दभरी गझल तिच्याच दर्दभऱ्या आवाजात... <br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/SfoxlhiIsXY" width="420"></iframe><br /></div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-87265511348772908742014-02-11T10:02:00.001+05:302014-09-27T10:13:07.133+05:30मी खार... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
जितकं जमेल तितकं…</div>
<div style="text-align: justify;">
आणि ज्या प्रकारे जमेल तसं…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
मला मदत करायला आवडेल पण माझ्याकडे श्वास घ्यायला देखील फुरसत नाही… <br />
हे असं मी किती काळ म्हणणार ? काय ही माझी एक पळवाट आहे ?<br />
श्वास घ्यायला जर वेळच नाही तर तो श्वास आपल्या हृदयातून बाहेर पडणे कधी थांबवेल ह्याचा तसा पत्ता देखील लागत नाही. आज आहे, उद्या नाही. <br />
बेभरवश्याचे जिणे इत्यादी. <br />
<br />
मुंबईतीलमहानगरपालिकेच्या शाळांचा दर्जा सुधारण्याचे काम माझी काही मित्रमंडळी करत आहेत. <a href="http://www.ngocacr.com/" target="_blank">Citizens Association For Children.</a> त्यांच्या ह्या गेल्या आठ दहा वर्षांच्या मेहनतीच्या एकेक सुरस कथा ऐकल्यावर ह्यांचा धीर कसा काय नाही सुटला ह्याचे मला आश्चर्य वाटते. एकजुटीने आणि सहनशीलता पणाला लावून मंडळी हे काम करीत आहेत.<br />
<br />
माझा आपला खारीचा वाटा. <br />
<br />
उदाहरणार्थ त्यांचा लोगो तयार करून देणे, त्यांना वाटप करण्यासाठी लागणारी हॅन्डबिल्स डिझाईन करून देणे वगैरे वगैरे. विनामोबदला. मुंबईच्या नागरिकांकडून मदतीचा हात जर मिळाला नाही तर कोणाच्या आणि कोणत्या जोरावर हे काम मार्गी लागणार ?<br />
<br />
खाली आम्ही तयार केलेले एक हॅन्डबिल ठेवले आहे. बघून घ्या. आणि मुंबईत असलात, काही करू इच्छित असलात तर सहभाग घेऊ शकता. तिथे मोबाईल क्रमांक दिलेले आहेत. त्यावत आपण संपर्क साधू शकता. <br />
<br />
आणि तसेही आपल्या नकळत आपला श्वास घेतला जातोच… <br />
हे काम मात्र आपण जागरूक नागरिक म्हणून करावयाचे आहे…</div>
<div style="text-align: justify;">
:)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qRWNxMDM190/UvmnVhP_MGI/AAAAAAAAEwE/CDSMLA12mNg/s1600/CACR+Final+01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-qRWNxMDM190/UvmnVhP_MGI/AAAAAAAAEwE/CDSMLA12mNg/s1600/CACR+Final+01.jpg" height="320" width="226" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-47064369667245644652014-02-07T12:21:00.000+05:302014-02-07T12:21:05.596+05:30बाहुल्या... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div>
<div>
चालत्या गाडीच्या खिडक्या, ह्या नेहेमीच चांगले दृश्य फ्रेम करीत नाहीत. <br /><div class="">
समाजाच्या विविध स्तरातून काही क्षणांमध्ये गाडी प्रवास करीत असते. </div>
<div class="">
त्या क्षणांमध्ये आपण कधी फाटक्या भाकरीला मोताद असतो...</div>
<div class="">
तर कधी फक्त वेळ निघून जावा म्हणून १०० रुपयांच्या कॉफीचा आपण आस्वाद घेत असतो. <br />
</div>
तिचे
वय पाच ते सहा असावे. खांद्यावरून खाली लोंबकळणाऱ्या झिपऱ्या. पिवळट परकर पोलका. त्यावर तपकिरी रंगाचे वर्तुळाकार ठसे. कसलेच ठराविक आकार नसलेले. माझ्याकडे
तिची पाठ होती तेच बरे. डोळे नेहेमीच भेदून टाकतात. भर रस्त्यावरून कोणाकडेतरी वा कुठेतरी वळून बघत ती पळत होती. उजव्या काखेत अडकवून
तिने तिची कापडी सोबतीण दाबून धरली होती. ती नागवी. मळकट गुलाबी. हातपाय
हवेत. आपले आयुष्य त्या मुलीच्या हातात सोपवून टाकलेली. <br /><div class="">
<br />माझे डोके म्हणजेच एक लोहचुंबक आहे बहुधा. एखादे दृश्य येऊन माझ्या मेंदूच्या एखाद्या कोपऱ्यात थाडकन चिकटते. एकावर एक थप्पी बनून राहिलेली ही दृश्य मला वाटतं कधीतरी आतल्या आत झोंबाझोंबी करितात. आणि
मग एखादं खोलवर लपून गेलेलं दृश्य उसळ्या मारीत बाहेर येतं. वाळूवर पडलेल्या माश्यांच्या ढिगातून एखादा मासा तडफडत का होईना पण उड्या
मारीत पाण्यात पुन्हा शिरतो…आपले उर्वरित आयुष्य आपल्या पदरात पाडून
घेतो.</div>
<br />तिच्या एव्हढीच असताना माझी देखील एक बाहुली होती. पॅरीसवरून
आली होती. माझ्या हातात. इतक्या दूरवरून प्रवास करून आली म्हणून मी तिला
नखशिखांत भिजवली होती. आणि ती अशीच झाली होती. ओल्या कावळ्यासारखी. तो
उन्हात बसून पुन्हा कोरडा तरी होतो. माझी बाहुली पुन्हा कधीच नाही पूर्ववत
झाली. <br /><br />…वाटले, गाडीचे फिरते चाक सोडून द्यावे. खाली उतरावे. ती माझी
विस्कटलेली बाहुली पुन्हा हातात घ्यावी आणि त्या झिपऱ्या मुलीचा डावा हात
माझ्या उजव्या हातात पकडावा...आणि असंच बागडत जावं. <br />दोघी दोघी. <br />कुठे ? <br />कोण जाणे. <br /><br />घशात हुंदका. <br />डोळे…ओले.<br /><br />गाडी गेटमधून आत नेली. <br />नटलेल्या दुनियेत प्रवेश केला. <br />मी अंगठा पुढे केला. हजेरी लावली. <br />
माझ्या आयुष्यातील अजून एक दिवस कंपनीला दान केला.<br />खात्यातल्या वजाबाकीला महिन्याच्या एकाच दिवशी बांध लागतो. <br />फक्त एकाच दिवशी पाणी जमा होते. <br />बाकी सारे दिवस…धरण बेबंध उघडे…<br />धोधो रिकामे होत.<br /></div>
माझी बाहुली…</div>
<div>
तिची बाहुली…<br />
</div>
वा आम्ही आमच्या नशिबाच्या बाहुल्या ?</div>
<div style="text-align: justify;">
विस्कटलेल्या…<br />सजण्याची ओढ मनी ?</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-79482796185945697242014-01-31T16:54:00.001+05:302014-02-07T12:52:30.381+05:30गांधारी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
समुद्रामध्ये
लांबसडक अवाढव्य आकाराच्या पायपातून गलिच्छ हिरवंपिवळं पाणी भसाभसा बाहेर
पडावं तसा हिरवा सिग्नल लागताच रंगीबेरंगी गाड्या बदबदत धावू लागल्या. माझी
गाडी उजव्या हाताला वळली तेव्हा रस्त्याच्या कडेला असंख्य हिरवे अवयव पडले
होते. त्यांचा एक वेडावाकडा डोंगरच तयार झाला होता. बाजूला उभी असलेल्या
गाडीत ते तुटकेफुटके अवयव भरले जात होते. गाडी भरली की तिथून निघणार होती
आणि मग कुठेतरी मुंबईच्या बाहेर ती रिकामी केली जाणार होती. पदपथावर
तुटकंमुटकं झाड मान खाली घालून उभं होतं तेव्हा ते जखमी आणि हताश दिसत
होतं. त्याच्या खांद्यावरून, मांडीतून जर रक्त वाहू लागलं असतं तर मुंबईला
२००७ च्या प्रलयाचीच आठवण झाली असती. मात्र रक्ताळलेला प्रलय. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
रस्त्यावर सगळेच गांधारी असतात. इच्छा असती तर जग दिसू शकतं, परिस्थिती
बदलता येते. मात्र गांधारीची इच्छा तशी कधीच नव्हती. आंधळा नवरा माथी मारला
म्हणून मातापित्याला शिक्षा. तसे हे आमचे मुंबईकर. इच्छा असती तर उघड्या
डोळ्यांनी बघता आले असते. पण पट्टीच बांधली की बरं असतं. एका प्रवाहात
वहात जाता येतं. आंधळेपणाची जमेची बाजू.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
तर गांधाऱ्या पळून गेल्या.<br />
<br />
जेव्हा पहाट झाली तेव्हा त्या झाडाला
कुठे माहित होतं…डोक्याची, हातांची ही शेवटची पहाट. वहाणाऱ्या वाऱ्याबरोबर
शेवटचा खेळ. ते अखेरचे डोलणे, ते शेवटचे धुसमुसणे. चिवचिव करीत चिमण्या
उडून गेल्या तेव्हा काय त्यांना माहित होते….सूर्य मावळेल...आपण परतू,
त्यावेळी आपले घरटे तर सोडाच पण आपल्या पायाखालचे सर्वच नष्ट झाले असेल ?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
ह्या सगळ्यात एक बरं आहे म्हणायचं. झाडाला पुन्हा अवयव फुटतील. पाय शाबूत तर बाकी सगळे पुन्हा त्याच्या धडातून बाहेर पडू लागतील. <br />
<br />
इतके भाग्य मोनिका मोरेचे कुठले ?</div>
<div style="text-align: justify;">
जन्म माणसाचा.<br />
नियतीने हात कापले तरी मानवजातीला त्याच्या धडावर पुन्हा काही हातपाय उगवीत नाहीत !</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
आता त्या नशिबाला कोण काय करणार ?<br />
<br />
अख्खी मानवजात गांधारी.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-69158473844606850892014-01-26T23:14:00.001+05:302014-03-22T22:53:26.132+05:30माझा सोनचाफा...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
परवा खारमधील एका रस्त्यावरून जात होते. अर्थात माझ्या आयुष्याप्रमाणेच माझ्या चारचाकीची चालक देखील मीच. त्यामुळे आजूबाजूचे फार काही न्याहाळता येत नाही. मात्र अशा काही गोष्टी असतात ज्या आपल्या नजरेत येतातच. असंख्य तारकांनी भरलेल्या आकाशाकडे जेव्हा आपण बघतो, त्यावेळी नाही का त्या गर्दीत देखील एखादा तारा 'मी मी ' करीत आपले बोट उंचावीत असतोच. तसाच तो वृक्ष होता. टपोऱ्या फिकट जांभळ्या फुलांनी बहरलेला. त्याचं नाव ? कोण जाणे. ह्या विषयावरचे माझे ज्ञान अगाधच. जसे माझे नाव त्याला माहित नव्हते तसेच त्याचे नाव मला माहित नव्हते. मुंबईतील रस्ते आपल्याला त्यांच्या अंगावर एकही क्षण थांबू देत नाहीत. त्यामुळे मीही क्षणात तिथून हाकलले गेले. मात्र त्याने काहीच बिघडले नाही. कारण काही फुटांच्या अंतरावर त्या वृक्षाचे बंधुराज त्याच रंगाचे लोंबते अलंकार घालून मिरवत उभे होते. भारीच. सुंदर. <br />
<br />
काल मी त्याच रस्त्यावरून घराच्या दिशने परतत होते. तर पुन्हा डाव्या हाताला ह्याचा तिसरा बंधू ! आणि ह्याचे काही वेगळेच प्रताप. अंगावर फिकट जांभळे अलंकार होतेच. मात्र घे बाबा, तू नको नाराज होऊस असे म्हणून त्याने पदपथावर अक्षरश: जांभळा गालिचा पसरला होता ! अतिशय सुंदर ! म्हणजे मी जर 'बंपर टू बंपर' गाडी चालवत नसते तर खरं तर गाडी आहे तशीच सोडून खाली उतरायला हवं होतं ! अंगावर फुलं झेलायला ! पण मग मी उभी कुठे राहिले असते ? कारण एका इंचाची देखील जागा त्या वृक्षाने मोकळी सोडली नव्हती ! आणि मी थोडीच त्या नाजूक फुलांवर पाय देऊन उभी राहू शकले असते ?! <br />
अशक्य !<br />
<br />
मला माझ्या पेणमधील अंगणातील सोनचाफ्याची आठवण झाली. <br />
सरळसोट आकाशाकडे माझा सोनचाफा मान उंचावत निघून गेला आहे. गेली पाच वर्ष. त्या हिरव्या झाडावर मात्र एकही चाफा उगवला नाही. आजतागायत. <br />
खाली पसरलेली लाल माती, वरून पडणाऱ्या सुगंधी वर्षावाची वाट पहात राहिली.<br />
तिच्या बरोबर मीही. <br />
माझ्या ह्या झाडाने फुलं दिली नाहीत… <br />
पण मी कधी म्हटलं की, माझ्या अंगणात फक्त दात्याला स्थान आहे ?<br />
बऱ्याचदा मी त्याला मिठी मारते…त्याच्या जवळ गेलं की मला वाटतेच त्याला मिठी मारावीशी. <br />
कोण जाणे का मला दु:खाची साद ऐकू येते. <br />
मध्यंतरी धुंवाधार पावसाच्या वेड्यावाकड्या झपाट्यात, माझा रोज नाजूक फुलणारा पारिजात उन्मळून पडला. <br />
त्याच्या शेजारीच हा सोनचाफा.</div>
<div style="text-align: justify;">
त्या पावसाचा मारा ह्याने सोसला.</div>
<div style="text-align: justify;">
सोसतो.</div>
<div style="text-align: justify;">
तो आयुष्यातून उन्मळत नाही.</div>
<div style="text-align: justify;">
मीही.<br />
<br /></div>
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5122891374376567855.post-48166300484815547652014-01-06T11:11:00.003+05:302014-01-06T11:11:49.643+05:30पंख, पक्षी, झाड वगैरे<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
जीवाला जन्म दिल्यावर नाळ कापली जाते...<br />
आधार देण्याची जबाबदारी मातेवर रहाते.<br />वात्सल्य, प्रेम, ममता वगैरे.<br />आणि एक दिवस त्याच्या पंखामध्ये बळ येतं.<br />
आईने अजून धरून ठेवलेली नाळ बाळ कापून टाकतं.<br />बाळाच्या नजरेसमोर आकाश अथांग असतं.<br />आणि त्यावेळी… <br />आईला आधार देणारं कोणीच नसतं...<br />ते कोसळलेलं झाड आडवं वाटेवर पडून रहातं…<br />बाळ बुंधा ओलांडून पुढे निघून गेलेलं असतं.<br />बुंधा…<br />जळणाला सारण<br />
<br />
</div>
Anaghahttp://www.blogger.com/profile/09617620989269989744noreply@blogger.com11