नमस्कार

नमस्कार

Pages

Monday 27 February 2012

असूया

"हे बघ, तुझी मैत्रीण आहे ना सुजाता तिला आणि तुला मी इंग्रजी शिकवत जाईन. रोज संध्याकाळी." बाबा संध्याकाळी ऑफिसमधून आले आणि दिवाणखान्यात त्यांच्या खास खुर्चीत बसून मला म्हणाले.

खरं तर मी आणि माझ्या मैत्रिणींनी, सध्या बॅडमिंटन खेळायला सुरुवात केलीय. आमचे तसे सिझन असतात. कधी लगोरीचा सिझन, कधी चोरपोलीस तर कधी गोट्या. आता हे बॅडमिंटन आम्हीं सगळ्याजणी प्रथमच शिकतोय. आईने एक रॅकेट पण आणलीय माझ्यासाठी. आणि फूलं, नाक्यावर दामूकडे मिळतात. ती आम्हीं आणतो. कधी मी, कधी सुजाता तर कधी रश्मी. आता माझी रॅकेट तशी फुलाला लागते. कधीमधी फूल, रॅकेटच्या स्टीलच्या कडेला लागतं. मग टिंग असा आवाज होतो आणि टुणकन ते खालीच पडतं. श्या ! पूर्वी तर ते माझ्या अंगावर यायचं आणि माझी रॅकेट कुठे भलतीकडेच फिरायची. म्हणजे हवेतच. आणि फूल कुठे दुसरीकडेच. तशी माझीच रॅकेट पहिल्यांदा लागायला लागलीय. महिनाभर आम्हीं सगळ्याजणी प्रयत्न करत होतो. जमिनीवर पडलं फूल की मग गेला माझा चान्स. म्हणजे हा खेळ दोघीजणीच खेळू शकतात म्हणून. मग सुजाता येणार खेळायला. आणि मी बाहेर. मग वाट बघायची आपण. कधी कोणाचं फूल जमिनीवर पडतंय म्हणून. मान एकदा इकडे एकदा तिकडे. आणि मनात तर सारखं वाटतं, की ह्यांचा डाव रंगूच नये ! इथे सूर्य मावळत जातो आणि मग हळूहळू फूल दिसेनासं होतं. मग नाही खेळता येत. आमच्याकडे काही नेटबीट नाहीये. पण तशी काही गरजच नाहीये मुळी. लागतच नाही ते आम्हांला ! आम्हीं असं वरवर उडवतो फूल आणि असं पुढे. मग जर ते सुजातापर्यंत पोचत नसेल तर सुजाता अशी धावत धावत येते पुढे. आणि रॅकेट लावते फूलाला. मग कधीकधी ते फूल माझ्यापर्यंत येतं. कधीकधी. नाहीतर तिथल्यातिथेच जमिनीवर पडतं !  म्हणजे प्राजक्ताचं फूल जमिनीवर पडावं तसं. खरं तर आम्हीं शटल नाहीच म्हणत शटलला. फूलच म्हणतो. पांढरंशुभ्र फूल. रश्मी मात्र शटल म्हणते. आमच्यात ती एकटीच इंग्रजी शाळेत जाते. म्हणून. आणि रॅकेट आणि फूल एकमेकांवर आपटलं की त्याला कनेक्ट झालं असं म्हणतात. तिनेच सांगितलं आम्हांला. पंधरा दिवसांत आमचं फूल बिचारं फिस्कारतच. एकेक पीस गळून पडतं आणि लागतं हवेत भिरभिरायला. म्हणजे आम्हीं हे असे रॅकेट धरून खाली उभे आणि हे आमचं फूल येतंय खाली हळूहळू. खाली यायचं म्हणून येतं. ते गुरुत्वाकर्षणामुळे. झालंय ते आमचं अभ्यासात. नाहीतर मध्येच कुठे एखाद्या झाडावर जाऊन बसलं असतं. थकलंभागलं. चाफा निखळला झाडावरून की कसा येतो भिरभिरत जमिनीपाशी ? तसं येतं ते खाली. त्यातून आमच्या बिल्डिंगी समुद्राजवळ. म्हणजे दोन बिल्डिंगी अशा खंबीर उभ्या आहेत मागे पण तरी वारा असा वळून वळून येतो आमच्या फुलावर आपटायला. मुद्दाम. आणि जातं मग ते वाऱ्याबरोबर कुठे भलत्याच दिशेला. फिरायला. म्हणजे ते वाऱ्याशी खेळतं आणि आम्हीं खाली उभ्या अशा बावळटासारख्या...वर आकाशाकडे बघत. हातात रॅकेट घेऊन. तलवारी धरल्यागत. फूलाची वाट बघत. आणि हे चाललंय आपलं वाऱ्याच्या खांद्यावर बसून तरंगत तरंगत. जसं काही त्या जादूच्या गालिच्यावरच बसलंय. दिसतबिसत नाही गालिचा...पण फूल दिसतं ना पुढेपुढे जाताना. असं.

मात्र हे सगळं करायला शाळेतून आल्याआल्या लवकर खाली जायला लागतं. बॅग टाकायची, पटकन कपडे बदलायचे. कंगवा फिरवायचा केसांवर की झालं. कंगवा नाही फिरवला तर भूत. म्हणजे डोक्याभोवती हे असं एक जंजाळ. पांगारा कसा दिसतो पानंफुलं नसलेला ? फांद्यांची टोकंटोकं ? आणि खाली दोनदोन खोडं. म्हणजे माझ्या दोन वेण्या. आई सकाळी ऑफिसला जायच्या आधी देते बांधून, घट्ट. संध्याकाळपर्यंत वेण्या रहातात जागच्याजागी पण डोक्यावर मात्र होतं जंजाळ तयार. तसं. न विंचरताच खाली खेळायला गेलं की आहे आईचा ओरडा. साधा कंगवा पण फिरवता येत नाही का गं म्हणून ! त्यावर मग मी एक आयडीया काढलीय. म्हणजे थोडं पाणी घ्यायचं हातावर आणि असं शिंपडायचं डोक्यावर. आणि मsग कंगवा फिरवायचा डोक्यावर. गपचूप बसतात मग सगळे केस आपापल्या जागेवर. अशा मी खूप कायकाय आयडीया काढत असते. आईला काही कळत नाही, पण खरं तर खाली लवकर जाणं हेच त्यावेळी खूप महत्त्वाचं असतं. जसं सकाळी तिचं ट्रेन पकडणं महत्त्वाचं असतं तितकंच ! उशीर झाला तर मग बिल्डींग मधली सगळी मुलं क्रिकेट सुरू करतात ! आणि मग आम्हांला जागाच नसते खेळायला. आणि हे सगळं ही मुलं मुद्दाम करतात. जागा अडवून ठेवणं वगैरे. म्हणजे एकच कोणीतरी लवकर खाली येतो आणि मग कमरेवर हात ठेवून उभा रहातो. विठोबा सारखा. आम्हीं सगळे एकाच शाळेत जातो. त्यामुळे आम्हीं नेमके एकाच वेळी घरी येतो. तापेय डोक्याला नुस्ता. जगात ही मुलंच नसती तर खरं बरं झालं असतं ! दादागिरी नस्ती ! म्हणजे त्यांना बघून मला माकडांची आठवण येते. हातात काठ्या घेऊन इथेतिथे पळणारी माकडं. असं आमच्या पुस्तकात लिहिलंय की माणूस हा आधी माकड होता. पण इथे त्याच्या उलटं दिसतं. ही सगळी मुलं आत्ता माकडं झालीयत. आधी लहान होते तेव्हा आमच्यासारखी माणसंच दिसायचे. म्हणजे आईचा हातबीत धरून असायचे. पण आता माकडं झालीयत ! आणि ही बिल्डींग काही माझी नाहीये. मी इथे रहातच नाही. इथे माझ्या सगळ्या मैत्रिणी रहातात. आणि मी एकटीच समोरच्या बिल्डींगमध्ये. म्हणजे मी एकटीच मुंगी आणि त्या खूप मुंग्या. मग एकटीच हरवलेली मुंगी कशी जाऊन मिसळते सगळ्या तिच्या मैत्रीणींना ? तुरूतुरू ? तसं. सुजाता माझी पहिली मैत्रीण. साधना नंतरची. साधना मेली. आम्हीं दोघी लहान होतो तेव्हाच. मग सुजाता माझी मैत्रीण झाली. ती आणि मी एकाच शाळेत जातो म्हणून. मग आम्हीं एकत्र स्कूलबसने जातो. मी सातवीत आणि ती सहावीत.
"कशाला ते बाबा ?" आता बाबा सांगतील काहीतरी आणि मग सगळं आमचं खेळणं जाणार बाराच्या भावात. बाराच्या का ? तेराच्या का नाही ? कोण जाणे ! ते महत्त्वाचं नाहीये !
"इंग्रजी तर यायलाच हवं. आणि ते आत्तापासूनच यायला हवं. नंतर तुला ते कठीण जाईल."
"पण बाबा, मी करतेय ना ! येतं मला !" मला खरं तर नेहेमी सगळं माहित असतं. पण तसं आमच्या शाळेतल्या बाईंना आणि सरांना का नाही वाटत कोण जाणे. ते मार्क देत नाहीत ! त्याला मी काय करणार ? बाबांनी त्यांना हे समजावून सांगायला पाहिजे ना ? मला सांगून काय उपयोग ?
बाबा माझे, ही भली मोठ्ठी पुस्तकं वाचत असतात. हातात पेन्सिलबिन्सील घेऊन. सगळ्या पुस्तकांवर खूणा ! त्यांना जे आवडतं, किंवा त्यांना जेजे महत्त्वाचं वाटतं, त्याच्यावर ते खूणा करून ठेवतात. म्हणजे अशा आडव्या रेघा. नाहीतर बाजूला कोपऱ्यात उभ्या रेघा. मला कधीकधी वाटतं..की म्हणजे हे अख्खं पुस्तकंच महत्त्वाचं आहे नाही का ? कारण एव्हढ्या जाड्या पुस्तकाच्या प्रत्येक पानावर ह्या इतक्या रेघा !
"तू सांग तुझ्या मैत्रिणीला. संध्याकाळी मी आल्यावर बसूया रोज." संध्याकाळी ? मग आमचं खेळणं ? आत्ता कुठे आम्हांला उडवता येतंय फूल रॅकेटने ! रोज प्रॅक्टिस नाही केली तर मग येतंय ते पण विसरणार आम्हीं !

माझं मन माझ्याशी सारखं बोलत असतं. म्हणजे जर 'मनातल्या मनात बोलणं' असं काही नसतंच तर मी सारखी बडबडच करताना दिसले असते ! वेड्यासारखी ! मावशीच्यावर एक वेडी रहाते. ती एकटीच बोलत असते गॅलेरीत उभी राहून. म्हणजे तिच्या जे मनात येतं ते ती मोठमोठ्याने बोलत रहाते. हातवारे वगैरे करून. आपल्याला भीतीच वाटू शकते तिच्याकडे बघून खरं तर. मला नाही वाटत. बाबा मला मारत नाहीत म्हणून त्यांची मला भीती नाही वाटत. आई धपाटा घालते म्हणून तिची म्हटलं तर वाटते. धपाटा घालते पाठीत नाहीतर हातातला कांगावा सटकन मारते. आणि कांगाव्याला दात असतात ते हातावर उठतात. मी काळी असले म्हणून काय झालं ? तरी ते दात हातावर दिसतातच. हे असं होतं माझं. म्हणजे माझं डोकं आरशासारखं आहे. एकदा आई मला एका दुकानात घेऊन गेली होती. तिथे एक आरसा होता. आणि बरोब्बर त्याच्या समोर दुसरा आरसा. तर मग मी इतकी दिसायला लागले. म्हणजे एकदम प्रचंडच. मी आत मी आत मी आणि आत पण मीच ! असं !  माझ्या डोक्यात असतं तसंच. एकातेक एकातेक.

"बाबा !" माझा जाडा चष्मा मी वर केला आणि बाबांकडे बघितलं. बाबांनीच मला उशिरा नेलं डोळ्यांच्या डॉक्टरकडे. त्यामुळे लागला तोच हा असा जाडा चष्मा लागलाय मला ! डॉक्टर चांगले ओरडले होते तेव्हा बाबांना ! "पाटील, काय हे ! लवकर आणायचं ना तिला ! आता खूप वाढलाय नंबर !" पण खरं तर मलाच नव्हतं कळलं की मला दिसतंच नाहीये फळ्यावरच ते ! मला एकदम मागे बसवलं बाईंनी, तेव्हा कुठे कळलं ! म्हणजे काळा फळा आणि त्यावर काहीच नाही...बाई लिहितायत आपल्या. काळं काळं आकाश आणि एकही चांदणी नाही ! असं !
"सांगतोय ते ऐक." बाबांनी एकदा मनात घेतलं की सोडतच नाहीत मुळी !

सकाळी मी खाली आधी पोचते सुजाताच्या. स्कूलबससाठी. बस आमच्या गल्लीत शिरली तरी ही नव्हती आलेली. तिचे पण लांब केस आहेत. मग तयारीचा अर्धा वेळ त्या शेपट्या बांधण्यातच जातो. आली मग धावत धावत. मी बस थांबवून धरली तोपर्यंत. आम्हांला दोघींना कधीतरी जोडीने बसायला जागा मिळते. त्या दिवशी नेमकी मिळाली.
"अगं, माझे बाबा म्हणतायत की ते आपल्याला रोज संध्याकाळी इंग्रजी शिकवणार आहेत. आपल्याला दोघींना. येशील का तू ?"
"मला विचारायला हवं माझ्या बाबांना." सुजाता खूप हुशार आहे. म्हणजे नेहेमी पहिला नंबर वगैरे.
"विचार आणि सांग मग."

चारपाच दिवस आमचा बॅडमिंटनचा खेळ खूप रंगला. मी आणि सुजाता नाहीतर मी आणि रश्मी. म्हणजे मी आहेच ! मी फूल मुळी सोडतंच नाही आता. बरोब्बर माझी रॅकेट जाऊन फुलाच्या टपलीत मारते, की गेलंच पाहिजे फूल समोर !

बाबांनी इंग्रजी व्याकरणाची खूप पुस्तकं जमवलीयत. नवीजुनी. छोटी मोठी. हिरवी निळी. चित्रांची. बिन चित्रांची. वेगवेगळ्या रस्त्यांवर बाबांचे ठरलेले रद्दीवाले आहेत. बाबा त्यांना सांगून ठेवतात आणि ते बरोब्बर काढून ठेवतात पुस्तकं. खास बाबांसाठी. सकाळी ऑफिसला जाताना ते खिशात एक पिशवी घालूनच बाहेर पडतात. आणि मग काही छान पुस्तकं मिळाली की येतात घरी खुशीत. एका हातात पुस्तकांनी भरलेली पिशवी. आणि दुसऱ्या हातात पिशवीत न मावलेली पुस्तकं ! मी रोज वाट बघते त्यांची गॅलेरीत उभी राहून. अगदी दूरवरूनच दिसतात ते मला. पांढरेशुभ्र कपडे घातलेले उंचउंच बाबा. जसजसे ते घराजवळ येतात तसतसे ते बुटके होत जातात. अगदी घराखाली आले की मला वाकून बघायला लागतं. मग त्यांचं डोकं वरून दिसत आणि खाली जमिनीवर एकदम पाय. मधले बाबा दिसतच नाहीत. नाहीतर कधीच मला बाबांचं वरचं डोकं दिसत नाही. ते घरात शिरले की मी बराच वेळ त्यांच्या मागे मागे फिरत रहाते. मी पुस्तकात वाचलंय एका. भूत कुठल्याही माणसाचं रूप घेऊन येऊ शकतं ! आणि मग ते त्या माणसाच्या घरात शिरतं. म्हणून मग मी हे माझे बाबाच आहेत की कोणी भूतच आलंय ते लक्ष ठेवून बघते. हे कोणालाच माहित नाहीये ! मग बाबा हातपाय धुऊन पुस्तक घेऊन वाचत बसले की मग कुठे मला हुश्श होतं ! कारण भूतं काही पुस्तक वाचत नाहीत ! माहितेय ते मला ! म्हणजे हे पुस्तकात डोकं खुपसून बसलेले माझे बाबाच आहेत ! असं.

काल आम्हीं आमचा रंगलेला डाव सोडून घरीच आलो होतो. मी आणि सुजाता. बाबा येताना दिसले मग आम्हीं पण वर आलो. आमचा इंग्रजीचा क्लास सुरू होणार होता. म्हणून. घरात एक खुर्ची बाबांची आहे. त्याच्यावर बाबा बसले आणि समोर आम्हीं दोघी. हातात वही आणि पेन घेऊन. आम्हांला शाळेत खूप लिहायला लागतं. आणि आम्हीं शाईचं पेन वापरतो. ती शाई माझ्या मधल्या बोटाला नेहेमी लागते. आणि पेन हातात धरून धरून आता माझ्या त्या बोटाला टेंगुळच आलंय ! बाबांनी सुरवात केली a, e, i, o, u वरून. ते शिकवायला लागले. माझ्या बाबांचा आवाज एकदम छान आहे. म्हणजे एकदम मृदू. हळुवार सांगतात ते. आणि कधीच ओरडत नाहीत. आम्हीं दोघी एकदम मन लावून ऐकू लागलो. आणि मला हळूहळू मजाच यायला लागली. एकेक आम्हीं लिहून घेत होतो. बाबा एकेक वाक्य सांगत होते. an कधी वापरायचा. a कधी वापरायचा. असं खरं तर सगळं नीटच चाललं होतं. पण मग एकदम माझ्या लक्षात काहीतरी वेगळंच आलं. मग माझं मन सैरभैर झालं. म्हणजे मग बाबा काय सांगतायत ते कळेनासच झालं. हे माझे बाबा, मुळी माझ्याकडे बघतच नव्हते ! बाबा सुजाताकडेच बघत शिकवत होते ! पण बाबा माझे आहेत ना ? ते काय सुजाताचे आहेत ? मग त्यांनी माझ्याकडे बघायचं की सुजाताकडे ? ती हुषारेय म्हणून बाबा असं करतायत का ? मला मग काही ऐकूच येईनासं झालं. म्हणजे मी एकदम बहिरीच झाले. कानबीन बंद ! आणि गेलं मग माझं डोकं कुठेतरी भलतीचकडे. आरशात आरसा. आरशात आरसा. मी नेमकी खरी कुठली ते कळतच नाही ! असं !

"काय गं अनघा ? लक्ष कुठेय तुझं ? कळतंय ना मी काय बोलतोय ते ?" आत्ता बघितलं माझ्याकडे बाबांनी. मग मी पण नुसतीच मान डोलावली. होहो अशी. आणि नाकावर घसरलेला चष्मा वर केला. बाबांचं माझ्याकडे लक्ष नव्हतं तर मग त्यांना कसं कळलं की मला मुळी काही ऐकूच येत नाहीये ते काय बोलतायत ते ? मग मी परत लक्ष दिलं बाबा काय सांगतायत त्याकडे. असं डोळे बारीक करून बघितलं त्यांच्याकडे. एकदम बारीक नजरेने. सुजाता लिहित होती तिच्या वहीत. आणि पुन्हा आपलं तेच ! माझे बाबा माझ्याकडे बघतच नाहीत ! ते सुजातालाच शिकवतात. कारण ती हुषार आहे. आणि म्हणून तीच बाबांची लाडकी आहे ! मी माझ्या बाबांना मुळी आवडतच नाही ! मला करायचाच नाही तर हा अभ्यास ! मला आधीच येतंय सगळं. मला काही गरजच नाहीये शिकवायची ! मला आता काही दिसतच नाही समोरचं. मान एकदम खाली जाते आणि असं एकदम एक थेंबच पडतो माझ्या चष्म्यावर ! कुठून येतो कोण जाणे. असं कधीपण येऊ शकतं माझ्या डोळ्यांत पाणी. माझे डोळे तसंही माझं काही ऐकतच नाहीत. कोणीच माझं काहीच ऐकत नाही. बाबांना काही दिसतच नाही. आणि त्यांना काही कळतच नाही. माझे कान पण माझं ऐकत नाहीत. आणि ते आपोआप बंद होतात. म्हणजे आवाज येऊन पडतो कानात पण त्याचं पुढे काहीच होत नाही. खरं तर झाडं माझ्याशी बोलतात. म्हणजे खिडकीबाहेर एक माड आहे त्याची झावळी आमच्या घरात येते. हात पुढे केला तर ती माझ्या हातात येते. आणि मग ती माझ्याशी बोलू लागते. ते मला सगळं नीट ऐकू येत. ती कशी आधी छोटी होती आणि मग आता कशी माझ्यासारखी मोठे झाली. आणि आधी तिला खालच्या मजल्यावरच्या अण्णांच्या घरातलं दिसत होतं आणि आता तिला आमच्या घरातला दिसतं. वगैरे वगैरे. जे कोणाला पण ऐकू येत नाही ते सगळं ऐकू येतं मला. पण आता बाबा काय शिकवतायत ते मला ऐकूच येत नाहीये. मी परत हळूच वर बघते बाबांकडे. त्यांना मुळी काही फरकच पडलेला नाहीये.
"कळलं तुला ? ठीक आहे मग. आता आपण परवा भेटू. ये अशीच तू संध्याकाळी. आपण तेव्हां पुढचा अभ्यास करू." सुजाताने मान डोलावली. आणि मग मी काय करू ? मला नाहीच बसायचं मुळी इंग्रजीच्या क्लासला ! सुजाता उठते आणि पुस्तक गोळा करते. दारापाशी जाते. तिथे थांबून मला माहित असतं की ती आता मला टाटा म्हणणारेय. पण मी लक्षच देत नाही. आणि सरळ आत निघून येते !

"किती छान शिकवतात तुझे बाबा !" सक्काळी सक्काळी स्कूलबसमध्ये सुजाता मला सांगते.
हं. मी फक्त हुंकार देते. आज आमच्या गप्पा रंगत नाही. कंटाळवाणी बस खूप फिरत रहाते. शाळा खूप दूर गेल्यासारखी वाटते. पाय जड. पाठीवरचं दप्तर जड. आणि पुन्हा एक थेंब कुठूनतरी अवतीर्ण होतो आणि गालावरून टपकन हातावर पडतो. नशीब, सुजाता पलीकडे बसलेय. आणि तिथून तिला माझी फक्त पाठच दिसतेय. मी मुळी तशी बसलेच आहे. तिच्याकडे पाठच करून ! शेवटी एकदाची बस पोचते आमच्या शाळेच्या दारात. मी सर्वात आधी उतरते. आणि धावतच सुटते. उजव्या हाताचं उंबराचं झाड पण आज चकितच होतं. आज मी त्याच्याकडे बघत नाही. उंबरबिंबर काही नाही. टाटाबीटा काही नाही ! "आज बाईंनी लवकर बोलावलंय वर्गात !" धावता धावता मी ओरडून सांगून टाकते. कधीकधी खोटं बोलू शकतो आपण. चालतं. आणि असं कधी खोटं बोलायला लागलं तर उजव्या हाताची दोन बोटं...अंगठ्याच्या बाजूची, अशी एकावर एक चढवायची...मग चालतं कायपण बोललं तरी ! पापबीप नाही लागत ! असं.

25 comments:

Gouri said...

अप्रतिम! मी पण येणार रॅकेट फूल खेळायला :)
‘खस अनघा टच’ ,म्हणजे काय विचारत होतीस ना? ‘आरश्यात आरसा’ हा अनघा टच आहे या पोस्टीतला.

vaishali said...

मी पुस्तकात वाचलंय एका. भूत कुठल्याही माणसाचं रूप घेऊन येऊ शकतं ! आणि मग ते त्या माणसाच्या घरात शिरतं. म्हणून मग मी हे माझे बाबाच आहेत की कोणी भूतच आलंय ते लक्ष ठेवून बघते. हे कोणालाच माहित नाहीये ! मग बाबा हातपाय धुऊन पुस्तक घेऊन वाचत बसले की मग कुठे मला हुश्श होतं ! कारण भूतं काही पुस्तक वाचत नाहीत ! माहितेय ते मला ! म्हणजे हे पुस्तकात डोकं खुपसून बसलेले माझे बाबाच आहेत ! ------ khup khup chhan :)

BinaryBandya™ said...

अप्रतिम ..
लहान अनघाचे भावविश्व सुंदर :)

Prof. Narendra Vichare said...

....सकाळी ऑफिसला जाताना ते खिशात एक पिशवी घालूनच बाहेर पडतात. आणि मग काही छान पुस्तकं मिळाली की येतात घरी खुशीत. एका हातात पुस्तकांनी भरलेली पिशवी. आणि दुसऱ्या हातात पिशवीत न मावलेली पुस्तकं !..... व्वा...व्वा सर्जनशील वर्णन आणि त्या नंतर चे बाबांचे सुंदर निरीक्षण... अनघाचे मी पाहिलेले बाबा तंतोतंत डोळ्यासमोर उभे राहिले....

Shriraj said...

अनघा,

लहानपणी आई-बाबा अनिकेतचे लाड करायचे तेव्हा मलासुद्धा अशीच असूया वाटायची. अंगावर पांघरून घेऊन मी आतल्या-आत रडत बसायचो जेणेकरून कुणाला कळू नये की मी रडतोय...

By the way, welcome back!

हेरंब said...

हाहाहा.. कसलं भारी लिहिलंय !!

गौरी + १

>> तिथे एक आरसा होता. आणि बरोब्बर त्याच्या समोर दुसरा आरसा. तर मग मी इतकी दिसायला लागले. म्हणजे एकदम प्रचंडच. मी आत मी आत मी आणि आत पण मीच ! असं ! माझ्या डोक्यात असतं तसंच. एकातेक एकातेक.

हे जाम भारी झालंय !! :)

aativas said...

मस्त एकदम. मुलीचं भावविश्व फारस कोणी लिहिलेलं नाही मराठीत. त्यामुळे न कंटाळता पुढचे भाग लिहीत रहा :-)

Anagha said...

:D गौरी, ये ये खेळू आपण दोघी ! इथे आमच्या बिल्डींगखाली पण आहे जागा ! :) :)
आरश्यात आरसा...असंच असतं ना गं मन ? :)

Anagha said...

:) वैषाली, माझ्या धाकट्या बहिणींना पण घाबरवून ठेवलेलं मी हे असलं काहीतरी भूतांचं सांगून ! :p
धन्यवाद गं. :)

Anagha said...

बंड्या, मला पण मजा येतेय लिहायला...आणि लिहायला सुरवात केली की आठवतंच जातं. असा विचार केला की नाही आठवत काही ! :) :)

Anagha said...

सर ! आठवले ना तुम्हांला पण बाबा ? असेच असायचे नं...सारखी पुस्तकं हातात घेऊन ! :) :)

Anagha said...

हेहे! श्रीराज, असे आपण आपल्याशीच काहीतरी खूळ घेऊन बसायचो ना...आणि मग किती रडूरडू यायचं ! :) :)

आणि अरे, किती दिवस अर्धवट लिहून झाली होती ही पोस्ट ! ह्या तापाने ना काही करूच दिलं नाही इतके दिवस ! :( :)

Anagha said...

हेरंबा, आठवणींची एकेक हिरवीगार पानं.... :)

Anagha said...

सविता, लिहायचा विचार आहे खरा...बघू कसं काय जातं पुढे ते... :)

Raindrop said...

:)

rajiv said...

" कधीकधी खोटं बोलू शकतो आपण. चालतं. आणि असं कधी खोटं बोलायला लागलं तर उजव्या हाताची दोन बोटं...अंगठ्याच्या बाजूची, अशी एकावर एक चढवायची...मग चालतं कायपण बोललं तरी ! पापबीप नाही लागत "

अनघा, कित्ती निर्मळ मन.. :)

मी लगेच करून बघितले पण नाही राहिली एकमेकांवर :(
..म्हणजे आम्हाला कायपण बोललं तरी नाही चालणार, पापबीप लागणार एकदम : (
सुरेख !! आख्खे बालपण उभे केलेस समोर ...तुझे आणि आमचे पण ..!!

Shardul said...

.
झावळीचं बोलणं.. ते पण आवडलं...


एकदा मला स्वप्न पडलेलं - माझ्या हातापायांवर हिरवं हिरवं गवत उगवलंय असं.
मग त्यानंतर मी थोडे दिवस संध्याकाळी पाय धुवून उन्हात बसायचो ओल्या पायांनी..
आणि सकाळी उठून काही उगवल्यासारखं दिसतं का बघायचो..
ही पोस्ट वाचता वाचता अचानक आठवलं..!

Anagha said...

हेहे ! राजीव ! :D :D
आत्ता कळतंय की ते बालपणच छान होतं ! आणि मोठ्ठं होऊन आपण काहीच तीर नाही मारलेला ! :( :)

Anagha said...

शार्दूल, किती भीतीदायक स्वप्न आहे हे ! माझ्या डोळ्यासमोरच आलं ते ! हातापायावर हिरवं गवत ! आई गं ! :D :D

सौरभ said...

पोरी कसल्या जलकुकड्या असतात.. छ्या... :P

स्पेशल >> बरोब्बर माझी रॅकेट जाऊन फुलाच्या टपलीत मारते

:)

आनंद पत्रे said...

गौरी + १

सौरभ + १०० ;-)

अप्रतिम लिहिलं आहेस.. अगदी डोळ्यासमोर दिसायला लागलं...

Anagha said...

जलकुकड्या ???!!!!! म्हणजे काय ? कायपण ! सौरभ ! :D :D

Anagha said...

आनंद, धन्यवाद रे ! :) :)

रोहन... said...

जलकुकड्या म्हणजे जळक्या... मुलांवर जळणाऱ्या... :D
मला २ वेण्या घातलेली अनघा डोळ्यासमोर उभी राहते हे असे काही वाचले की.. :)

Anagha said...

रोहणा, दोन वेण्या आणि ढापणी ! :D